Jaskinia Stelli.

Caro

Caro jedynie kiwnęła głową. Można było pomyśleć, że jest niemową... Ułożyła troszkę więcej sianka, dodała piasku i zaczęła układać książki.

Stella

Stella odłożyła paletę i wpatrywała się w swoje malowidło. Wyglądało wspaniale. Pomogła Caro ułożyć książki i rozejrzała się. Przyniosła cztery pufy: złotą, czerwoną, pomarańczową i żółtą.
-Czego tu brakuje?-spytała reszte wilczyc.

Caro

Caro uśmiechnęła się lekko i pomachała leciutko ogonem. Po pytaniu wilczycy zamyśliła się i przyjęła dość śmieszną, poważną minę. Zaśmiała się cicho, myśląc o swojej głupocie.
- No przecież! Brakuje stolika do tych puf! - wykrzyknęła.

Stella

-A nu właśnie!-odezwała się i wyszła. Po jakimś czasie wróciła z czerwonym stolikiem i podstawiła go do puf.
-Tak więc to koniec! Dziękuje za waszą pomoc! Może napijecie się czegoś?-spytała wilczyc.

Caro

Wilczyca uśmiechnęła się szeroko.
- Bardzo chętnie bym się czegoś napiła! - odparła mając na myśli pyszną, gęstą lemoniadę.
Myśli Caro... mogłyby być wspaniałą komedią.

Stella

Stella poszła i zaczęłą przygotowywać. Spojrzała na miskę z owocami. Ile ona ma cytryn! Chwyciła je i zrobiła zimną, pyszną lemoniadę, którą podała wilczycom.
-Smacznego!-powiedziała wesoło.

Caro

Wilczyca się bardzo zdziwiła. Czyżby Stella czytała w myślach? Zawinęła w ogon szklankę i napiła się pysznej lemoniady, którą zaserwowała jej przyjaciółka. Uśmiechnęła się szeroko, ale nadal w niej tkwiła nutka zdziwienia.
- Czytasz w myślach?! - nie wytrzymała, musiała to powiedzieć.

Elena

Evana skończyła malowanie. Cóż, musiała wyglądać dosyć zabawnie z kleksem farby na nosie i na uszach. Odłożyła pędzel i napiła się lemoniady.
- Pyszna! Córuś, a gdzie nauczyłaś się robić taką dobrą lemoniadę? - zapytała wpatrując się w płyn.

Stella

Najpierw spojrzała na Caro.
-Nie, ale uwielbiam lemoniadę, to mam tonę cytryn.-odezwała się. Spojrzała na mamę i uśmiechnęła się.
-Dziękuje ci za całe to wsparcie. Widziałam, jak robili lemoniadę w restauracji.

Elena

Poczochrała delikatnie córkę po grzywce tak jak to miała w zwyczaju i uśmiechnęła się pogodnie.
- Hej, w końcu od tego masz mamę. - uśmiechnęła się siadając przy córce i rozglądając się po jaskini Stelli. Odwaliły na prawdę kupę dobrej roboty. Teraz jej córka ma to, co jest jej potrzebne by dorosnąć. Jeszcze tylko płomiennoruda ją wytrenuje na wojowniczkę i tylko patrzeć jak jej córka będzie wyrastała na cudowną waderę a później matkę.

Stella

-Dziękuje. Cieszę się, że chociaż ty mnie wspierasz. Ventus jest zawsze taki nieobecny, a tata się do mnie nie odzywa. Chyba dzieci są dla niego no... Czymś nowym.-powiedziała spokojnie.

Elena

- I zawsze będę cię wspierać córeńko. Ale nie skreślaj ojca. To dobry wilk i jeśli kiedykolwiek przyjdzie do ciebie, daj mu szansę dobrze? Nie wiemy jakie problemy nękają jego głowę. Nie skreślaj też brata i nie chowaj do nich urazy. Wybaczanie Stello jest w życiu niezmiernie ważne. Gdybyśmy nie wybaczali czy pragnęli krzywdy niewinnych bylibyśmy ni mniej ni więcej istotami takimi jak ludzie. - pogładziła Stellę po łopatce i uśmiechnęła się dobrodusznie.

