Mgliste Jezioro

Kaliope

Wilczyca przymrużyła ślepia, po czym warknęła głucho pod nosem. Gdyby była aż tak mściwa, pewnie pobiegła by za sprawczynią i rzuciła się jej do gardła, ale nie! Chyba się czegoś nauczyła, a to było dlań wielką nowością, jak widać. Jej radą na przyszłość było teraz zamykanie pyska i nie otwieranie go, kiedy nie było takiej potrzeby. Widać, co się dzieje, jak Kali rzuca swymi mądrościami na prawo i lewo.
- Nie wstawaj, nie ustoisz nawet na swoich łapach. Zaniosę Cię jakoś do lecznicy - powiedziała, siadając na chwilę. Teraz powinna wziąć młodą na własny kark i popędzić czym prędzej w celu znalezienia pomocy medycznej, ale nagle poczuła się strasznie słaba. To pewnie resztki strachu paraliżowały jej ciało, niezdolne przez moment do czynu.

Illiana

Illiana tak czy siak się podniosła.
- No co ty.... aż tak źle ze mną nie jest.... jeszcze ale.. z tobą chodź... -Powiedziała tak nieco zespala gdy widoczność jej się ustabilizowana. Illiana nieco chwiejnym krokiem szła koło Kaliope i ją asekurowała widząc że ta się zrobiła słaba. Illiana czuła jak robi jej się coraz słabiej i słabiej aż jej tak ciemno przed oczami sie zaczęło robić. Usiadła.
- Wo.... chyba jednak źle ze mną... -Dodała i padła nieprzytomna. Tak jeszcze jej się tak ciężko i charcząc oddychało przez cały czas.

// jeśli możesz to zabierz Ill i zt x2 c:

Kaliope

Wilczyca zaraz ruszyła za nią, nie mogąc pozwolić, by szła sama. Chociaż czuła się słabo i jakby zaraz miała upaść na ziemię i przeleżeć na niej chociaż tydzień, trzymała się twardo na łapach, nie pozwalając sobie na upadek. Właśnie w takiej sytuacji takie powstrzymywanie było przydatne.
- Co ona Ci zrobiła? Trzeba się pospieszyć - powiedziała do siebie, gdy Illiana upadła na ziemię. Zaraz delikatnie złapała jej ciało, nie chcąc narobić więcej kłopotów. Powoli wzięła ją na plecy, próbując umieścić ją w tym miejscu tak, by nie upadła. W końcu ruszyła przed siebie, z nadzieją znalezienia lecznicy, jak najszybciej się dało.

z.t obydwie

Eric

Eric był zupełnie zdezorientowany jakieś stado wilków jest nad jeziorem i zakłóca spokój. Dwa z nich sobie poszły.. nie Eric nic nie rozumiał z tego co się stał obok . Spojrzał na brzeg który sam się prosił , żeby podpłynąć i pójść z tego miejsca.
zt

Bentley

Mgliste Jezioro, hyn? Może nazwa nie jest tak zachęcająca, jak "Jezioro Czekolady" czy coś w tym kontekście, ale to nie znaczy, że nie warto go odwiedzić. Od jakiegoś czasu Bentley miała wybrać się nad jakieś jezioro, ale zawsze coś szło nie tak. Raz nawet, w poszukiwaniu jakiegoś zbiornika ze słodką wodą, opuściła Krainę. Oczywiście przypadkowo. Mondre.
W każdym bądź razie, przysiadła nad brzegiem i czekała.

Emilia

- Dziwne. - Mruknęła Emi sama do siebie, rozglądając się niespokojnie. - A już myślałam, że się nie zgubię. - Właściwie, to samica już nie wiedziała, dokąd chciała dojść. Zależało jej jedynie na odnalezieniu jakiejś znajomej części krajobrazu, toteż na jej pysku pojawił się po raz kolejny tego dnia wyraz zrezygnowania, gdy natrafiła na otulone mgłą jezioro. No pięknie. Z opuszczoną głową podeszła do brzegu, przyglądając się swemu odbiciu. Niestety, mgła pogarszała widoczność. Wilczyca zaklęła pod nosem i usiadła ciężko na ziemi. Przynajmniej nie była głodna, jeden plus. Który i tak tonął od wielkiej ilości minusów i nie był brany pod uwagę przez Emilię.

Bentley

Tak, mgła to okropna rzecz. Gdyby jej nie było, Bentley zaraz zauważyła by nowo przybyłą i chyłkiem wycofałaby się, unikając konfrontacji. Teraz jednak, cóż. Może być ciekawie.
Bentley wstała i zaczęła powoli rozprostowywać zastałe kości. Dziwne, bo wcale długo tu nie leżała. Rozejrzała się wokoło, starając się zobaczyć coś przez mgłę. Heh, gdyby miała nóż mogłaby ja pokroić i zrobić z niej mglistą zupę albo ciasto lub herbatę. A najlepiej wszystko naraz, bo wilczyca zaczęła powoli odczuwać głód. Czyli trzeba wybrać się na polowanie, albo poprosić sowę o jakąś mysz lub szczura. Tylko ptaka nigdzie nie było widać. Dziwne, bo Bentley była pewna, ze tu z nią był. To pewnie przez mgłę.
Tak wiec, wilczyca ruszyła dość żwawym krokiem, nie patrząc nawet pod łapy. Tak, musiało do tego dojść. W pewnym momencie, Bentley ze smutkiem stwierdziła, że leży. Przewróciła się i bynajmniej nie jest to kamień. Przecież kamienie nie maja futra..!
Przeklęła pod nosem.
Chyba wpadła na coś żywego.

