Przylądek Dobrej Nadziei

Deemon

Wszedł na plaże. Szedł ze spuszczoną głową w dół. Nagle zobaczył przed wilczycę, która szła plażą. Podszedł do niej i zapytał:-Jak ci na imię?

Arya.

Odwróciła lekko łeb, kątem oka patrzyła na nieznanego jej wilka. - Arya - rzekła krótko swym chłodnym głosem. Delikatnie spięła mięśnie, gdyż nieufność kazała jej być ostrożną.

Deemon

-Mi Deemon- odpowiedział. Nie znał jej ale była bardzo piękna.

Arya.

- Ciekawe imię - rzekła krótko. Przystanęła przy samym brzegu. Usiadła, mając wciąż napięte mięśnie, jednym okiem obserwowała fale, a drugim spoglądała na wilka.

Deemon

-Dzięki-powiedział do wilczycy
Stał za nią. Ruszył na przód kilka kroków a później stanął i usiadł na piasku. Przekrzywił łeb, przyglądał się wilczycy z żywym zaciekawieniem

Arya.

Czuła na sobie wzrok wilka - Coś ze mną nie tak? - zapytała, widząc jak Deemon wciąż się jej przypatruje. Odwróciła łeb w jego stronę i czekała na odpowiedź.

Deemon

Przekrzywił tylko łeb i dalej patrzył na Arye.
-Nie-powiedział i dalej się na nią patrzył

Arya.

- Więc dlaczego wciąż się na mnie patrzysz? - zapytała zdziwiona jego zachowaniem. Spojrzała na niego, a później na morze. Zastanawiała się, czy przypadkiem czymś się nie pobrudziła, bo ileż można się patrzeć w jedno miejsce?

Deemon

-Tak sobie-powiedział-Pójdziemy gdzieś-powiedział po chwili niepewnym tonem.

Arya.

Spojrzała na niego - Szczerze mówiąc, jest mi wszystko jedno, czy zostaniemy tutaj, czy gdzieś pójdziemy - powiedziała swoim chłodnym głosem. Tutaj, było jej przyjemnie. Nie miała ochoty się nigdzie przenosić.

Deemon

Spuścił łeb. Czuł się trochę głupio, ale dobrze mu tak było.

Arya.

Popatrzyła na wilka i zrobiła zdziwioną minę. Po chwili powróciła swoim wzrokiem do morza i tak jak wcześniej, zaczęła wpatrywać się w fale oddychając przy tym, świeżym, morskim powietrzem.

Deemon

Podniósł głowę do góry i patrzył przez chwilę na Arye. Wstał i szedł plażą. W pewnym momencie zatrzymał się i spojrzał na Arye. Wszedł po kostki do wody i zanużył pysk w wodzie, a kiedy wyją go miał coś w pysku. Wrócił do Aryi i położył małże przed wilczycą. Spojrzał na nią wzrokiem pełnym ułaganie i ciekawości.

Arya.

Patrzyła na wyczyny wilka. Po chwili, gdy zakończył swoją 'pracę' ujrzała przed sobą małże. Przypatrywała się jej przez jakiś czas, po czym przeniosła wzrok na niego. W jej lewym oku można było dostrzec zdziwienie, a w prawym ciekawość.

Deemon

Widząc jej spojrzenie uderzył w skorupę i wtedy się utworzyła. Na dnie ,,pudełka" znajdowała się duża perła o pięknym, jasnym połysku. Po tym ponownie położył muszlę przed nią i jakby wiedząc co może się stać, położył uszy po sobie i pochylił się czekając na ponowne zetknięcie się z ,,karcącym" wzrokiem.

Arya.

Wciąż przyglądała się muszli. Po chwili, gdy na jej dnie ukazała się błyszcząca, biała perła, na jej pysku pojawił się nikły uśmiech - Ładne - rzekła tylko nie spuszczając z niej wzroku.

Deemon

Pobiegł do miejsca gdzie wyją muszlę i wyją z wody jeszcze dwie. Zaniósł je do Aryi zrobił to samo co z pierwszą muszlą. Przez chwilę patrzył na nią a za chwilę pobiegł do lasu i przyniósł kilka wyjątkowo wo pięknych i niezwykle rzadkich kwiatów. Położył je obok muszli i czekał na dalszy ciąg wydarzeń.

Arya.

Teraz, w jej oczach pojawiło się delikatnie zdziwienie - Na co to wszystko? - zapytała patrząc na kwiaty i muszle. Nie mogła zrozumieć, o co chodzi wilkowi i co chce jej przekazać przez swoje zachowanie.

Deemon

-Tak sobie. Nudziło mi się.-powiedział

Arya.

- Aha - rzekła tylko przenosząc wzrok na wilka. Po chwili jej ślepia znów zatrzymały się na muszli. Podeszła bliżej, wyjęła perłę. Zaczęła ją dokładnie oglądać. Jej blask był zdumiewający.