Urwiskowa Łączka

Siomha Lorcan

Uśmiechnęła się pod nosem. - Rzadko spotyka się wilka z manierami.- przyjrzała się dokładnie Dorianowi. Niczego sobie, przystojny basior. ,, Jak możesz go oceniać?"- znów usłyszała ten nieznośny głos. -,, Nie masz już szacunku dla przeszłości."- uderzyło to wilczycę, lecz tylko osiągnęła głośno powietrze do płuc. ,, To co było, minęło. Mam prawo żyć dalej."- wytłumaczyła sama sobie. Uśmiechnęła się jeszcze raz do Doriana, tym razem troszkę blado.

Dorian

-Czyżby piękna dama źle się czuła?-Zapytał się jej aksamitnym głosem.
Spojrzał jej prosto w oczy. Uśmiechną się do niej. Zmierzył ja uważnie swoimi bystrymi ślepiami. Wilczyca go bardzo zaciekawiła.

Siomha Lorcan

-Troszkę dziwnie.- przyznała.- Ale uwierz mi, to nic takiego.- tym razem uśmiechnęła się szczerze. Dorian ją zaciekawił. Takie dziwne... inne zachowanie...- Należysz do jakiejś watahy?- zainteresowała się. Nie znała jego zapachu. Nie kojarzył się jej z żadną z watah.

Dorian

-Ostatnio przyłączyłem się do Nocy.-Powiedział.
Dorian po chwili dodał.
-Wyglądasz blado.
Przechylił pysk w prawo a jednym uchem zastrzygł. Przeciągnął się wbijając pazury w ziemie.

Siomha Lorcan

Pokiwała głową.- Zdaje Ci się. Zawsze tak wyglądam, niczym jakaś lodowa zjawa.- wzruszyła ramionami.- Nie mówmy tyle o mnie.- machnęła ogonem.- Co Cię tu sprowadza?- zapytała. Chciała dowiedzieć się o nim więcej.

Dorian

-Poszukuję tu kogoś.-Powiedziała szarmancko do swojej rozmówczyni.
-Może znasz wilczycę która ma sokoła?-Zapytał się jej.
Dorian szukał jej już od dawna. Kolejny raz się przeciągnął i machną końcówką ogona.

Siomha Lorcan

Selena...- Chyba ją spotkałam.- pokiwała łbem.- Na górze przeznaczenia.- powiedziała. -Czy posiada ona jeszcze feniksa?- spytała zaciekawiona. Osoba Doriana przestała już ją intrygować. Pewnie jego i Selenę coś łączyło, więc nie chciała o nim nawet myśleć- zboczenie zawodowe.

Dorian

-Tak to ona. Więc żyje.Ma na imię Selena prawda.-Ucieszył się bardo bardzo.
-Jestem jej bratem. Szukałem jej odkąd się dowiedziałem że ona istnieje.-Powiedział. Jego oczy zapłonęły.

Siomha Lorcan

Wilczyca otworzyła delikatnie pysk, ale nie mogła dobyć z siebie głosu. W końcu odkaszlnęła.- Siostra?- spytała naturalnym tonem. Świetnie go udawała.- Tak, to Selena. Cieszę się, że mogłam przekazać Ci dobre wieści o Twojej siostrze.- uśmiechnęła się. ,,I z czego się cieszysz?"- warknął głos. Zignorowała go całkowicie.

Dorian

-Tak.-Przytaknął.
-A ty pani masz jakąś rodzinę?-Zapytał się jej z zaciekawieniem.
Utkwił w niej swoje czarne jak noc ślepia. Lubił rozmowy z pięknymi damami a ta wadera bez wątpienia takową była.

Siomha Lorcan

Skrzywiła się delikatnie.- Mam tylko dwie, przygarnięte przeze mnie córki: Sethę i Kyinrę. Tylko one są moją rodziną.- spojrzała na Doriana poważnym wzrokiem. Chciała jak najszybciej zmienić temat.- Nie mów do mnie ,,pani".- uśmiechnęła się lekko zawstydzona.- Jestem Siom. Do rangi pani sporo mi brakuje.- zaśmiała się nerwowo i machnęła ogonem.

Dorian

-A więc dobrze.-Powiedział.
-Co sprowadza tak piękną wilczycę na urwisko. Chyba nie chęci odebrania sobie życia?-Zapytał swoim aksamitnym głosem. Zerkną na nią zaciekawiony. Wilczyca coraz bardziej go intrygowała.

Siomha Lorcan

Zamrugała parę razy.- Czy ja wyglądam na samobójczynię?- spytała lekko rozbawiona. Może i jej życie było ciężkie, ale zbyt bardzo chciała żyć.- Po prostu tutaj spaceruję. Lubię góry... ten widok na całą okolicę...- zmrużyła ślepia. Troszkę się zamyśliła.

Dorian

-Pozory mogą mylić.- Powiedział ruszając niespokojnie uszami.
Przeciągnął się kolejny już dzisiaj raz. końcówka jego czarno-białego ogona zaczęła niespokojnie się na boki poruszać.

Siomha Lorcan

- Nie mam zamiaru skakać.- powiedziała zaczepnie. Podniosła się i podeszła bliżej wilka. Parę razy go okrążyła, aż w końcu usiadła obok niego.- Wyglądasz na zmęczonego, Dorianie.- zauważyła. Spojrzała mu prosto w oczy, swoim przenikliwym wzrokiem.

Dorian

Teraz to on wstał i okrążył parę razy wilczycę.
-Nie zmęczony tylko leniwy.-Powiedziała do niej.
Dorian potrafił się bardzo szybko poruszać jak na wilka. Nagle usiadł tuż przed białym pyskiem pięknej wilczycy. Stykali się niemal nosami.
-W zasadzie teraz to się do życia budzę.-Powiedział patrząc jej głęboko w oczy.

///Ja już muszę spadać będę jutro cześć.///

Siomha Lorcan

Wilczyca była cały czas opanowana. Nie wykazała zdziwienia zachowaniem wilka.- A co Cię, Dorianie, tak rozbudziło? Hm?- zapytała szeptem, gdy ich nosy się zetknęły. Wytrzymała jego spojrzenie. Nie mogła spuścić wzroku. Nie wiedziała czemu, ale nie mogła.

Dorian

-Zmierzch moja...droga.-Powiedziała spokojnie i przyjaźnie.
Nagle się cofną. Usiadł na swoim zacnym siedzeniu i wpatrywał się w śnieżno białą wilczycę. Jego lekko przechylony pysk cały czas się uśmiechał.

Siomha Lorcan

- Wiem o czym mówisz.- odwzajemniła uśmiech.- Gdy na niebie pojawia się srebrna tarcza, wszystko nabiera większej głębi.- dobrze się czuła po zachodzie słońca.- Tam, skąd pochodzę, noc czasami trwała i pół roku.- powiedziała.

Miyu

Miyu przyszła nad jedno z urwisk w tej krainie. Cóż za ciekawe miejsce sobie przypadkiem wybrała. Nerwowo spojrzała na przebywające tu wilki i zlustrowała je przenikliwym spojrzeniem następnie cicho wzdychając. "Wszystko jest dobrze, masz jakąś obsesje..." Powiedziała sobie w myślach. Powolnie podeszła do skraju urwiska i wystawiła głowę aby spojrzeć na sam dół. Kopnęła jakiś kamyk, którego dźwięk rozległ się po jakiejś dłuższej chwili... "No, no... Muszę pamiętać o tym miejscu." Zaśmiała się w myślach. Położyła się leniwie na brzuchu tak, aby przednie łapy zwisały jej w dół.