Emilia

Huh? Czyli tym razem to nie Emi wpadła na kogoś, ale na odwrót. Ów fakt na tyle ją spłoszył, że odrobinę się skuliła, wytrącona chwilowo z równowagi. Spojrzała w bok. Chyba ktoś tam był.
- Uhm... dzień dobry. - Przywitała się, otrzepując szybko sierść z kurzu i uśmiechając się lekko. Nie chciała przecież zniechęcić do siebie obcej osoby!

Brak weny

Bentley

Chwila i już była na nogach, nerwowo podgryzając dolną wargę.
- Dzień dobry- wymamrotała.- J-ja bardzo, ale to b-bardzoo... przepraszam, naprawdę, nnie chciałłam. Mój błąd- zaczęła się nieudolnie tłumaczyć i przepraszać, przechodząc z nogi na nogę. Spuściła wzrok i wbiła go w łapy. Westchnęła cicho. Znając życie zniechęciła do siebie kolejna osobę, trudno się mówi. Podniosła przepraszający wzrok, spodziewając się ujrzeć jakiś kpiący wyraz twarzy wilka, ale zamiast tego zobaczyła... uśmiech? Cóż, tego się nie spodziewała i w jednej chwili mimowolnie podniosła kąciki ust.

Emilia

Emilię trochę zakłopotały tłumaczenia Bentley. Dlaczego? Tego nawet ona sama nie rozumiała.
- Naprawdę, nic się nie stało. - Odpowiedziała, najspokojniej i najłagodniej jak potrafiła.
Nie chciała, aby nieznajoma myślała, że Emi jest na nią zła, o nie! Poza tym, naprawdę się nie gniewała, bo po prostu nie miała ku temu powodu. Nawet ona sama jeszcze całkiem niedawno temu wpadła na Sverre'a w podobny sposób.

The Mystic

Nie mogłam się doczekać Wigilii. Naprawdę, znów będę ją mogła spędzić z przyjaciółmi. Postanowiłam odetchnąć świeżym powietrzem. Świeżym? Jestem przecież non-stop na świeżym powietrzu. Zakręciło mi się w głowie. Usiadłam na chwilę. Po kilku głębokich wdechach ruszyłam się z miejsca. Nie, nie, nie... Parę chwiejnych kroków, i znowu klapnęłam na ziemię. Nie uda mi się w takim stanie wrócić do domu. Najwyraźniej będę musiała tu chwilkę poczekać.

Mystere

Mystere przybyła i tutaj. Coś ją tu ciągnęło, instynkt? A może tak tylko jej się wydawało i był to zwykły przypadek? Nie wiadomo, a szkoda, bowiem sama userka jest tego ciekawa. Doszła tu od strony lasu, a widząc mgłę ledwo zauważyła białą waderę, której niezbyt udawało się chodzenie. Czyżby była zmęczona? A może czegoś się napiła, lub coś...zażyła? Szara pobiegła w jej stronę, trochę przestraszona, czego jednak nie pokazywała aż tak bardzo jak by chciała. - Wszystko dobrze? - zapytała, nawet się przed tym nie witając.

The Mystic

Po krótkiej chwili podeszła do mnie nieznana mi wcześniej wilczyca. Jak ona mnie tu znalazła? Hm, sprawiała wrażenie trochę zaniepokojonej. A, pewnie widziała moje nieudolne próby przezwyciężenia grawitacji.
- Nie, nic.. Chyba.. - głowa powoli przestawała mnie boleć.
- Mam wrażenie, że podskoczyło mi ciśnienie.. - to na pewno to, no bo cóż innego miało być przyczyną. Kelnerka przecież nie mogła mi nic dosypać, czyż nie?

Mystere

Wysłuchała odpowiedzi nieznajomej, skinęła głową, następnie zamachała powoli ogonem. Analizowała ją chwilę wzrokiem, albo tak mogło się wydawać, ponieważ w tej chwili właśnie myślała, lokując swój wzrok w białej. - Powinna Pani iść do lecznicy, chyba. Stało się coś strasznego, że tak nagle podskoczyło? - zapytała, cicho, jakby bojąc się że drzewa, woda i mgła ją podsłuchują, że chcą ją zdradzić. Mimo tego, jej głos dalej był spokojny i opamiętany a wzrok neutralny, bez zbyt wielkich emocji we wzroku, jedynie lekki strach, przy przypomnieniu sobie białej wilczycy, które nie dawała rady chodzić, co przez mgłę wyglądało wtedy jakby patrzyła na ducha.