Diamentowy wodospad

Amija

Wbiła wzrok w ziemię, a kąciki jej ust lekko wzniosły się ku górze. - Chyba każdy szczeniak jest głupi, nie zauważyłeś ? - powiedziała i znowu przyglądała się Waspowi, nie wiedząc dlaczego. Jakby się zmienił. A może dobry humor tak działał ? Nie znała odpowiedzi na to pytanie. Po prostu był inny, lepszy i taki jej się podobał.

Wasp

- Nie - zaprzeczył stanowczym tonem. Kilka razy energicznie uderzł ogonem o ziemię, dodając. - Niektóre są bardzo mądre, jak na swój wiek - po tych słowach przed oczami Waspa niemal stanął obraz Vashnee, szczeniaka, z którym dawno temu odbył nad wyraz dojrzałą rozmowę.

Amija

- Może... ja jeszcze takiego nie spotkałam. - mruknęła obojętnie. I rzeczywiście, nigdy nie spotkała "mądrego" szczeniaka. Wszystkie były głupie, dziecinne, a zarazem zabawne. Rozumiała to. Może dlatego, że w głebi duszy sama jeszcze była dzieckiem ?

Hari

Młody wilczek przez chwilę leżał nieruchomo. Wtem przekręcił się, a następnie skoczył na równe łapki.
- Nauczyłabyś mnie? - zapytał z zapałem, ale uszy miał lekko stulone.

Wasp

- Mniejsza z tym - odpowiedział, machnąwszy przy tym łapą. Przyjrzał się dokładnie Amiji. - A tak w ogóle to co ci się stało? Poszłaś do wioski ludzi i wpadłaś tam do kubła z farbą?

Idalia

- Czego? Życia bez oczu? - zapytała, nie ukrywając zaskoczenia. Po raz pierwszy w życiu usłyszała takie pytanie. - Wystarczy, ze zawiążesz sobie czymś oczy.

Amija

Uśmiechnęła się. - Bardzo śmieszne, ale nie. Właściwie niewiem co się stało. Rano obudziłam się i już taka byłam. - powiedziała, sama lekko zdziwiona tą zmianą. Jak to się mogło stać ? Przez jedną noc urosły jej skrzydła i wogule inaczej wyglądała.

Wasp

- Ale ładnie wyglądasz. Taka... bardziej podobna do mnie się zrobiłaś - powiedział i spojrzał na jej skrzydła. Jak to możliwe, że wcześniej nie zwrócił na nie uwagi. - Jeeeej! Masz latajki!

Amija

- No trochę jestem podobna... - uśmiechnęła się. Rozbawiło ją zachowanie Waspa. - Latajki ? A dobra niech ci będzie... Nie zauważyłeś ? - powiedziała i zaśmiała się.

Hari

- Chciałem, żebyś nauczyła mnie, jak sobie wtedy radzić - powiedział wilczek, prosząco patrząc na starsza waderę. - Mogę sobie zawiązać, ale... - zaciął się, starając dobrać odpowiednio słowa. Po nieudanej próbie chrząknął i zamilkł.

Wasp

- Jakoś nie zwróciłem na nie uwagi - odparł i zmarszczył brwi, jakby się nad czymś zastanawiał. - Tylko skąd u ciebie skrzydła? Są bardzo rzadkie... ja nie jestem skrzydlaty, twoja matka też nie była... kurczę, ciekawe.

Idalia

- Ale...? - zapytała, czekając, aż Dalek dokończy. Generalnie mogłaby podjąć próbę nauczenia go tego, ale czy potrafiłaby? Cóż, zawsze warto spróbować.

Amija

- Sama się zastanawiałam... heh, jestem wyjątkowa. - uśmiechnęła się. Rozłożyła skrzydła i dokładnie się im przyjżała. - Jeej, nie wiedziałam, że są takie duże. - powiedziała zdziwiona.

Wasp

- Ciekawe, czy umiałabyś latać. Większości skrzydlatych wilków, które znam, potrzeba było wieloletniego treningu, by oderwać się od ziemi - powiedział, przyglądając się skrzydłom. Przypomniała mu się Okami.

Amija

- I ja też do nich należę... próbowałam już dzisiaj rano, ale nie da rady, trzeba się uczyć. - powiedziała wzdychając. - Myślałam, że to łatwe więc podeszłam to tego lekkomyślnie. Prawie się połamałam. - rzekła krzywiąc się.

Wasp

- Ała... - mruknął, smętnie opuszczając uszy. Jednak po chwili znów postawił je sztywno i zaśmiał się, dodając. - Ucz się, dziecko, ucz, to może kiedyś twój stary ojciec przeleci się na twoim grzbiecie.

Amija

Zachichotała. - Może... już ja tego dopilnuje. - powiedziała dumnie wypinając pierś. - Zaraz, zaraz, zaraz... czy ja się nie przesłyszałam ? Stary ? Ty myślisz, że jesteś stary ? Co to, to nie ! - powiedziała i przytuliła go. - Jesteś młody, fajny tata ! - powiedziała i uśmiechnęła się.

Wasp

- Oj, jakie kochane z ciebie dziecko - powiedział i łapą zaczął czochrać Amiji grzywkę. Nie uważał się za starego, wręcz przeciwnie! Czuł się młody, piękny i atrakcyjny. W końcu poleciała na niego Carly, taka młodziutka wilczyca!

Hari

- Ale bym sobie nie poradził - dokończył zaczętą wcześniej myśl, marszcząc w niezadowoleniu nosek. - Nauczysz mnie? - zapytał jeszcze raz, czekając niecierpliwie na odpowiedź. Jak dotąd nie czuł potrzeby proszenia nikogo o pomoc, gdyż uważał, że ze wszystkim sobie sam poradzi. Doszedł jednak do prostego wniosku, iż szczenie powinno uczyć się nowych rzeczy, aby potem stać się kimś lepszym i nauczyć następne pokolenia poznanych wartości i "sztuczek".

Idalia

Uśmiechnęła się, odpowiadając. - Skoro ja sobie poradziłam, to dlaczego ty miałbyś nie? - Po chwili dodała. - Oczywiście, że mogę spróbować cię tego nauczyć. Umiejętność poruszania się w ciemności ci się przyda, mało kto to potrafi.