~*~Marzenia~*~

Berenika

Ber skierowała głowę w stronę nieznajomego. To aż taka była sławna? Podeszła bliżej.
- Dobry wieczór, jak Ci na imię? - Przywitała się - Tak, nie mylisz, zwą mnie Berenika.
Rozprostowała na chwilę skrzydła, by jej nie zesztywniały. Taki odruch. Już po chwili je złożyła. Szkoda, że nie umiała latać. Ale wydawały się takie delikatne... Ale będzie musiała prędzej czy później opanować sztukę latania.

Joergette

Samiec spojrzał na nią ze zdumieniem - Ja jestem Joergette. Nie używasz skrzydeł? - Spytał uwodzicielsko. Przypomniał sobie o Berenice, jego przyjaciółce z tamtej krainy. A może to ona? O.O

Berenika

-Joerg! - Wrzasnęła Ber z szerokim uśmiechem, przypominając sobie dawne lata. Gdy jednak zadał jej pytanie, poczuła lekkie zakłopotanie. I jak tu mu odpowiedzieć, żeby jej nie dociął? Kiedyś sobie żartował z tego, że mimo skrzydeł Ber nie potrafi latać. O ile tak było.
- Hm, wiesz... latam... to znaczy... - Wyjąkała, patrząc gdzieś w bok - Tak, tak, nie używam skrzydeł.
Była trochę zdenerwowana, że samiec rozpoczął ten temat. Niechże go skończy!

Oczywiście, niech on dalej ciągnie ten temat. x3

Joergette

Samiec przytulił się do niej, ale długo to nie trwało. Był podekscytowany - Beer! A czemu? - Nie dociął jej dlatego, że po tylu latach się dopiero zobaczyli.

Berenika

Samica poczuła się nieco pewniej.
- Cóż, prawe skrzydło kiedyś prawie złamał mi niedźwiedź. Nie jestem z resztą pewna czy to jest bezpieczne. - Odpowiedziała - Po prostu sama nie wiem, czy dam radę.
Huh, miała nadzieję, że Jorg nie będzie jej kazał nauczyć się sztuki latania. To wydawało się niemal niemożliwe, że ta wilczyca zacznie latać. Przynajmniej w jej rozumowaniu latanie wydawało się czymś nienaturalnym. Spojrzała na swoje skrzydła i pomachała nimi, lecz to trwało tylko chwilę. Znów patrzyła w oczy wilkowi.

Joergette

Spojrzenia się spotkały - Może chciałabyś bym cie nauczył? Wiesz widziałem twoich rodziców! - Zawołał jakby nie słyszała. Chciał się jej spytać czy widziała może jej rodzeństwo. Bardzo jemu brakowało rodziny. Ber była jego ostatnim ratunku, by nie zapaść w depresję.

Berenika

Ber zamrugała kilka razy oczkami.
- Jeśli Tobie to nie sprawi problemu, to pewnie! - Krzyknęła radośnie - A i widziałam moich rodziców ze dwa lata temu. No i moją siostrę, którą jakiś czas temu odnalazłam w tej krainie.
Skąd taki nagły wybuch radości w Ber? Szczerze, poczuła klimat zbliżających się świąt, może to dzięki temu. Rozejrzała się. Niedługo spadnie pierwszy śnieg, ale super! Będzie wtedy dopiero zabawa.
Spojrzała w oczy swemu przyjacielowi i wstała.
- Hm, mogę już teraz rozpocząć naukę. - Po tych słowach machnęła kilka razy mocno skrzydłami. Uniosła się lekko nad ziemią.
- Yeeeee-haw! - Wrzasnęła, machając nimi dalej. Niestety, po chwili przestała używać swych kończyn przyczepionych do grzbietu i opadła.
- Uch, to nie takie proste. - Powiedziała, wstając powoli.

Joergette

Joerg zaśmiał się - Jeśli nie sprawi ci to problemu, to może chodźmy na ten pagórek? - Wskazał łbem na malutkie uniesienie ziemne. Bez namysłu wziął brutalnie samicę na grzbiet i pobiegł na górkę. Był bardzo szybki, więc zanim się obejrzała, stała już na ziemi.

Berenika

Bezczelność! Już Ber miała coś na ten temat powiedzieć, gdy została odstawiona na ziemię.
- Cóż, warto spróbować. - Powiedziała i ruszyła. Z tej strony pagórek był dość stromy. Zaczęła machać skrzydłami. Odbiła się nagle od ziemi i przymknęła oczy. Po chwili na jej pysk wstąpił szeroki uśmiech. Leciała! Machnęła przednimi łapami, tym razem się nie popełni tego błędu i nie przestanie machać skrzydłami. Problem teraz polegał tylko na tym, że nie umiała wylądować. Westchnęła i wykręciła w stronę Jorg'a.
- Dziękuję za wszystko, muszę lecieć i obmyślić plan lądowania! - Krzyknęła do samca najgłośniej jak umiała i wyciągnęła przednie łapy oraz głowę przed siebie.

z.t.