Legowisko Żelaznego już Enfera (zmieniono nick).

Katara

Zdziwiłam się bo nigdy nie widziałam czegoś takiego.
Spojrzałam mu w oczy i po chwili opuściłam łeb na dół.

Enfer

Mówiłem -rzekł.
Lepiej nie oglądać tego, bo się koszmary będą śnić -powiedział z oschłym głosem.
Nagle postacie zniknęły ale wszyscy je tu w jego jaskini widzieli więc mieli się co bać.
Usiadł na zadzie przy kominku i spoglądał w ogień tęskniąc za nimi.

Katara

-Jak ich straciłeś?-zapytała smutnym głosem.
Wpatrując się w smutnego wilka.Czekając na odpowiedź.

Enfer

Odwrócił wzrok na waderę.
-Ja ich nie straciłem -rzekł i dodał.
-Jak ja się urodziłem to porzucili mnie w takiej jaskini gdzie mieszkały duchy, żebym tam zdechł jak pierwszy nieudacznik.
-Uznali mnie za złego wilka wilka diabła -rzekł.
-Oni tam byli jako dorośli, a ja mały szczeniak, który jeszcze nie rozumiał co się dzieje.
-Na początku się ich przestraszyłem, bo zaczęły mnie otaczać ale po chwili zawyłem tak głośno, że wszystkie padły na ziemię.
Potem się broniłem i uciekałem przed nimi, aż w końcu dorosłem i zaprzyjaźniłem się z paroma i pokazali Mi ten ich świat.
Potem się zakumulowaliśmy i władca chciał mnie zabić, bo był zazdrosny, że żyję.
No i ja się obroniłem tak go raniąc i potem jego dusza niestety odleciała.

Katara

-To dlaczego za nimi tęsknisz skoro cię zostawili, żebyś zdechł?-zapytałam nie rozumiejąc go.Czekałam na odpowiedź.

Enfer

Nie rozumiesz, ja tęsknię za duchami, a nie rodzicami -oznajmił.
Położył się i przyjął groźną postawę.
Co tak tylko o mnie nawijamy? -prychnął.
-A jaka jest twoja historia Kataro? -zapytał.

Katara

-Moja historia nie jest zbyt interesująca, a powiec mi dlaczego nie wrócisz do duchów?-zapytała wilka.

Enfer

-Ponieważ i tak przyjdzie ten czas kiedy tam do nich dołączę -rzekł.
-Chciałem poznać ten świat i poznaję -powiedział.
Wziął rozbieg i zaczął biegać dookoła legowiska od tak.

Katara

Uśmiechnęłam się do wilka, który zaczął biegać.
-Kiedy zamierzasz wrócić?zapytała wilka czekając na odpowiedź.

Wardress

Wardress uśmiechnęła się delikatnie. Przez chwilę poczuła obecność Spirita - tutejszego władcy dusz. Westchnęła cicho i obserwowała rozmowę dwóch wilków.

Enfer

-Jak zginę albo wcześniej nie wiem -oznajmił.
Oni mnie odwiedzą w najbliższym czasie -uśmiechnął się pierwszy raz w życiu i zaraz miał złą minę.
Dalej biegał.

Katara

-To dobrze, że cię odwiedzą-uśmiechnęłam się lecz po chwili się ze smuciłam.

Wardress

Pokręciła łbem. Wstała i stanęła w wyjściu z jaskini. Uśmiechnęła się lekko do wilka. - Nie biegaj tyle bo się zmęczysz. - burknęła.

Enfer

-Już idziesz? -zapytał ze smutkiem w głosie.
-Nie martw się o mnie mogę biegać tak 10 dni bez zatrzymania się i to mnie nie zmęczy -uśmiechnął się.
Biegał bez zatrzymywania się.

Katara

-Pewnie nie chcesz zemną gadać to może już pójdę?-oznajmiłam i stanęłam w wyjściu.

Enfer

-Porozmawiać mogę zawsze ale to twoja decyzja czy wyjdziesz czy zostaniesz -odpowiedział.
Podbiegł do radia i podkręcił na fula.
Tą piosenkę.
Wziął miotłę i zaczął zamiatać podłogę mając kroki taneczne.

Katara

Patrząc na wilka zaczęłam się turlać na ziemi ze śmiechu.

Wardress

Pokręciłą łbem. - To wy siędzieciaki bawcie dobrze, dozobaczenia. - powiedziała na tyle głośno by oboje ją usłyszeli. Spokojnymkrokiem wymaszerowała z jaskini znikając w otoczeniu krzewów i drzew.

Enfer

-Pa i nie jestem dzieciakiem - Warknął w odpowiedzi.
-Co Cię tak śmieszy? -zapytał oschłym głosem.
Dalej zamiatał podłogę.

Katara

-Nigdy nie widziałam takiego wilka i dlatego się śmieje-odpowiedziała uśmiechając się do wilka.