Sosnowa Polanka

Shathow

Shathow czym prędzej dopadła do wody, po czym łapą posłała ze dwa litry na piękną sierść basiora. Też się do niego uśmiechnęła.
- Ojej, czuję się zanudzona na śmierć! - wykrzyknęła dramatycznym głosem.
Ponownie chlapnęła na samca, śmiejąc się głośno. Wojna na zimną wodę w środku zimy. Bo czasami można sobie poszaleć, czyż nie?
- Owszem. - odpowiedziała na pytanie Brumby'ego.

Brumby

Brumby skoczył w górę i wylądował w wodzie. Jego oczy rozszerzyły się a sam on wybuchnął śmiechem.
- Nie tak to sobie wyobrażałem-Wydusił, łapiąc się za brzuch._-_Nie mogę! -_Wykrzyknął w szalonym śmiechu. Wreszcie odwrócił się do Shathow i niby ,,kopiąc" w wodzie zaczął bryzgać w nią wodą. Wypiął dumnie pierś i uśmiechnął się cwaniacko.
-_I kto jest górą?_-_Spytał truchtając wokół wilczycy._-_Może opowiesz mi swoją historię?_-_Spytał siadając i poprawiając grzywkę, tak aby przykrywała jedno oko. Jego mokre futro wywołało u niego lekkie drgawki.
Kolejny podmuch wiatru strącił grzywkę z oka.
-Nie daruję_-_Warknął przyciskając grzywkę do oka i uśmiechając się radośnie.

Zabrakło kilku kropek i przecinków, poprawiłam też te dziwne błędy np. wykrzykną, wybuchną, itp.

~ Maiko ~

Shathow

- Ja. - stwierdziła, całkowicie ignorując retoryczny charakter pytania. Kolejna struga wody wylądowała na czarnej sierści basiora.
Nie zamierzała przecież dać mu wygrać, nie?
- Historię? - zdziwiła się - Muszę cię zmartwić, niestety jej nie pamiętam.
Spojrzała na Brumby'ego. Cały się trząsł, co jej uświadomiło, że sama nie czuje się dużo lepiej.
- Komu nie darujesz? - zapytała - Że mnie?

Brumby

Wilk warknął gdy grzywka znów spadła mu z oka.
Jego wzrok powędrował w stronę wody.
-_Wiesz co? Może..._zrezygnowalibyśmy z wojny na wodę. - Rzekł cicho, nagle zaczęło go kręcić w nosie. Nagle kichnął. Echo rozniosło się po całej polanie. - Znam jedno miejsce gdzie jest bardzo ciepło mimo zimy. - Rzekł przypominając sobie tą ciepłą wodę i możliwość spływu po drewnianej kłodzie.
-_I jestem pewien, że będę tam pierwszy!_-_Krzyknął i przygotował się już do biegu.

Wszystkie zaistniałe błędy poprawiłam. Proszę zatem - drogi Brumby - abyś zwrócił uwagę na to co pisałam już wcześniej wcinając się w twoje posty.

~ Maiko ~

Shathow

- Jesteś pewien? - zaciekawiła się - A jednak się mylisz. Będę pierwsza i jeszcze sobie na ciebie poczekam.
Wadera na szczęście powstrzymała kichnięcie. On miałby być pierwszy? Ha, niedoczekanie. Pewnie że będzie pierwsza. Ciekawe, gdzie basior chce ją zaprowadzić? Hmmm...

Brumby

///Wybaczcie! Mam kompletny brak weny!//

O nie...To co to nie!
-Wodospad Cudów. 3...2...1...START!-Wilk wyrwał do przodu zostawiając wilczycę w tyle. Zaczął się zastanawiać czy gdyby ścigał się z Talią to czy by wygrał..... Jego futro falowało na wietrze i oszroniało trochę przez co wyglądał jak biały wilk. Nie czarny. Jego jęzor poleciał w dół zostawiając za sobą lecące kropelki śliny.

