Bursztynowy Wodospad

Yakato

- No wszystko, no! - odparł energicznie 'rozwiewając wszelkie wątpliwości' wilka, a przynajmniej tak mu się wydawało. - No to, że pan się tak oblizał, no i skąd tu jest ten dym i on się tak pojawia, i znika, i pojawia... - mówił, żwawo gestykulując łapami, jak to zwykła robić jego ciotka. A szmaragdowe oczy z sekundy na sekundę robiły się coraz większe, gdyż ekscytacja Yakato zazwyczaj się tym objawiała.

Sasori

Zatrzymał się już spory kawałek od pary wilków, którym wcześniej zamierzał dokuczać. Po czym spojrzał z nie lada nie zrozumieniem na młodego wilka. Nie wiedział skąd u niego ta całą ekscytacja, czymś normalnym dla Sasoriego.
-Nie wiem o czym mówisz młody.. To normalne.. - odparł markotnie, aczkolwiek spokojnie, zawijając się długim, niczym lina, ogonem kilkukrotnie wokół siebie, jak gdyby ten się wydłużał.

Rascal

Rascal spojrzał na demona, lecz nie odezwał się do niego, ani słowem.
- Chodźmy gdzie indziej Ino. - Powiedział do partnerki wstając z miejsca. Wilczur przeciągnął się i wywiesił swój kolorowy jęzor na wierzch. Teraz tylko czekał na odpowiedź ze strony wadery.

Yakato

- Nie, nie proszę pana, to nie jest normalne! - zaprzeczył kiwając głową. - Normalnym wilkom się to nie zdarza... - dodał po czym przyjrzał się jeszcze raz, uważniej Sasori'emu. - Pan jest... Nienormalny? - spytał, nawet nie zdając sobie sprawy, jak to mogło zabrzmieć. No ale skąd miał wiedzieć? Nigdy nie był spokojny, nigdy nie robił czegoś tuż po rozważeniu tego... Dopiero później miał do siebie pretensje... O ile w ogóle zachciało mu się nad tym zastanowić.

Sasori

-Taaaa.. - zamruczał, po czym nieco szaleńczo się zaśmiał.
-Nienormalny.. Niestety masz racje, można to i tak nazwać. - odparł młodemu, zniżając ku niemu łeb tak, że szklisty pysk zatrzymał się tuż obok ucha Yakato.
-Ale nie mów nikomu, tutaj nie lubią wariatów. - syknął i położył się, łapę na łapę kładąc.

Yakato

Yakato pokiwał łebkiem na znak, że rozumie i będzie siedział cicho. Cicho cichuteńko. Ani mru, mru. Nikomu. Wilk rozejrzał się czy nikt nie widzi i rzekł doń szeptem.
- No większość chyba nie, ale moja ciocia lubi zjawiska paranormalne... - zaczął wilczek. - Nazywa się Kaji Meyit i jest magiczką, może ją pan znać bo jest znana i zacna - to mówiąc zastrzygł uchem i skończył to debilne rozglądanie się.

Ino

Ino spojrzała na Rascal'a i kiwnęła łbem. Zebrała się z ziemi, obrzuciła spojrzniem dziwnego wilka. Poczuła zdziwienie zachowaniem Sasori'ego. Ominęła wilka szerokim łukiem i czekała na Rascal'a. - Do widzenia - powiedziała w stronę nowoprzybyłego towarzystwa. Wyczekująco patrzyła na Rascal'a. Jej wzrok mówił ''Chodźmy już stąd, trochę się go boje''.

Rascal

- Do widzenia! - Rzucił, spojrzał na Ino i wybiegł co chwila zatrzymując się, aby na nią poczekać. Nie zostawiłby tu jej, zwłaszcza z tym dziwacznym wilkiem. Tak więc po chwili Rascal zupełnie zniknął z pola widzenia.

z.t

Ino

Ino podążała wzrokiem za sympatycznym wilkiem. Nagle zerwała się i pobiegła jego śladami.
Odetchnęła ciężko i rozejrzała się. - Poczekaj na mnie! - zawołała radośnie. Ślady wilk były dość widoczne więc nie mógł jej uciec. Był na nią skazany. Ino rozejśmiała się.

Sasori

Gdy tylko usłyszał owo jakże urocze imię..
-Tak uważasz? .. Hm .. I co ciekawego porabia.. Ta Twoja ciotunia? - zniżył szklisty łeb do młodego. Taka bliska styczność z jego czaszką mogła być nieco przeraźliwa w pierwszym momencie. Mina stała się jakby, o tak, wkurzona i sarkastyczna.
-No gadaj. Jak jej się układa. - dodał, unosząc łeb z powrotem, oblizując się przy tym jaszczurczym jęzorem. Taka rozmowa z Sasorim mogła być nieco niebezpieczna. Kiedy jakieś słowo od młodego nie przypadnie mu do gustu.. Cóż. Szczególnie gdy w grę wchodzi Kaji, dawny i jedynie prawdziwy płomień namiętności goszczący w jego ciemnym sercu. Na samą jej myśl stawał się agresywniejszy.

Yakato

Yakato był jednak odważnym głupkiem, toteż to, co miało być strasznym, zaintrygowało go.
- No więc ma partnera Retesa i jest zacny całkiem, no i mam dwójkę kuzynów, których jeszcze osobiście nie poznałem, no i ma własny lokal, w którym spędza większość czasu o nazwie 'Wesoła Śmiertka' - zaczął, starając sobie to i owo o cioteczce przypomnieć. - Więc jeśliby pan jej szukał, tam ją pan zapewne spotka. No i czaruje. Jest świetna. I miła. I świetna - zakończył z dumnym uśmiechem, gdyż był to dla niego zaszczyt posiadania Kaji za ciocię.

