Wodospad Szeptów

Innocence

- Wiewiórka? - Znów się zaśmiała i delikatnie pokręciła głową. Ogon nadal delikatnie jeździł po zmarzniętej glebie, a ona znów drgnęła uchem i spojrzała na wodospad.
- Szczerze mówiąc... Jestem ciekawa gdzie sie znajdujemy... - Powiedziała nieco ściszając głos. Wstała na łapki i powolnie zaczęła podchodzić do wodospadu z uśmiechem na pyszczku, by w końcu usiąść przy wodzie i spojrzeć na taflę,. po której szły wodne pierścienie i rozmazywały odbicie.

Nathaniel

-Ta.. ach te wiewiórki..- nim się obejrzał Ino już siedziała przed taflą wody. Podszedł do niej i spojrzał na "wodę". Tak.. słodko pachniało. Pochylił nieco łeb by się napić. Szybko zaraz wypluł tą wodę. -Fuj! Krew.- powiedział z obrzydzeniem. Czyżby to ty, na górze rzeka płynąca rowami łączyła się z cmentarzami i zabierała krew? Bo.. skąd tyle tej krwi?

Innocence

- Krew? - Spytała przekręcając pyszczek ku niemu. No tak, barwa cieczy była czerwona. Wyciągnęła krótką łapkę do przodu i zamoczyła jej koniuszek w szkarłatnej wodzie. Była letnia, nie zimna. Co świadczyło o czymś... innym. Przybliżyła nosek i powąchała, nie tak źle. No tak, najpierw Jezioro Zmian, teraz jakiś krwawy wodospad. Robi się coraz ciekawiej, ach! Jeszcze wcześniej samobójcza przepaść... Zabawnie. Rozejrzała się po całym terenie, który był ukryty w środku lasu... Zauważyła wąską ścieżkę tuż przy samych skałach wodospadu prowadzącą aż za spadającą krew.
- Co tam jest? - Spytała ciekawiej podnosząc lekko nadal umoczoną w krwi łapę i już gotowa tam iść.

Nathaniel

-Cóż... co tam może być? Możliwe iż jaskinia. Możemy iść i się przekonać. Chcesz iść pierwsza, czy może... ja mam iść?- zapytał. Wiatr rozwiewał jego grzywę. Ogon się kołysał na boki. Wilk spojrzał w niebo i przymknął oczy. Za chwilę je otworzył i znowu świdrował wzrokiem Ino.

Innocence

- Możliwe, możliwe. I tak! Przekonajmy się! - Krzyknęła entuzjastycznie. Uśmiech na razie nie odstępował jej choćby na krok, ciągle był. Choćby delikatny, lecz widoczny. Po prostu był. A w serduszku czuła spokój i radość, było dobrze...
- Chodźmy razem... - Podciągnęła się do końca na łapkach i powolnie ruszyła w stronę dróżki prowadzącej o... tam. Spojrzała na Nathaniela i zatrzymała się na jego złotych, dużych oczach... Ciekawy kolor tęczówek.

Przepraszam Cię, ale ja znikam. Jadę do sklepu i będę po 19. Do później :3

Nathaniel

Ruszył spokojnym krokiem za Ino. Uśmiech wcale nie znikał z jego seksowne wręcz pyska. Oblizał delikatnie pysk i przejechał przy okazji językiem po kolczyku. Zimnym, metalowym kolczyku. Wszedł do jaskini i się obrócił stojąc przed Ino. Już zdążył tam ogarnąć, wewnątrz jaskini. -Mhm, mhm... tam jest kilkanaście kości.- powiedział zawsze i wszędzie obeznany Nath.

Ok, ok :3. Ja cierpię na brak weny : o

Innocence

Hah! Co za skromność xd. Za lejącą się, szkarłatną cieczą było wejście do jakiejś jaskini jak już zostało to wcześniej zaznaczone czy może tunelu... Trudno było stwierdzić. Czuć było wilgotne, stęchłe powietrze i dziwny, inny niż na dworze chłód od niej bijący... Inn wciągnęła głęboko powietrze przez nozdrza, aby po chwili je wypuścić. Spojrzała na Nathaniela, a potem w kierunku kości, które tu na prawdę były.
- Patrz! tu są jakieś znaczki! - Krzyknęła zatrzymując wzrok na ciemno granatowej wręcz skalnej ścianie. Na niej widać było zrobione znaki przez... tak na prawdę nie wiadomo co lub kogo... Przekrzywiła delikatnie łebek zastanawiając się co one oznaczają.

Nathaniel

Rozglądał się tak po jaskini, gdy usłyszał coś o znaczkach. Odwrócił się i podszedł do Ino. Przygniótł ją delikatnie łapą. -Wybacz, ale musiałem cię schylić. Nie widziałem nic.- powiedział i się przepraszająco uśmiechnął. -Mhm... sądzę, że pisze tu coś o jakimś demonie, bądź duchu który zamieszkuje jedną z tutejszych krypt. Sądzę, że możę to być jakiś grobowiec. Ale nie jestem szamanem więc mogę się mylić.- rzekł nadal trzymając Ino.

Fari

Wadera podbiegła do pozostałych. - Witajcie, jestem Fari. - kiwnęła głową. Zauważyła znaczki i przeczytała napis. - To chyba znaczy: Umarł i królować, będzie, zaraz zje Was na zakręcie. - zdziwiła się, chociaż znała te znaki. Były jej znajome z...dzieciństwa. Ona nie mogła się mylić, bo inaczej by nie znała historii swojej całej rodziny.

