Legowisko Naomi

Naomi

-I co to już koniec?- zawołała cieniutkim głosem Ada. -Szkoda gdzie oni idą?, po co?, czy wrócą.. te pytania dręczyły Adę. Postanowiła użyć swoich łap i pobiec za nimi. O ile zdoła jeszcze ich wyczuć.

Lea

Lea spojrzała na oddalającą się gromadę szczeniaków.
- Do wiedzenia. - powiedziała do Dessie i pognała za innymi. Widziała jak Seth upadł, więc wolała się upewnić, czy aby na pewno nic mu nie jest.

Iku

Iku przyszedł trochę spóźniony ... Ale co mógł poradzić? Błądził, jego tropieniu przeszkadzały zapachy szczeniaków, które najwidoczniej już zniknęły. I dobrze, Iku nie lubił szczeniaków. Te które znał ciągle hałasowały i nie zwracały uwagi na nikogo poza sobą i swoimi znajomymi. Niepewnie zajrzał do legowiska. - Puk, puk... Jest tu ktoś? - Spytał bez entuzjazmu i wszedł, dobra ... nie pomylił się. - Witam. - Szepnął.

Dessie

- Witaj, witaj. - powiedziała Dessie mieszając szybko w garnku. Na szczęście dzieciaki już się wyniosły, miała chwilę spokoju. Ale czy na pewno? Trzeba było w końcu obiad przygotować. Zagarnęła dzieło swojej córki, które prawdopodobni było dywanem z kwiatów do szafy, i zaczęła ustawiać talerze na jedzenie. Trochę kultury może w końcu być!

Iku

- Ciekawy wystrój... jak i urządzenia. - Powiedział i wodził wzrokiem po całym legowisku. Nie było one zwyczajne, były tu ludzkie przedmioty. Iku nie musiał ich wcześniej widzieć, wystarczyło się tylko przyjrzeć i stwierdzić jak są zbudowane. Jego wzrok znowu zaczął się przemieszczać i zatrzymał się na sylwetce wilczycy. - Ta mała to ... Twoja córka? - Spytał. Może jednak nie należy siedzieć cicho...

Dessie

- Tak, przybrana. - powiedziała obojętnie Dessie. - Nie miała rodziny, błąkała się, przybłąkała do mnie, no - przerwała na chwilę wilczyca. - I tak już zostało. Może i ma charakterek i wszędzie ciągnie swoich przyjaciół, ale córka, to córka. Kocham ją jak własną.

Iku

- Rozumiem... Ciekawe, rzadko się spotyka szczeniaki, które przyznają się komuś, że szukają rodziny. - Powiedział. "Charakterek?" Lekko się zdziwił, jakoś nie zauważył tego zbytnio nad Jeziorem. - A jesli można spytać... Co robiłyście nad Jeziorem? - Różne rzeczy go interesowały, te ważne jak i mniej... Jednak co na to poradzić? Nic, on miał w tym jakiś swój plan .

Dessie

- Hmm... - zastanowiła się Dessie. Nadal przerażały ją nieco pomysły jej córki. - Ada zakolegowała się z pewnym gryfem, więc koniecznie chciała polatać... A dlaczego akurat nad Jeziorem zmian? To był wybór Tenshi... Tej gryficy. Może chodziło o większe przestrzenie? Nie znam się na tym, nie latam. - wilczyca wzruszyła ramionami. - Musiałam pójść z nimi, w końcu nie zostawię córki samej. A że spadła, to chyba muszę się zastanowić czy dobrze zrobiłam zgadzając się...

Iku

- Rozumiem. Nie miałaś obaw? Wnioskuję z Twoich słów, że Ty zbytnio nie znałaś tej gryficy. I z tą przestrzenią się nie mylisz, dużo miejsca jest tam wolnego. Jednak nie powinnaś się obwiniać skoro nic się jej nie stało. - Oznajmił i pysk wykrzywił się nieco tworząc coś przypominającego delikatny uśmiech.

Dessie

- Ależ oczywiście że miałam obawy! - zaśmiała się Dessie. Przypomniała sobie z jakim dystansem traktowała Tenshi. - Niesamowicie się bałam! Ale masz rację. Nic się nie stało, no, może poza zmianą wyglądu, ale wydaje mi się, że nowy wizerunek podoba się Adzie. - powiedziała. - I tylko to się dla mnie liczy.

