Diamentowy wodospad

Hari

Aż mu po kręgosłupie przeszedł dreszcz podekscytowania, gdy usłyszał ostatnie zdanie wadery.
- Lepiej uczyć się od kogoś, niż samemu - powiedział, nie potrafiąc już ustać w miejscu. Przebierał niecierpliwie łapkami w miejscu, czekając na polecenie wilczycy.

Idalia

Roześmiała się, słysząc podekscytowanie w głosie Daleka. Wstała i odrzekła. - Najpierw to znajdź sobie jakąś chustę lub coś innego, czym zawiążesz sobie oczy.

Hari

Zamrugał, a jego zapał na chwilę przygasł. Bo skąd on miał wziąć chustę? Rozejrzał się dookoła, żeby poszukać czegoś, co mogło ją zastąpić. I na jego szczęście na powierzchni wzburzonej wody unosił się kawałek materiału. Chwycił więc zdeterminowany w pysk długi kij i wyłowił niezdarnie mokre pasmo. To, kiedy uniósł patyk nad głową, pacnęło mu na łepek i zakryło uszy. Zrzucił z siebie materiał, złapał kraniec ząbkami i potrząsnął, aby go wysuszyć. Po paru minutach przerywanej czynności był on w miarę suchy.
Przez chwilę siłował się, starając się przewiązać tym głowę i zasłonić szczelnie ślepka. Zajęło mu to trochę czasu, lecz w końcu mu się udało. Lekko dysząc prychnął i wreszcie dumnie wypiął pierś.
- Gotowy!

Idalia

- Na pewno? - wstała i podeszła do szczeniaka, by się upewnić. Uniosła przednią łapę i delikatnie położyła na łebku Daleka. Gdy po chwili udało jej się wymacać materiał, cofnęła łapę i zaczęła się zastanawiać nad tym, od czego zacząć. Czego ona nauczyła się na samym początku? Powiedziała po chwili zastanowienia. - Teraz spróbuj zrobić kilka kroków do przodu. Ostrożnie stawiaj łapy, badaj nimi podłoże i staraj się używać słuchu, wsłuchiwać się w każdy szmer. To pomoże ci zlokalizować wodospad. Gdybyś jednak wpadł do wody lub upadł, nie zniechęcaj się. Na początku bardzo trudno nawet przejść kilka metrów.

Hari

- Dobrze - przytaknął szczeniak, strzygąc uszami. Wyłapywał mnóstwo dźwięków, które mieszały się ze sobą i tworzyły szum. Nie zawsze potrafił rozróżnić konkretny odgłos, dlatego musiał przez chwilę wsłuchiwać się uważnie. Postawił jedną łapkę do przodu, ostrożnie badając nią teren. Potem następna i kolejna. Uzyskawszy nieco pewności siebie zrobił następny i runął jak długi, potknąwszy się o kamień. - Ał...

Idalia

Gdy usłyszała charakterystyczny odgłos upadania, nie mogła powstrzymać krótkiego chichotu. Wstała i powoli podeszła do Daleka. - Nie zapominaj, że musisz cały czas zachowywać ostrożność, nawet gdy już opanujesz chodzenie w ciemnościach do perfekcji. Nie powinieneś czuć się pewnie, kiedy nie wiesz, na co na chwilę trafi twoja łapa - powiedziała.

Hari

- Uch, rozumiem - wysapał wilczek, podnosząc się na łapki. Otrzepał futerko, po czym wsłuchał się w szum wody. Ostrożnie, powoli zaczął iść w tamtym kierunku.

Idalia

Wilczyca przysiadła i owinąwszy się ogonem, postawiła uszy na sztorc, wsłuchując się w oddalające się powoli kroki szczeniaka. Zastanawiało ją, jak długo jeszcze będzie chciał się uczyć chodzenia po omacku.

Yumi

Przyszła. Usiadła na jednej ze skałek. Spojrzała na spadającą wodę...
Na wodospad. Nagle zauważyła Daleka i Hekate.
Postanowiła, że poobserwuje ich z pewnej odległości.
Zastanawiając się o co chodzi położyła się. I dalej obserwowała...

