Bursztynowe Morze

Petra

Obudziła się w kryjówce Jerome. Stwierdziła, że musiała spędzić tu naprawdę dużo czasu. "Kiedyś muszę wrócić do mojej groty" - stwierdziła, patrząc na śpiącego towarzysza. Nie chcąc go budzić wstała ostrożnie i podążyła w stronę mieszkań samotników.

Carly

Spojrzałam przelotnie na niebieską wilczycę, jak widać dość młodą, zaraz wracając do Paige.
- Nie wiem. A na co masz ochotę? - zapytałam, jak to w moim zwyczaju.

Paige

Wzruszyła ramionami. - Hm ... może zapolujemy? - uniosła brwi.

Carly

- Skąd ja wiedziałam że to powiesz... - zaśmiałam się, przewracając oczami - Jeleń, karibu, zając, a może stado?
Wstałam, machając ciągle swoim dwukolorowym ogonkiem. Fakt, kiszki mi marsza grały.

Paige

Zaśmiała się słodko. - Stado. Będzie dużo ciekawiej. - machnęła ogonem. - To jak? Na Lalaith, czy idziemy?

Carly

Złapałam się za ucho, rozmyślając. Nie wiem czemu tak zrobiłam, przyzwyczajenie? W końcu otworzyłam pyszczek żeby odpowiedzieć.
- Idziemy - powiedziałam bez zastanowienia - Lalaith też musi odpoczywać.
Z tymi słowy nade mną zatoczyła kilka kółek biała gołębica.
- Cariba, w końcu jesteś - zaśmiałam się, spoglądając na Paii.

Paige

Spojrzała na gołębicę. - A cóż to? - łapą machnęła do Lalaith. Smoczyca otrzymała informację - odlec do domu. Wstała i wskazała na Carly. - To chodź.

Carly

- Mój daimon, gołębica Cariba - krótko wyjaśniłam.
Co raz szybszym krokiem, który później przeobraził się w bieg, pobiegłam w stronę lasów. Ach, to będzie ekscytujące, polować z betą własnego stada.

//napiszę w Jagodowym Lesie//

Szasta

Przywędrował tutaj, dawno go nie było w krainie. Pewnie wiele się zmieniło, wiele nowych wilków się pojawiło. Usiadł przy brzegu morza. Woda zalewała mu łapy co jakiś czas. Błękitne ślepia migotały w świetle księżyca a srebrna sierść połyskiwała. On się nie zmienił ani trochę lecz czy dalej ta kraina będzie jego domem? Sam się zastanawiał.

Carly

Przybiegłam tu znów. Jesienny wiatr rozwiewał moją odrzuconą na boki grzywkę, gdy leciałam jak gepard do brzegu. Zatrzymałam się, jadąc na zadku jeszcze kawałek do przodu. Zatrzymałam się tuż przed przypływem, który zmoczył moje łapki. Dopiero teraz się rozejrzałam i zauważyłam... zauważyłam... Szastę! Bez większych zastanowień podbiegłam do niego i zwaliłam go z łap.
- Szasta! Szasta! Szasta! - popiskiwałam, machając energicznie ogonem na lewo i prawo.

Szasta

Wyrwany z zamyślenia obejrzał sie kto go tak brutalnie przewrócił. Ostatnim razem bardzo dawno ktoś go zwalił z łap. Uśmiechnął się szeroko na widok Carly. - Nie wierzę! Carly...to ty?! - rozdziawił pysk z zachwytu. Pierwsza dobrze znana mu osoba jeszcze tu jest i no proszę. Jak wyładniała. - Z dnia na dzień piękniejsza. - dodał już pewny.

Carly

- Oj nie chwal - rzekłam, patrząc jak zwykle rozbawionymi oczyma na starego kumpla.
W końcu z niego zeszłam, siadając obok, a ogon wciąż był w nieustannym, maniakalnym ruchu.
- Gdzieś tak długo był? - zapytałam.

Szasta

Wstał śmiejąc się i westchnął głęboko - Tu i tam, zastanawiam się czy Ward jest tu jeszcze. - mruknał już poważny. Ma rodzinę na pewno, ale czy Ward czekała na niego przez ten cały długi czas? Może ma innego. Chciał zobaczyć swoje dzieci. Przyjaciół. Zamyślił się jednymi słowem.

Carly

Ogon w końcu opadł na piasek.
- Jest tu. Słowo Szpiega - uśmiechnęłam się, przypominając sobie wizytę na terenach Nocy.

Szasta

- O proszę. Jesteś szpiegiem? - spytał dla pewności i zrobił krok w jej stronę. - Ja też mam swoje źródła i słyszałem, że jesteś z niejakim Wasp'em. - dodał uśmiechając się cwanie.

Carly

- Jestem, a jakże - uśmiechnęłam się, odpowiadając dwuznacznie na pytania - Z tym że ostatnio Waspa nie ma.
Patrzyłam na Szastę dużymi, niebieskimi, pełnymi życia oczkami.

Vedette

Na plażę weszła dorosła już wilczyca u boku której szły młode. Niewielkie szczenię, które szło z dumnie uniesioną głową oraz mały smoczek, który rozglądał się na wszystkie strony.
Ved stawiała miękkie kroki i czuła sypki piach pod łapami. Miała zamiar pokazać młodym morze w oświetleniu promieni zachodzącego słońca. Szła powoli i kierowała się na wschód, błądząc wzrokiem tu i tam.. Była czujna i miała napięte mięśnie.

Karenaj

Za Vedette szła Karenaj. Trochę z tyłu, ale niedługo do niej podeszła.-No to jak? Co się dzieje? Z tobą i staruszkiem?-Spytała, na prawdę się o nich bojąc.

Vedette

Posłała uśmiech, słaby uśmiech Karenaj.
- Nic się nie dzieje kochana. - przysiadła przy dużym kamieniu i oglądała jak młode się bawią. - No kochani, pooglądajcie sobie świat, tylko nie wchodźcie za głęboko do wody. - ostrzegła.

Karenaj

-Nie kłam, mnie nie oszukasz.-Powiedziała po prostu.-Przecież widziałam, On uciekł, a ty się o mało nie zagotowałaś.-Powiedziała cicho, by dzieci jej nie usłyszały.