Shathow

/wybaczamy/

Shathow wystartowała niemal natychmiast, po czym zrównała się z basiorem. Na razie nie było widać, kto wygrywa. Zapewne na miejscu się okaże, nie?
Po chwili zniknęła w zaroślach, opuszczając to miejsce.

zt.

Ekke

Chodzący trup postanowił odświeżyć się nieco, ruszył więc swój kościsty tyłek i ruszył przed siebie. Jakoś tak się złożyło, że Ekke zawędrowała na tąże polanę. Przypadek, czy może raczej nie podlegająca dyskusji wola userki? Cóż... Cokolwiek spowodowało to nagłe ożywienie się truposza, równie szybko straciło na sile, bo gdy tylko Ekke dotarła tu, nagle zdała sobie sprawę, że w ogóle ruszyła się z miejsca. Gdzie właściwie była? I skąd przyszła? Tego nie wie nawet userka, jednak Ekke postanowiła się tego dowiedzieć. Klapnęła na zadzie i zaczęła rozgrzewać resztki pozostałe z mózgu, chcąc wydedukować, po jaką cholerę tu przylazła.

Kira Drake

Kira Drake wybrała się na spacer. Chociaż... czy jak się leci, to jest to spacer? Czy w ogóle jest jakaś nazwa na powietrzną odmianę spaceru? Hmmm...
A co zadecydowało, że polana ta zasłużyła na obecność tejże dojrzewającej smoczycy? Zapewne fakt, że Optymistkę zaintrygował osobliwy zapach, coś jakby rozkładające się mięso.
Tak więc wylądowała, przez nieuwagę prawie wpadając na źródło owego zapachu. A było nim wilkopodobne (tworzem neologizma XD) coś. Kira rozpoczęła dokładne oględziny znaleziska. Martwe, a siedzi zgodnie z wszelkimi normami jakie wilk siedzący zachować powinien. Dziwne.
Z ciekawością szturchnęła łapą trupa.

Ekke

Ekke, zaskoczona nagłym uderzeniem - jako że szturchnięcie smoka jest nieco mocniejsze od wilczego - poleciała do tyłu, machając bezradnie łapami. Grzmotnęła o ziemię, aż coś jej chrupnęło w środku. Jęknęła i zaczęła turlać się po ziemi, próbując podnieść swe ciałko. Co to było, meteoryt?!

Kira Drake

Jaka była pierwsza myśl smoczycy? Zapewne łatwo domyślić się można, że było to coś w stylu "O, boże, to żyje".
Optymistka czym prędzej podążyła za turlającym się trupem, chcąc mu się dokładniej przyjrzeć. Po dogonieniu DELIKATNIE postawiła go na łapach.
- Najmocniej przepraszam, czy nic ci się nie stało - zdecydowała się na formę bezosobową nie wyrażającą ani wieku, ani płci. - Jestem Kira, Kira Drake. A ty?

Ekke

Ekke rzuciła smoczycy spojrzenie tak gniewne, jak tylko pozwalał jej delikatny derp.
- Nie rób tak więcej, jestem delikatna - zachrypiała urażonym głosem, chcąc zrobić dobre wrażenie. Bo przecież nie była z niej zabaweczka, rozkoszne szczeniątko - o nie! Ekke jest samowystarczalna, prawda? Wystarczą jej do szczęścia tylko jej kosteczki i skóra. I trochę mózgu.

Kira Drake

- Przecież już przeprosilam. -Stwierdziła Optymistka - Nic ci się nie stało?
Przyjrzała się dokładnie nieokreslonemu czemuś z czym właśnie miała do czynienia. Nadal nie orientowała się co do tożsamości tego cośka. Miała jednak nadzieje ze wkrótce to gnijące martwe stworzenie samo stwierdzi czym jest.