Hari

Stęknął, potknąwszy się po raz kolejny. Nie leżał na ziemi jednak dłużej, niż kilka sekund. Podniósł się na łapki, z uporem drepcząc w stronę wodospadu. Przynajmniej miał nadzieję, że idzie w dobrą stronę.
- Skąd mam wiedzieć, że się zbliżam? - zapytał szczeniak Hekate, przystając na moment.

Yuko

Weszła rozejrzała się i popatrzyła na wodospad.-Ale tu ładnie-powiedziała do siebie uśmiechając się.Spojrzała na wilczyce i szczeniaka.

Idalia

Westchnęła. No tak, dla niej to wszystko było jasne. Miała już za sobą trochę, hm, treningu. - Im bliżej wodospadu, tym jego szum jest głośniejszy. Wsłuchaj się w niego uważnie - powiedziała.

Yumi

Po chwili Yumi domyśliła sie o co chodzi.
Widziała, ze szczeniak się czegoś uczy. I chodzi nie pewnie.
Przyjrzała mu się bliżej i zobaczyła, że ma zasłonięte oczy.
-Mały uczy się słuchać... :) - powiedziała do siebie...
Powoli zeskoczyła ze skałek. I podeszła bliżej...
Usiadła koło Hekate... Cicho, starając się nie przeszkadzać

Hari

Zmarszczył nosek, niepewnie strzygąc uszami. Starał się wyłapać czy aby natężenie szumu zwiększyło się po tych paru krokach. Parsknął z frustracją, nie potrafiąc dostrzec żadnej różnicy w głośności dźwięków. Dla spróbowania zrobił jeszcze trzy kroki, a przy ostatnim łapka zanurzyła się w wodzie. Cofnął się natychmiast, potknął i upadł na plecy ze stęknięciem.
- Uch, to nie takie proste...

Yumi

Yumi chciała podbiec i pomóc szczeniakowi.
Bo gdy zobaczyła jak się przewrócił, zrobiło jej się smutno.
Lekko poruszyła się, ale zaraz zrezygnowała.
Pomyślała, że Hekate może nie chcieć, aby przeszkadzać Dalekowi w lekcji.
Więc nadal siedziała i wpatrywała się w szczeniaczka.

Idalia

Usłyszawszy głos wilczycy, zastrzygła jednym uchem. Wstała i podeszła do Daleka. - Owszem, chodzenie po omacku jest na początku bardzo trudne. Przed tobą jeszcze wiele siniaków - powiedziała. Po chwili dodał pytanie. - Jesteś pewien, że naprawdę chcesz się tego uczyć?

Wasp

A Wasp wciąż siedział obok córki i czochrał jej gęsta grzywkę, zupełnie nie zwracając uwagi na zgromadzone wokoło wilki. W końcu przestał to robić. Zaciekawiło go, że Amija od dłuższego czasu nie odezwała się słowem. Zupełnie jakby się zawiesiła.

Yumi

Nagle Yumi odważyła się odezwać...
-I jak mu idzie..? - Zapytała - Ojjj...! - Dodała szybko po chwili... - Chyba nie przeszkadzam.? Bo jeżeli tak to przepraszam... - I spuściła łepek pokazując, że jest jej głupio.

Hari

- Jestem pewien - odparł pewnym siebie tonem wilczek, podnosząc się po raz kolejny na łapki. Mimo swej porywczości, jak już obrał sobie cel, nie zrezygnuje z niego zbyt łatwo. A taki trening mógł mu się bardzo przydać w przyszłości.
Usiadł, nadstawiając uszu i marszcząc nos. Spośród wszystkich dźwięków starał się wyizolować te najciekawsze, najbardziej dotąd znane.

Idalia

Zaśmiała się. Nie sądziła, że szczeniak po dwóch upadkach się nie zniechęci. - No dobrze. Próbuj dalej - powiedziała. Zwróciła się do Yumi. - Oczywiście, że nie przeszkadzasz. Jeśli chcesz, możesz obserwować jak idzie Dalekowi.