"Wesoła Śmiertka"

Samuerian

Samuel czuł, że niesprawiedliwie zostało ocenione jego zachowanie. Bo on przecież tylko próbował przynieść miłość i pokój na ten lokal. Ale jako, że lubił Kajinkę to nie będzie się sprzeczać i z radosnym uśmiechem na pysku pomoże w sprzątaniu. Będzie miał wtedy przynajmniej dobry widok na tą dwójkę. Nie chciał, aby się pozabijali przecież!

Kaji Meyit

Jej wzrok padł na błękitnego basiora, również, jak inni prócz Retesa, zawieszonego pod sufitem dzięki srebrzystym linom powstałym z kamienia księżycowego. Najwidoczniej podobało mu się tam, gdyż nijak nie protestował, a nawet uśmiechał się! To jest postawa godna Maga, naprawdę! Kajinka zarechotała, patrząc na niego roziskrzonym znów, szmaragdowym wzrokiem. Jej złość całkiem opadła, acz nie uwalniała jeszcze żadnego wilka.
- Wygodnie Ci tam, Sammy-kun? - zapytała żartobliwie, machając energicznie w jego kierunku łapą.

Retes

Retes z zaciekawieniem począł oglądać zawieszonych Magów i Demonów. Ta zacna ozdoba powinna chyba przynieść Kaji większy ruch w 'Wesołej Śmiertce'. Szczególnie wilczkowi spodobała się unieruchomiona Viktoria. Nie umiejąc się powstrzymać z uśmiechem na pyszczku wystawił swój długi, różowy jęzor, wprost w stronę zielonej wadery.

Samuerian

- Nie narzekam! - odkrzyknął wesoło Samuel. Chciałby odmachać Kaji, ale niestety, został przywiązany, więc nie mógł jej odmachać, nad czym bardzo ubolewał. Począł z zainteresowaniem obserwować 'Wesołą Śmiertkę'. Nie mógł w końcu przepuścić okazji obejrzenia jej z tej perspektywy, w końcu druga taka szansa może się więcej nie powtórzyć. Musiał korzystać.

Kaji Meyit

Zaśmiała się głośno i wesoło, aby następnie klasnąć donośnie. Echo dźwięku, którego nie powinno przecież być, rozniosło się po pomieszczeniu. Zaledwie moment później srebrne liany zamigotały i... zniknęły. Cóż, Kajinka przepowiadała uwięzionym rychłe spotkanie i pocałunek z podłogą.

Viktoria

Viki spojrzała na Jael'a.
- Oj, zamknij się już - fuknęła. W głowie pojawił jej się napis: "Śmierć, śmierć, śmierć!" Wadera potrząsnęła głową.
- Oharra* - szepnęła. Niestety - znów się nie udało. Wymamrotała coś pod nosem i spojrzała na bachora.

*Oharra - uwolnienie.

Samuerian

Trzask! - Z takim właśnie odgłosem Samuel wylądował na swoim biednym tyłku. Ale przynajmniej znowu był na ziemi! To się liczy!
- Szorujemy! Nie zostawimy przecież Kajinki z takim bajzlem! - oznajmił i zgarnął ścierkę oraz wiadro z wodą, po czym z wesołym uśmiechem począł ścierać zaschniętą już krew z podłogi.

Kaji Meyit

Zarechotała znowu, wracając za ladę w przekonaniu, iż Sammy-kun zapanuje nad kolegami i delikatnie przymusi ich do roboty. Ona sama wróciła do pracy, majstrując przy składnikach i materiałach, aż wreszcie uzyskała odpowiednie połączenie komponentów. Z zadowoleniem przyłożyła łapę do mieszanki i zgromadziła w łapie sporą dawkę energii.
- Faa* - wymruczała, a czar sprawił, iż materiały nagrzały się i scaliły w jedną, puchatą rzecz o czarnym kolorze. - Futro gotowe, kościejku! - zakomunikowała, podnosząc płaszcz do góry i prezentując go klientowi.

*Faa - jap. futro.

Xythuel

Xyth zleciał jakoś na cztery łapy, jednak poślizgnął się przy samym upadku upadając (masło maślane @.@) na brzuch. Zachichotał jedynie i poślizgał się niczym po lodzie po szmatkę. Owinął ją sobie wokół ogona. Po chwili zaczął biegać w tę i spowrotem ścierając plamy z podłogi.
- HA~!
Krzyknął ukazując swój zacny jęzor światu.

Samuerian

A Samuel wciąż dokładnie szorował podłogę, a na jego pysku gościł ciągle szczery, słowiański uśmiech ;3. Z wiadra wygrzebał szczotkę i rzucił nią w Viktorię.
- Do roboty, matko wyrodna! - krzyknął uradowany, nie widząc w tym nic nietaktownego. Zaraz też powrócił do swego emocjonującego zajęcia, jakim było zmywanie podłogi.

