Las Tajemnicy

Atrita

Zamrugała, ponownie zaskoczona. To wyznanie było nieoczekiwane. Otworzyła pysk, lecz zaraz go zamknęła. Wreszcie przytuliła do siebie małą, czując się, jak gdyby coś do niej wracało. Jakby to już kiedyś się zdarzyło.
- Ja ciebie też, Helmi - wyszeptała cicho, przymykając powieki.

Helmi

Wtuliła się w sierść Atrity, a na jej pyszczku wciąż gościł szeroki uśmiech. Niezmiernie się cieszyła, że ktoś jej to powiedział. Po raz pierwszy odkąd trafiła do tej krainy poczuła się naprawdę chciana.

Atrita

Czuła, jak Helmi się w nią wtula. Nie mogła się nadziwić, iż ktoś tak dobry i niewinny stał się bardzo ważną cząstką jej życia. Że ktoś taki był dotąd samotny. W nagłym impulsie odsunęła się nieco od małej i liznęła ją czule w pyszczek - niczym matka, siostra, ktoś bliski.

Helmi

Trochę zaskoczyło ją to, co zrobiła Atrita, ale po chwili znów uczepiła się jej sierści, merdając ogonkiem niczym szczęśliwy pies.

Atrita

- Na co masz ochotę? - zapytała, z uśmiechem czochrając małą po główce. Jej białe ślepia błyszczały radośnie, kiedy spoglądała na Helmi.

Helmi

- Na drzemkę - odpowiedziała po chwili namysłu. Po dość twardym lądowaniu po locie z Deą trochę się poobijała i przeszła jej chęć na zabawy.

Atrita

Zaśmiała się cicho. Położyła się na ziemi, uprzednio zgarniając śnieg na bok. Skinęła na Helmi zachęcająco, oferując ciepłe futro.

Helmi

Położyła się tuż przy Atricie, przytulając do jej sierści. Ziewnęła przeciągle i obwinęła łapki puszystym ogonem.

Atrita

Uśmiechnęła się lekko, niemal niezauważalnie. Położyła łeb na łapach, zerkając kątem oka na Helmi.
- Dobranoc, mała - mruknęła cicho, przymykając powieki.

Helmi

Ziewnęła jeszcze raz i po długim wierceniu się oparła łebek o Atritę. - Dobranoc... - mruknęła i po chwili zapadła w głęboki sen.

Atrita

Otworzyła leniwie oko, zerkając od razu na wtuloną w nią Helmi. Zastrzygła uszami, szukając jakiegokolwiek powodu do niepokoju. Odprężyła się, nie znalazłszy nic, co by im zagrażało. Skupiła się więc z powrotem na małej.

Helmi

Po jakimś czasie Helmi podniosła łebek i z zamkniętymi oczami ziewnęła krótko, kłapiąc przy tym pyszczkiem. Otworzyła ślepka i spojrzała na Atritę, jak zwykle uśmiechając się szeroko.

Atrita

- I co, mała, na co masz dziś ochotę? - zapytała na wstępie wilczyca, poruszając wolno, leniwie wręcz ogonem.

Helmi

Zanim Helmi odpowiedziała, wstała i dwa razy przeciągnęła się leniwie. - Na zmianę miejsca - odpowiedziała, tłumiąc ziewnięcie. - Tutaj jest tak ciemno i ponuro.

Atrita

- Hmmm... a gdzie byś chciała iść? - zapytała, uprzednio wstawszy na łapy. Przeciągnęła się dla rozprostowania zesztywniałych od leżenia kości.

Helmi

- Nie wiem. Nie znam w tej krainie zbyt wielu miejsc weselszych niż to - odpowiedziała.

Atrita

- W takim razie, co powiesz na łąkę? To chyba dostatecznie kolorowe i jasne miejsce? - zaproponowała po namyśle, przypasowawszy kryteria małej do różnych miejsc.

Helmi

Energicznie przytaknęła łebkiem. - To chodźmy! - powiedziała i ze zniecierpliwienia zaczęła merdać puchatym ogonkiem jak pies.

Atrita

Pochyliła się do przodu, oferując małej przejażdżkę na grzbiecie. Na jej pysku gości delikatny uśmiech, natomiast ogon poruszał się żywiej niż po przebudzeniu.

Helmi

Wskoczyła na Atritę i od razu rozsiadła się wygodnie na jej grzbiecie, wciąż merdając wesoło ogonem. Łapkami objęła jej szyję, by nie spaść.