Iku

- Ważne, że jest szczęśliwa. - Powiedział i opuścił wzrok. Miło mu się rozmawiało z wilczycą, szczerze mówiąc nawet nie przypuszczał, że zamieni z nią tyle słów. - Pomóc Ci może? - Spytał także z grzeczności. Nie wiedziała czy się jakoś przyda, szczerze mówiąc w ogóle nie znał się na ludzkich urządzeniach... Ale być może jest jakaś czynność, w której może pomóc. - Ale jak widziałem Adzie... - Tu się zatrzymał i zastanowił się czy dobrze wypowiedział imię. - ...się podobało.

Dessie

- Tak, podobało jej się. - powiedziała wilczyca. Miał rację. Ważne, że się podobało. - A co do pomocy. - uśmiechnęła się kładąc na każdym talerzu po kawałku mięsa. Talerze były dwa. - Hmm... chyba nikt więcej nie zaszczyci mnie swoją obecnością... - nie wiedziała czy Tenshi się pojawi. - To właściwie już skończyłam. Można jeść.

Iku

- Chyba nie... - Odpowiedział i podszedł do talerza. Jedzenie pachniało smakowicie... Iku dawno nie jadł świeżego mięsa. Polował tylko kiedy na prawdę był głodny. - Ciekawie pachnie. Co dodatkowo z nim robiłaś? - Spytała ciekawie. A może po prostu tak dawno go nie jadł, ze wydawało się pachnieć inaczej? Nie jadł, czekał na Dessie. Kultura zawsze wymagana.

Dessie

- Niewiele - odpowiedziała wilczyca i powąchała mięso. Uwielbiała ten zapach. - Jedynie kilka ziół. Dla dodania smaku. - Dessie delikatnie odgryzła kawałek mięsa i dopiero teraz odkryła, jak bardzo była głodna...

Iku

- Kilka ziół, a jednak zmieniają całkowicie postać rzeczy. - Powiedział i machnął ogonem. Trzeba było przyznać, że do Dessie nabierał jakiegoś zaufania, jednak jego głos był wciąż jak na początku ~ smętny, monotonny i dobijający. Na razie nie bardzo starał się to zmienić, no ale dobra... Złapał zębami kawałek mięsa i powolnie przeżuł. I tak powoli jadł każdy kawałek mięsa, aż nie skończył.

Naomi

Ada wchodząc do domu z nowym talerzem wykopanym z ziemi od razu rzuciła się na mięso. Nałożyła kawałek i zbliżyła się nieco do Dessie i Iku. Bała się wtrącić. Dwoje dorosłych wilków było tak zajętych tą rozmową, że Ada bała się wtrącić. Pozostało jej tylko patrzeć i słuchać.. -Heh w końcu też coś.- Pomyślała wilczyca.

Dessie

- Cześć, skarbie. - powiedziała Dessie widząc Adę rzucającą się na jedzenie. - Gdzie byłaś? - spytała. Wolała kontrolować poczynania córki. Przyjrzała jej się badawczo. - Byłaś z Leą? - Ta wilczyca wydała jej się rozsądna, więc wolała żeby Ada trzymała się przy niej.

Iku

Iku czując i słysząc, że ktoś przemieszcza się po legowisku od razu, jednak powolnie odwrócił się w tego kogoś kierunku... To była Ada - przyszywana córka Dessie. Kiwnął jej delikatnie łbem i wrócił do posiłku, który już w sumie skończył. Dlatego ze zdziwieniem spojrzał na talerz, jednak nie okazał tego zbytnio po sobie... Wzrok przeniósł na Dessie kiedy ta się odzywała, a kiedy kończyła pytanie przechodził na Adę, jednak to na dorosłej wilczycy się zatrzymał.

Naomi

-Tak, byłam z Leą. - Odpowiedziała Ada. Następnie rozebrała z płatków kwiat i rozrzuciła po domu płatki kwiatu. - Wreszcie pozbędziemy się tego zapachu stęchlizny.- Pomyślała.

Dessie

- Nie rozrzucaj tak tych płatków po całym domu. - Upomniała córkę Dessie. - Kto to później posprząta? - spytała. Po chwili spojrzała na Iku i na jego pusty już talerz. - Chcesz jeszcze?