Stella

-Dobrze, rozumiem, postanowię się zmienić. Tylko niech on się do mnie odezwie. Bo czuję jakby go nie było.-powiedziała spokojnie ziewając i mrugając.-No cóż... Jeszcze raz dziękuje wszystkim.

Caro

Caro jedynie się temu przyglądała bez słowa. Uwielbiała patrzeć, choćby w serialach jak matka z córką rozmawiają o rodzinnych sprawach. W tej chwili przypomniało jej się jak matka i ojciec zostawili waderę pod płaczącą wierzbą... Ale nie uroniła ani łzy, nadal miała pogodny uśmiech na twarzy. To były tylko biegnące myśli, które nic nie znaczyły.

Elena

- Dziękuję Stello. Ale widzę, że jesteś zmęczona więc chyba pora zostawić cię samą w nowym domu. Mam nadzieję, że będziesz czasem wpadać do starej, świrniętej matki, co moja maleńka? - zapytała i przytuliła córkę. - Tak szybko dorastasz... a jeszcze niedawno mogłam kołysać cię na jednej łapie... jesteś piękna i mądra, zrobię wszystko, byś była szczęśliwa. - szepnęła i puściła córkę. - Jestem z ciebie bardzo dumna. I przypomnę, że czekam kiedy zaczniemy treningi. Kiedy będziesz mogła i chciała przyjdź na moją arenę. - ucałowała córkę w czoło i uśmiechnęła się.

Caro

Wadera popatrzyła jeszcze ostatni raz na rodzinkę i oddaliła się w swoje strony. Niestety czas mijał, a ona gdzieś jeszcze musiała wstąpić.

Stella

-Pa!-krzyknęła do Caro i uśmiechnęła się do Evany.-Dobrze, już biegnę na Arenę!-powiedziała i uśmiechając się wybiegła ze swojego nowego, wspaniałego domu. Był dla niej najlepszy na świecie.

zt.

Elena

Evcia uśmiechnęła się pogodnie i rozejrzała po jaskini. Był oto na prawdę cudowne miejsce. Po chwili wstała i z tym samym uśmiechem na pysku ruszyła truchtem za córką stopniowo przyspieszając.

[zt]

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

A Elena po prostu przybiegła tu. Usiadła sobie na jednej z puf i czekała na córkę. W końcu wpadnie na pomysł gdzie jej matka mogła pójść albo przyjdzie tu by skryć się przed światem, tak jak to robiła Elena gdy miała dolinę.

Stella

Stella ze łzami w oczach przyszła do domu. Ale nie miała ochoty jakoś wchodzić. Usiadła na schodkach i zaczęła gadać sama do siebie, cicho chlipiąc.
-To wszystko moja wina. Gdybym się wtedy nie chwaliła, nie doszło by do tego. Ten wilk, któremu się pochwaliłam, że będe Wojowniczką... On... Powiedział, że jak tylko zobaczy moją mamę to ją zabije! A on jej nie znał. Ale mógł poznać, bo cały czas chodziła ze mną! Próbowałam się ukryć, bałam się jej to powiedzieć. I teraz wychodzi, że ją okłamuję! Uciekłam z areny, tak, bo wtedy poczułam jego zapach! A teraz uciekł z krainy, a ja wyszłam na okrutną, chamską córkę. Przepraszam.
Stella jęczała dość głośno, a jej okno w domu było otwarte, tak że wilk siedzący tam (Elena) spokojnie wszystko słyszała. Oczywiście Stella o tym nie wiedziała, że jej mama tam jest.

Elena

Elena wyszła przed dom Stelli i stanęła za nią.
- Córeczko, mnie możesz mówić wszystko. - powiedziała niespodziewanie. I położyła łapę na ramieniu córki. Uśmiechała się przy tym ciepło i dodała - A to uczucie którym cię darzę nie skończy się nigdy, nawet gdybyś zrobiła coś strasznego, bo jesteś moją córką. - dodała i przytuliła ją mocno do siebie.