Sasori

Słuchał od niechcenia, ale słuchał..
-Czekaj, czekaj.. Co? - warknął w jego stronę. Zmrużył ślepia i wbił wzrok wprost w małe oczka Yakato.
-Ma dwoje szczeniąt? - dokończył przez kły. Pazury wbiły się w glebę z niemałym chrupotem, a raczej trzaskiem, jak gdyby z lekkością przebiły się przez glinę, a nie jak w rzeczywistości skałę. Ogon zawinął się wokół młodego dwa razy i przyciągnął go do ciała demona w mgnieniu oka. Sasori wciąż trwożył pytająco wzrok w Yakato.

Yakato

- T.. Tak - rzekł zająknowszy się nieco, gdyż niespodziewał się takiego gestu ze strony demona. - Z Retesem. Mogę pana do niej zaprowadzić, jeśli ma pan taką potrzebę... - rzekł, próbując udobruchać Sasori'ego, który wyglądał na dość... Złego, rozjuszonego, niezadowolonego? A może wszystko w jednym? Wilczek przełknął ślinę w nieco zbyt głośny sposób. Czyżby tego chojraka nagle obleciał strach?

Sasori

Zrobił wielkie oczy, jakby zaskoczony, czy bardziej zapeszony czymś.
-Nieee... - puścił szybko szczeniaka i wstał gwałtownie. Odszedł od niego kawałek, potem znów wrócił, znów odszedł i tak w kółko, porobił jeszcze parę kroków, ciągle przy tym mamrocąc coś pod nosem.
-Potrzebę? Ha! Ja wcale nie mam żadnej potrzeby widzieć jej, ani tych.. Tych jej szczeniąt! Na cóż ja miałbym mieć taką potrzebę?! Hę? - znów maksymalnie zbliżył wielką czaszkę do małego łba młodego wilka. Wzrok jego w tym momencie jakby tylko mógł zabijać.. Uff. Ogarnęła go niemała złość, a przy tym nie dało się nie zauważyć, że zdenerwował się tym całym 'szczęściem' Kaji. Coś w nim pękło.. Tuszował, ze nic go ona nie obchodzi, ale gdyby tylko spotkał Retesa..

Leavi

Młoda wilczyca powolnie i jakże wesoło kroczyła w stronę Bursztynowego Wodospadu. Na jej kufie widniał przyjazny i sympatyczny uśmiech, którego chyba nic specjalnie nie mogło "zdjąć". Jej ogon merdał energicznie na boki, a oczy wpatrywały się w spadające kaskady wody, których to nic, a nic nie ruszała zima. I bardzo dobrze! Leavi nie bardzo lubiła zimę, ale... też jej jakoś specjalnie nie przeszkadzała. Choć nie da się ukryć, tęskniła za wiosną.

Heike

Tak więc...bójcie się nad Bursztynowym Wodospadem znalazła się Heike, która jak zwykle oddaliła się od będących tu wilczysk. Podeszła do wody i spojrzała w głąb głębiny. Na dnie było pełno bursztynów, lecz wadera nie miała zamiaru ich brać.

Leavi

Spojrzała na dopiero co przybyłą do tego miejsca waderę. Uśmiechnęła się jakby sama do siebie i skocznym krokiem powędrowała w jej stronę. Jak gdyby nigdy nic usiadła niedaleko niej i również spojrzała na dno. Uuu... ładnie. Bawiąc się w niezdecydowanie zmieniła pozycję i położyła się w miarę wygodnie. Łapkę oparła na drugiej delikatnie mocząc ją w wodzie. Ta była natomiast nieco nieprzyjemnie chłodnawa, ale jakoś nie specjalnie jej to przeszkadzało. Przymierzała się do wyłowienia jednego z kamieni.

Heike

Heike wyjrzała zza swojej ultra fioletowej grzywki. Wadera...I tyle?! Hei myślała, że to smok lub coś, ale nie, no szkoda! A by było fajnie! Czarna odsunęła się delikatnie od wody i usiadła koło kamienia, prawie, że chowając się...

Leavi

Gdy poczuła na sobie wzrok również spojrzała na wilczycę o czarnym futrze. W sumie... miała dość interesujący kolor grzywki. Taki dość.. nietypowy. Gdy ta zsunęła się do wody, Leavi zachichotała delikatnie zasłaniając mokrą łapką pyszczek. Kichnęła gdy jedna z zimnych kropel spadła jej na nos, co nieco nasiliło jej chichot. Miała dzisiaj wyjątkowo dobry humor, co było.. chyba pozytywne. Nieco nachyliła się nad niespokojną taflą wody by obserwować co knuje nieznajoma, a taka... ciekawska istota.

Wybacz, musiałam jechać na konkurs -.-

Yakato

Ileż tu istot przybyło! Yakato jednak nie był osobą aspołeczną, toteż ucieszył się, że w razie gdyby pan Sasori zasnął, miał do kogo otworzyć gębę. Szczenię uspokoiło się i znów było odważne oraz pewne siebie.
- Nie wiem. Skoro tak pan o nią pyta... - zaczął powoli wilczek. - To może pan ją lubi? - spytał nieco... Nieśmiało, bo koniec końców wielki i groźny pan demon, mógł go zjeść czy zabić w inny, bardziej efektowny sposób, jeśli tylko ten go wkurzy.