Przezroczyste jezioro

Idalia

- Witaj - odpowiedziała odwracając pysk w stronę jeziora. Uśmiechnęła się i spytała. - Znalazłaś już sobie legowisko?

Chris

-Tak,długo szukałam ale znalazłam....-.odpowiedziałam i usiadłam koło niej.

Idalia

- Mhm, to dobrze... - odpowiedziała po chwili. Odkąd Hekate zamieszkała w tej krainie, nie potrafi wyobrazić sobie życia bez legowiska. Azyl, spokój... wilczyca rzadko z niego wychodzi.

Chris

-A,ty gdzie masz legowisko?-.spytałam i owinęłam łapy ogonem.

Idalia

- Dość daleko stąd, na terenach mojej Watahy - odpowiedziała. Z powrotem oparła pysk na przednich łapach.

Chris

-Aha,ja nie mam watahy jestem samotnikiem....-.powiedziałam i spojrzałam na Hekate.

Idalia

- Rozumiem. Skoro życie samotnika najbardziej Ci odpowiada... - powiedziała i uśmiechnęła się.

Chris

Odwzajemniła się uśmiechem i powiedziała.
-A,ty masz jakąś rodzinę???-.spytała niepewnie.

Idalia

- Nie! - odparła stanowczo, może trochę zbyt ostro. Samo wspomnienie o tych wilkach, które ją zdradziły budziło w niej złość.

/Przekręciłaś mój nick w podpisie xD Chyba, że chodziło Ci o Hatake. Jeśli o nią, to i tak musisz poprawić/

Chris

//Sorry nom pomyliło mi się//
Zdziwiłam się że Hekate odpowiedziała tak ostrym tonem,z przestraszenia i swoich wspomnieniach pobiegłam do ciemnego lasu z łzami w oczach,nic nie mówiłam...

Idalia

Zaskoczyła ją reakcja Diany. Przez chwilę leżała w bezruchu nasłuchując jej ucichających kroków, w końcu wstała i pobiegła za nią. Nie wiedziała czym uraziła Dianę, ale chciała się dowiedzieć.

Chris

Biegła i biegła zatrzymała się w środku lasu,weszła na najwyższe drzewo i tam dalej płakała.... Myślała o tym czy się zabić czy nie...

Idalia

Gdy w oddali kroki wilczycy urwały się, Hekate przeszła jeszcze parę metrów i przystanęła. Teraz musiała zdać się na swój zmysł powonienia. Węszyła przez chwilę i gdy wyczuła znajomy zapach ruszyła w jego kierunku. Kiedy jej przednia łapa natrafiła na gruby, twardy pień drzewa, przy okazji lekko się o niego kalecząc, Hekate uniosła łeb do góry. Teraz wyraźnie słyszała cichutkie szlochanie. Cofnęła się o kilka kroków.
- Diano, co robisz na drzewie? - spytała nie ukrywając zdziwienia.

Chris

-Zabije się,tu i teraz.....-.odpowiedziałam i chciałam już skoczyć.

Idalia

- Ale dlaczego? Jeszcze przed chwilą byłaś wesoła, pełna chęci życia. Skąd taka zmiana? - spytała jeszcze bardziej zaskoczona. Pysk wciąż miała skierowany w górę, w stronę Diany. Odruchowo otworzyła ślepia. Nie sądziła, że Diana naprawdę to zrobi.

Chris

-Dlatego że ja wszystkich krzywdzę teraz ja czuję się urażona!-.Odpowiedziałam i skoczyłam z wysokiego drzewa leciałam i moje wszystkie myśli odchodziły nagle już spadłam ze świstem na ziemię byłam cała nieruchoma i miałam bardzo dużo krwi.

Idalia

Krew... Zapach krwi ze zdwojoną siłą dotarł do jej nozdrzy. Hekate wciąż czuła do niej... słabość? Nie potrafiła określić tego dziwnego podniecenia, które ogarniało ją gdy czuła smak lub zapach krwi. Jednak z każdym dniem ta słabość do krwi gasła. Na tyle, że Hekate mogła spokojnie zbliżyć się do Diany.
- "Nie mogła umrzeć od upadku z drzewa. Co najwyżej mogła połamać sobie łapy."
Trąciła ją lekko nosem. Była ciepła, więc żyła.

Chris

Nic nie wiedziała, leżała na ziemi była sztywna,krew leciała,była nieprzytomna,myślała że już odeszła z tego świata i że zobaczy rodziców...

Idalia

Krew... Hekate szukała pyskiem miejsca, z którego się sączyła, lecz nie mogła go znaleźć. Ogarnęła ją bezsilność. Ta okropna bezsilność, która towarzyszyła jej podczas samotnej tułaczki, zanim trafiła do tej krainy. By ocucić wilczycę polizała ją po pysku. Wiedziała, że od takie upadku Diana nie umrze, ale szepnęła jej do ucha. - Diana, obudź się... To jeszcze nie jest Twój czas.

Chris

Powoli zaczęła otwierać oczy i chciała stanąć ale nie mogła bo miała złamaną łapę i ranę na grzbiecie powiedziała.
-ccccoo sięęę stałooo?-.spytałam i spojrzałam w ziemię.