Grób Lajry

Hari

Niewielka polanka otoczona wysokimi, zielonymi jodłami. Szmaragdowa trawa kołysana dotykiem wiatru, szafirowe niebo rozciągające się ponad tym wszystkim. I spokój. Wieczny spokój.
Na samym środku wolnej przestrzeni piętrzył się świeży kopiec wilgotnej ziemi, który to okalały naokoło duże, szare kamienie.
Dalek usiadł tuż przed nim, nie bacząc na pobrudzone podczas kopania i zasypywania ciała matki futro. Smętnie wpatrywał się na wykonany własnoręcznie grób, nie odzywając się ani słowem, nawet szeptem.
Cisza, wieczysta cisza.

04.07.10r.
Podniósł się mozolnie, nie odwracając wzroku do grobu matki. Pochylił łeb jeszcze niżej, po czym odwrócił się.
- Żegnaj, matko - powiedział, odchodząc z tego miejsca. Już wkrótce cisza zapanowała tu na dobre, pustka wzięła to miejsce w swe objęcia.