Ekke

-Chyba niewiele rzeczy może zrobić mi 'coś', co najwyżej można mnie zjeść. Ale i tego raczej nikt by nie odważył się zrobić, biorąc pod uwagę mój... hmm, stan - powiedziała z nutką rozbawienia - Stan rozkładu, dokładniej rzecz biorąc. A ty... - łypnęła jednym okiem (drugie wciąż patrzyło przed siebie) na smoka i przyjrzała się mu - ty to chyba jeszcze żyjesz, co? - zakończyła przemowę nonszalanckim chichotem i podrapała się za uchem, wyrywając sobie przy tym kilka splątanych kłębuszków futra.

Kira Drake

- Żyję. Tak jak ty... - oświadczyła, po czym dodała - No chyba jednak trochę bardziej...
Uwadze Kirci nie umknęły oczy, zwłaszcza to patrzące na wprost. Też chciałaby tak umieć.
- Nauczysz mnie? - palnęła, zanim zdążyła pomyśleć.

Wheat

Jedno oko Ekke wciąż wpatrywało się w smoka.
- Niby czego? Życia - nie życia? - parsknęła, nie widząc sensu w prośbie rozmówczyni. Jeśli miała ją nauczyć bycia trupem, to niby jak? Miała ją ukatrupić? Cóż, Ekke z chęcią by to zrobiła, ale zapewne trudno ukręcić łeb istocie, która jest od ciebie kilkukrotnie silniejsza, większa i wytrzymalsza. Lewą łapką zaczęła wydrapywać w ziemi mały dołek, śledząc poczynania swojej kończyny drugim okiem.

[to chyba nie to konto... ._.]
[tak jak myślałam |3]

Kira Drake

- Patrzenia w ten sposób. Chcę umieć niezależnie gapić się na różne rzeczy - wyjaśniła cierpliwie Optymistka.
Nawet próbowała tak zrobić, jednym okiem patrząc na wilkopodobną, zaś drugim celować w coś innego. Jak można się łatwo domyślić, nie udało jej się. Oko numer jeden zawsze uciekało i oba patrzyły w tą samą stronę.

Panika

Ekke parsknęła po raz drugi. Cóż za głupia prośba padła z ust smoka!
- Przecież to łatwe - mruknęła pod nosem, obserwując jednym okiem lecącego niedaleko motyla. - Nie wiem, co w tym tak fascynującego. - dodała po chwili, wciąż ryjąc pazurkami w ziemi.

Wiem, że nie to konto. Przelogowanie się na telefonie jest holendernie czasochłonne.

Kira Drake

Kircia westchnęła zawiedziona. Dla niej wcale nie było to takie łatwe.
- A ja nie umiem. - mruknęła. - Powiedz, to umiejętność nabyta, czy masz ją od urodzenia?
Tak, pytanie było bardzo dobre. Od odpowiedzi zależało, czy Optymistka może się tego nauczyć, czy też nie.

Sebastian · Wysłany: Wto 17:30, 26 Mar 2013 Temat postu:

Sebastian wkroczył na teren tego oto miejsca targając ze sobą Lunatrię i Wintera. Już nigdy nie wychodzę z domu, mruknął w myślach ponuro. Od dziś chowam się skrzętnie po krzakach jak zawsze. Wiedziałem, że rozmowa z kimś to zły pomysł. Tylko kłopoty przy tym. Stanął przy linii drzew i zrzucił z grzbietu łapę białej wilczycy. Postawił Wintera na chwilę, by móc się w końcu odezwać.
-Sama trafisz do Lecznicy. Chyba że przedtem podejmiesz kolejną próbę samobójczą. - powiedział chłodno.
Spojrzał na Wintera i oczy mu złagodniały. W końcu to tylko szczeniak. Nie jego wina. Położył się na brzuchu w "pozycji Sfinksa" i powiedział do niego również milszym głosem niż do Lunatrii.:
-A ty jak mały? Wszystko w porządku?
Od kiedy to on się interesuje takimi rzeczami? No cóż, ale był zadowolony. Uchronił malca. Lunatria raczej się nie paliła, bardziej jedynie smoka rozwścieczała. Głupia.