Ruiny zamczyska

Kalina

Kalina prychnęła tylko niezadowolona.
- Tak, niewątpliwie - powiedziała, ruszając powoli za stalową bestią. Kiedy ta runęła, samica przystanęła obok, obserwując poczynania obu wilków. Pokręciła głową niczym rozczarowana zachowaniem swych pociech matka i westchnęła.
- To niesamowite. Teraz chyba mogę skorzystać z rady wielmożnego Żniwiarza i zobaczyć, czy naprawdę smakujecie jak kurczak z grilla - rzuciła, wciąż krzywiąc się w grymasie niesłychanego niezadowolenia.
- No tacy duzi, a gorzej niż z dziećmi - pozwoliła sobie na komentarz, w głębi duszy (czy co tam miała) będąc zadowoloną, że przynajmniej nie doszło do ukazania jakiejkolwiek części demona. Pogratulowała sobie zimnej krwi i przemyślności, jednak na zewnątrz wciąż pozostawała zimna.

Arthas Merethil

Arthas jeszcze wytrzepał z siebie kurz, zabrał też swój miecz z podłogi. Gdy padła z jej strony sugestia spróbowania, ten nieco odskoczył zachowując bezpieczny dystans. Niektóre demony są smakoszami innych istnień.

- Ja jestem nie smaczny, a ten tutaj jest jeszcze gorszy. Uwierz nam na słowo.

Trzeba teraz nieco ją uspokoić, pewnie jest oburzona co można wyczytać po jej pyszczku. Strażnik przyszedł tutaj do pracy a zachował się jak dziecko, cóż, zdarza się. Jak ktoś nie miał dzieciństwa to to odrabia w przyszłości.

- Oj Kalinko, gdyby wszyscy smętni byli to życie byłoby nudne.

Po tychże słowach uśmiechnął się do niej. Pewnie gdzieś tam w myślach musiała przyznać że kawał był dobry gdyby się nie rozleciał. Po chwili jednak bardzo spoważniał i powiedział zimno.

- Teraz przynajmniej jestem pewny że panujesz nad swoim demonem. Nie chciałbym kiedyś walczyć z taką interesującą i miłą waderą jak ty.

Kalina

- Pff - prychnęła demonica. - Oczywiście, że tak, nie ma żadnego demona - powiedziała, wciąż będąc obrażoną za całą sytuację, ale jako, że podchodziła do wszystkiego z pewnym dystansem i obojętnością, niedługo pewnie ten stan jeszcze potrwa. Sam fakt, że chyba zdążyła w międzyczasie nawet polubić zarówno Arthasa jak i Keina sprawił, że pewnie będą im wszelkie winy odpuszczone, a Kalina nie dokona krwawej zemsty na żadnym z wilków. No, pomijając fakt, że krwawe zemsty nie należały do jej ulubionych zajęć i wymagały zbyt dużo wysiłku.

Kein

A ten wielce niezadowolony z takiego obrotu spraw próbował się nie udusić od nadmiaru dymu w płucach. Spojrzał na Kalinę i od razu zrozumiał że nie było jednak warto próbować czegokolwiek... przecież to demon! Jak można ją wystraszyć? Jeszcze do tego z takim sprzętem który nie nadawał się na nic. Rozwalony topór... fiolka w zbroi? To nie był nawet gram horroru, to była jakaś komedia która się czarnemu wilkowi nie spodobała. Pozostaje jedynie jakoś z tego wyjść obronną łapą. Chociaż z drugiej strony na co to komu? Jaka jest przecież szansa że spotka ponownie dokładnie tego samego demona? Stosunkowo dość nie wielka.
Przypomniał sobie o jednym miejscu które miał sprawdzić miesiące temu.
-Wybaczcie ale mam jeszcze jedną ważną sprawę do załatwienia.
Po tych słowach wystrzelił jak z procy w kierunku drzwi wyjściowych. Nie będzie ich tam zanudzać ani przeszkadzać. Opuścił ten zamek na dłuugi czas.

zt.

Arthas Merethil

Ja też nie będę ci blokował fabuły ;3

Arthas spojrzał na odchodzącego przyjaciela. Czyżby się zawstydził? Przestraszył nowej koleżanki? Kto go tam wie. Zabawa się już skończyła, trzeba wrócić do świata realnego.

- Oho chyba go speszyłaś.

Powiedział w jej kierunku. Po chwili jednak wstał, ostatni raz otrzepując się z kurzu. Jeszcze sprawdzenie ekwipunku, tak wszystko jest na swoim miejscu. Czas ruszać w drogę.

- Ja też będę się już zbierał, mam nadzieję iż się jeszcze spotkamy Kalino. Do tego czasu, trzymaj się.

Po tych słowach kiwnął głową w geście pożegnania i zniknął niczym cień za futryną.

zt.

Kalina

No i poszli. Kalinie nie pozostało nic innego, jak również zacząć się zwijać. Przeszła powoli do miejsca, w którym znalazła wyjście z zamczyska i oddaliła się w jakimś losowym kierunku, zastanawiając, gdzie to właściwie tym razem uda się jej zawędrować. Może powinna odwiedzić jakieś morze albo jeziorko? Na góry nie miała ochoty, za dużo wspinaczki, która tylko zmęczy jej biedne mięśnie nadludzkim wysiłkiem. Ewentualnie mogła zajrzeć też nad łąki, polany, może jakaś rzeczka? Zanim jednak zdążyła ustalić kierunek, łapy poniosły ją sama nie wie gdzie.

zt.