Ciemny Las

KokuRai

Dzięki - powiedziała z uśmiechem. - Nie wiem może masz jakiś pomysł co możemy porobić? - zapytała, odpowiadając. Położyła się czekając na odpowiedź. Blask słońca był mocny. Grzało również mocno. KokuRai bardzo chciało się pić.

Dante de Cossa

- Może pójdziemy odkrywać nowe tereny? - Zaproponował Schatt, był tu od niedawna, więc pomysł ten wydawał mu się nie najgorszy. - Jakiś wodospad? Morze? Jezioro? - Podawał różne przykłady. Czekał, aż odpowie.

KokuRai

Jakiś wodospad - powiedziała z uśmiechem na kufie. Wstała i merdała ogonkiem. Spojrzała mu w oczy, a następnie w niebo. Myślała, czy może być nad wodospadem fajnie. Chciała do sprawdzić.

Dante de Cossa

- A który? Bo jest kilka. Ostatnio byłem nad diamentowym. Są oczywiście inne, ale nie zdążyłem ich zwiedzić. - Powiedział z uśmiechem. Był ciekawy, co odpowie. Pomachał lekko ogonem.

KokuRai

Możemy iść do Diamentowego - powiedziała wesoło. je oczka zabłysły. - Prowadź bo ja drogi nie znam - rzekła. je ton był normalny. Wiaterek rozwiewał jej futerko jak zwykle. Uśmieszkiem się co chwilę powiększał.

Dante de Cossa

- No to chodź. - Powiedział i podążył w głąb lasu. - Tylko się nie zgub. - Rzucił przez ramię i szedł dalej. Wyszedł z tego lasu co krok się odwracając i sprawdzając, czy KokuRai idzie za nim.

KokuRai

Koku rozejrzała się, a następnie ruszyła pomału. - Ja się nie zgubię - powiedziała do niego. Szła za nią krok w krok. Nagle coś usłyszała i się obróciła, ale nikogo nie było, więc ruszyła dalej. potem szybko wybiegła. Znikła za drzewami, a raczej za nich cieniem.

Kocixu

Kocixu podążała za Koku ,ruszała się tak aby jej nie usłyszała-Mam nadzieje że mnie nie zauważy-Powiedziała-Jeśli będe szła sama to się zgubie ale zapewne ona wie gdzie idzie.

Eshe

Eshe przybyła z małą w pysku. -Kochana... zaczekaj, ja se coś upoluje..- powiedziała do pumciaka i wciągnęła powietrze wraz z zapachem sarny. Uśmiechnęła się. Zaczaiła się w krzakach aż tu nagle.. bum! I już sarna leżała.. rzuciła jej się zaciskając kły na jej szyi. Sarna już nie żyła. Eshe się oblizała i zaczęła robić to co miała.. czyli pić krew. Gdy się napiła ruszyła z lasu.

z/t

Siomha Lorcan

Gdy daleko, na terenie przepaści wciąż słychać było wycie, jego właścicielka już dawno znalazła się w tymże miejscu. Była pewna, że reszta znajdzie jej trop i za nim podąży. Rozejrzała się, ale nie zwolniła kroku. Lekkimi, szybkimi susami pokonywała leśne tereny, szukając dobrego miejsca na spotkanie. Nie czyniła przy tym najmniejszego hałasu. W końcu znalazła małą polankę, dosłownie metr na metr. Na jej środku leżał wielki głaz, a wszystko pokrywały mchy i paprocie. Nie wskoczyła na głaz, tylko schował się w jego cieniu. Czekała na innych.

Krillan

Przybiegł chwilę później, za waderą. Nie zmęczyła go droga, mimo, iż wymagała trochę wysiłku. Trudne ścieżki dawały się we znaki, jednak Kri uwielbiał takie maratony. W końcu 'ruch to zdrowie'. Doszedł jeszcze paroma krokami do wadery, po czym naprężył się i schylając ku ziemi, na ugiętych łapach fuknął w wyjątkowo suchą glebę. Machał ogonem w powietrzu, pozostawiając zad w górze.

Siomha Lorcan

Spojrzała na niego.- Akeli była za Tobą?- spytała, nie wiedziała, czy mają czekać na wilczycę. Prawda była taka, że nawet gdyby, tak czy siak i tak by długo nie czekała. Rozejrzała się po okolicy. Swym wspaniałym węchem wyczuła już parę stad, odległych o ładny kawał drogi, jakiegoś niedźwiedzia, oddalonego o niecały kilometr i jakieś sieroty- jelonki- odłączone od stada.