Xythuel

-Pospremiti!
Dodał przyłączając się do Samuela. A biczowaty ogon owinięty szmatką fruwał na wsze strony jak nigdy wcześniej. Szoru, szoru... A Viktoria się leniła. Xyth miał ochotę rzucić jakieś złośliwe słowo mobilizujące do pracy (takie polskie i często używane .-.).
-Pospremiti trut!
Powiedział chrząkając gdy szmatka całkowicie poczerwieniała.

Kaji Meyit

Zerknęła zza sztucznego futra na pracujące wilki i zachichotała wesoło pod nosem. Nareszcie lokal przestał przypominać rzeźnię ślepego faceta, który tnie wszystko naokoło siebie. Poskładała spokojnie, acz energicznie, twór i odłożyła go na ladę, ażeby kostek mógł go bez problemu zabrać.
- Dwadzieścia kostek się należy - powiedziała radosnym tonem, bujając się w rytm nieistniejącej, a grającej jej w myślach melodii.
Moment później zaczęła nucić, wydobywając ścierkę ze schowka i przecierając tanecznie półki oraz liczne - małe, duże, pękate, chude, smukłe... - fiolki wypełnione różnymi, magicznymi cieczami.

Debra

Ferine pokręciła tylko głową. Poczuła narastającą w niej złość. Białka jej oczu poczerwieniały, a mięśnie się naprężyły. Rzuciła swoje okulry na ziemię i rozdeptała je łapą.
-Mam już dość.-mruknęła, podchodząc do właścicielki.-Czy mogłabym szałwiową herbatkę, proszę?

Kaji Meyit

/Ach! Własnie! Ferine, masz pozwolenie na moc gadania z wężami? x]/

- Ależ naturalnie! - wykrzyknęła z entuzjazmem, rzucając waderze szmatkę do kurzu i samej kierując się za ladę.
Postawiła czajniczek nad ogienek, następnie wyciągnęła kubek i wrzuciła do niego torebkę herbaty. Kiedy tylko w powietrzu zawirował gwizd, zalała wrzątkiem ową torebeczkę. Zaraz po lokalu rozniósł się uspokajający zapach szałwii. Kajinka z uśmiechem popchnęła naczynie w kierunku wadery, przechylając śmiesznie łeb.
- Pięć kostek.

Debra

/ A czy żeby pies zareagował na komendę ,,Siad" muszę mieć pozwolenie? To jest tresowany wąż :3/

Ferine wygrzebała pięć kości i podała je waderze, sama upijając łyk herbaty. Pomasowała swoje skronie, wzdychając ciężko.
-Grazie per il tè.(Dziękuje za herbatę)-zwróciła się do wilczycy, uśmiechając się słabo. Ach, ta mieszkająca w niej bestia gdy się budzi, odbiera jej tyle energi...

Samuerian

- Nie gadamy przy herbatce, Fer! - powiedział Samuel podając wilczycy wcześniej rzuconą przez Kaji szmatkę. - 'Wesoła Śmiertka' sama się nie umyje! - oznajmił z miną odkrywcy i powrócił do czyszczenia podłogi. Zaschnięta krew już niemal się domywała! Sammy poczuł się, niczym kierownik grupy sprzątającej.

Debra

Ferine wypiła do końca herbatę i wzieła szmatkę. Dołączyła do innych, którzy sprzątali śmiertke.
-A tak wogóle o co poszło?-spytała, patrząc na pozostałe wilki.

Kaji Meyit

/A czy muszę wspominać, że węże są głuche? Khem, dobra.../

Zarechotała wesoło, patrząc, jak szanowni goście ładnie i grzecznie sprzątają jej kochany lokal. Zamruczała, podchodząc do przewróconego fotela i podnosząc go zręcznie, aby zaraz rozsiąść się w nim wygodnie i z tej nowej pozycji spoglądać na tymczasowych sprzątaczy.
- Nie poszło o nic ważnego - odparła, przymrużając szmaragdowe ślepiska. - Ot, kłótnia i chęć krzywdzenia.
Wzruszyła ramionami, jak gdyby była to rzecz zwyczajna.

Elena

- Wybaczcie mi nietakt. Jestem Evana. - powiedziała wstając z podłogi. - W porządku Samuelu, bierzmy się do roboty. - dodała i mrugnąwszy do niego wzięła (skądś) miotłę i owinąwszy ją szmatą schwyciła w ogon i poczęła wycierać podłogę z krwi. Gdy dotarła do fotela postawiła go we właściwej pozycji pyskiem. Po chwili wrzuciła szmatę do śmietnika i odstawiła miotłę na miejsce. Podeszła do Viktorii ze zmarszczonymi w złości brwiami.
- Nie masz wstydu? Najpierw wyrzekasz się własnego dziecka a potem chcesz obudzić w nim litość? Dobrze ci radzę, nie zbliżaj się do niego więcej bo jedyne co możesz mu przynieść to cierpienie. - powiedziała, a raczej wywarczała i usiadła obok malca.

Brista

Brista weszła do środka i zatrzymała się przy cenniku.
-Czy nie ma więcej opcji?-jęknęła, zastanawiając się nad pierwszym punktem cennika. Usiadła na jednym z foteli i zaczęła płakać.