Nathaniel

-Wcale, że nie. Gdyby tu..- zaczął i wskazał łapą na znak. -.. była jeszcze jedna kreska, wtedy by znaczyło to co ty mówisz. Lecz tu niema kreski i to oznacza "Ciekawość To pierwszy stopień do piekła" tu jest zapisane Łaciną. Tuvex ne resamlen ce de qui.- rzekł poprawiając wilczycę. -Nathaniel jestem, a tu siedzi ma droga przyjaciółka, koleżanka jak ona woli.. Innocence.- p przedstawił ich i zdjął łapę z Ino.

Fari

- Szalenie mi miło, jestem Fari. - wilczyca zarumieniła się lekko. "Nathaniel, co za ładne imię..." Pomyślała i dalej próbowała rozszyfrować zagadkę. - Już wiem! To znaczy, że nie możemy iść w lewo, bo tam są skróty! Musimy iść w prawo, aby dotrzeć do tego, co tam jest. - być może wadera niezgrabnie to powiedziała, ale grunt w tym, że przynajmniej mają przewodnika :wink: .

Nathaniel

-Wiesz gdyby było tak jak ty mówisz, z tym zakrętem to sądzę, że to by oznaczało, że on zmarł, powstał z zmarłych i by nas zjadł gdybyśmy szli w prawą stronę.- powiedział. -Ale to co ja myślę to.. byśmy szli w prawą stronę, tam na końcu byłyby drzwi, grób i powtórzony napis "witajcie w PIEKLE!- podał swoje propozycje i zerknął na Ino.

Innocence

Ta pod naciskiem łapy pochyliła się nieco, no dziwne... została przygnieciona. Zaśmiała się cicho i skierowała ciemne tęczówki w górę.
- Wybaczam! - Uśmiechnęła się szeroko i słuichała tego co mówił Nathaniel. ~ Demon, duch, grobowiec. ~ Przeleciało jej przez myśl. Ooo... No to do ciekawego miejsca trafili! Nie ma co! Jednakjej uwagę przykuła czyjaś obecność w tym miejscu, była to dorosła wilczyca... Zaśmiała się słysząc to co ta powiedziała, przecierż... to nie brzmi do końca prawdziwie. To prawie jak w takich zabawach lub opowieściach, którymi straszy się dzieci. Już chciała się odezwać, ale słysząc słowa na swój temat wydobywające się z pyska Nathaniela spojrzała na niego wielkimi oczami, lekko otworzyła pyszczek zdziwiona. Nie spodziewała się tego, umiał zaskoczyć. Jednak po chwili uśmiechnęła się uroczo i spuściła wzrok w dół. Wpatrywała się w małe,. skalne odłamki będące przed jej łapkami, jednak dalej słuchała.
- Szczerze... Wydaje mi się, że Nathaniel ma trochę więcej racji, przynajmniej więcej w tym logiki niżeli w Pani wersji... - Odpowiedziała drgając uchem. Szczerze mówiąc coąś jej nie odpowiadało w Fari, tak nagle się tu pojawiła i... w jej głosie było słychać nutkę zawstydzenia? O tak.. Czyżby Nath przypadł jej do gustu ?!

Nathaniel

-Hah! Zostały mi odpuszczone grzechy, ależ dziękuję ci o litościwa pani!- rzekł rozbawiony i się uśmiechnął ukazując swe białe kły. -No, no.. moje drogie panie... sprawdzimy kto miał rację. Fari, sprawdzimy najpierw moją wersję, ok?- zapytał i stwierdził przy okazji. -Mhm.. z tego powodu, że jestem przystojny, seksowny a na dodatek jestem dżentelmenem pójdę pierwszy, aby was ochraniać.- dodał. Tak wiem, wiem bardzo skromnie.

Fari

- Tak. Nathaniel ma rację. Nie, ja się nie boję. - uznała i poszła w lewo. Okazało się, że tam była ogromna przepaść i Fari w nią wpadła. - No i kto miał rację?! - lekko wkurzyła się. Trzymała się tylko łapami a reszta zwisała w dół.

Nathaniel

Westchnął cicho. -Ino zaczekaj, zobaczę co u Fari. Bo coś sądzę, że wpadła w kłopoty!- zaśmiał się wrednie pod nosem i poszedł za Fari. Tak, przepaść. Złapał ją za przednie łapy i wciągnął ją na górę. -No i skarbie, kto tu miał rację?- zapytał zgryźliwie i wrócił do Ino. -Dobra.. wróciłem. Było łatwiej niż się spodziewałem. No to idziemy, gotowa?- zapytał i machnął ogonem.

Fari

- To idziemy w lewo? - zapytała i uspokoiła się. Poszła w lewo a tam też była przepaść. - Matko to co robimy? - zapytała i usiadła.

Nathaniel

-To idziemy prosto przed siebie, tylko zaczekamy aż Ino się obudzi bo się zamyśliła.- powiedział zerkając co jakiś czas na Ino. Oj, oj... o czym ona tak rozmyśla? A może o przystojnym Nathanielu. No cóż, nie dziwiłby się jej. W końcu on jest najprzystojniejszy!

Fari

- Ej tylko nie myśl za dużo, bo ci umysł wypali! - zaśmiała się i położyła łebek na łapach. Też myślała o przystojniaku tylko, że o Kuskecie. Tęskniła za partnerem i każda chwila była smutna.

Crystal

Crystal wybiegła zza krzaków. Jej pierwszymi słowami było:
- Cześć wszystkim! - powiedziała i lekko się uśmiechnęła.
Miała nudy, więc towarzystwo jakiegoś innego wilka bardzo by ją zadowoliło.