Krillan

-Nie sądzę. Nie czułem by jej woń unosiła się za moimi plecami. - mruknął 'z pod' wadery. Akeli nie ruszyła od razu za wilkami, to też nie wiadomo było, czy w ogóle dotrze lub w jakim czasie.
-Więc znasz się na tym bardzo dobrze, ha? - uznał, nie oczekując innej odpowiedzi. Wyprostował sylwetkę, prężąc pierś w przód.

Siomha Lorcan

- To moje drugie życie.- odparła. Podniosła się delikatnie. jej ciało było tak ciche, jakby go tu nigdy nie było.- Na co masz ochotę zapolować?- spytała, cicho podchodząc do głazu. Wskoczyła nań i przywarła do niego brzuchem jeszcze raz wciągnęła do nozdrzy powietrze. Serce zabiło jej mocniej.

Krillan

-Ciekawi mnie więc, cóż kryje się za drugim życiem.. - uśmiechnął się łagodnie, podchodząc bliżej wadery. Spojrzał jej w oczyska, głęboko. Kiedy jego złote ślepia lądowały na czyichś perłach wiedzy, osobnik ten zwykle czuł się nieswojo, jak gdyby basior czytał z niego jak otwartej księgi. Kontakt ten trwał krótko. Samiec spojrzał w głąb zarośli i zamyślił się chwilowo.
-Zaproponuj coś, jako że jesteś specjalistą. - prychnął.

Siomha Lorcan

-Myślisz, że coś ujrzysz? Że dowiesz się wszystkiego?- prychnęła. To patrzenie w ślepia tylko ją lekko rozdrażniło.- Z oczu much niczego się nie dowiesz. Musiałbyś poznać moje sny.- wstała i odwróciła się na zachód, w kierunku odwrotnym, niż ten, z którego wiał wiatr. Doleciał do niej zapach stada, na które składało się ok. 10 osobników- -żubrów. Siom już postanowiła. Jej ofiarą będzie jeden z nich.- Mogą być żubry?- spytała. Spojrzała w dół, na wilka.

Krillan

Sny wcale nie były przeszkodą dla umysłu samca. Jednakże wcale nie chciał nic wyczytywać. Patrzył tak na każdego wilka, a jedynie wrażenie było zawsze to samo.
-Nie denerwuj się. Nie jestem kimś, kto po ciekawsku wejdzie z łapami w Twoje życie. - dodał spokojnie, aczkolwiek nadal z tą samą zadziorną miną. Zwrócił się ku żubrom, teraz na nich skupił swą uwagę.
-Skoro tak proponujesz, to czemuż by nie. - dodał.

Siomha Lorcan

,, Bo nie jeden z nas stracił życie w starciu z nimi."- zadrwił głos w jej głowie. Zawtórowała mu cichym śmiechem. Zeskoczyła zwinnie z głazu. Jej drobne ciałko zakryły liście paproci, kołysząc się cicho. Wadera szybkim, ale ostrożnym truchtem ruszyła w kierunku zwierzyny. Wiatr od czasu do czasu wiał w jej pysk. W ten sposób nie zostaną szybko zdemaskowani. Żubry były gdzieś ponad kilometr drogi, ale w tym tempie szybko się przy nich znajdą. Stado musiało się zatrzymać na popas. Wilczyca czuła niesiony z wiatrem zapach wilgoci.

Krillan

Obecność takiej towarzyski dawało mu wiele nowych doznań umysłowych i doświadczeń. Tym razem to ona wpadła w pułapkę basiora. Teraz to ona jest na 'widelcu', ją będzie analizował ukradkiem - kawałek, po kawałku. Zawsze śledził zachowanie i egzystencje innych wilków, zawsze ktoś był jego obiektem.. Spojrzał na zwierzynę, która z pewnością była trudnym, acz dobrym wyborem. Cicho przyczaił się przy skale, póki co, nie ruszając z miejsca. Uśmiechnął się chytrze. O tak, przecież wadera go nie znała, więc mogła się spodziewać dziwnych manewrów.

Siomha Lorcan

Nie oglądała się za siebie, ciągle biegła. Nie usłyszawszy kroków towarzysza, szepnęła jakiś wulgaryzm pod nosem. Ale kimże był dla niej? Nikim ważnym, by wołać na niego i tym spłoszyć zwierzynę. Jeszcze mocniej spięła mięśnie, poruszając nimi sprężyście. Była coraz bliżej. Jej oddech zamienił się w cichutkie, miarowe wypuszczanie powietrza z pyska.