Grobowiec Layne

Layne

Mała polana pokryta kwiatami, znajduje się w samym środku młodego, ale już martwego lasu, tam jest wykopany dołek dla ciała Layne. Po jednej stronie stoi tabliczka z napisem 'Layne, żyła jako szczeniak, umarła jako szczeniak, i zawsze będzie szczeniakiem'.

__________________

Layne usiadła na jednym progu do własnego grobu, ze smutkiem patrzała na tabliczkę, lecz co teraz mogła zrobić. Nic, przecież już nie żyła.

Sekai

Sekai przyszła ze zwłokami Layne na grzbiecie.Spojrzała na grób i tabliczkę.-Żegnamy..-szepnęła i wskoczyła do jej grobu stanęła na dwóch łapach a ciało małej opadło na dno grobu.Wyskoczyła z grobu i spojrzała na zwłoki małej.Zaczeka jeszcze chwilę aż przyjdzie Flake później ją zakopie.

Layne

Layne poczuła jak Sekai przez nią przeszła, nie zwróciła na to większej uwagi, lecz podleciała i stanęła przed swoim grobem, patrzała na swoje zwłoki leżące, na dnie.

Flake

Flake przybyła tutaj szybko, pospiesznie omijając wszelkie drzewa. Zatrzymała się obok Sekai i popatrzyła na zakrwawione ciałko Layne, które teraz spoczywało wewnątrz grobu.

Sekai

-No to jak..zakopać już?-zapytała żółtej wadery i stanęła przy kupie piachu.Obserwowała wilczyce.-W razie czego..mogę sie z nią skontaktować.-powiedziała z uśmiechem na pysku.

Layne

Layne słyszała co Sekai powiedziała, kiwnęła lekko łebkiem. lecz na drugą część tego co powiedziała się zbuntowała[xd] i powiedziała - Ja umiem jeszcze mówić, nie musisz się ze mną kontaktować! - powiedziała i się obróciła w drugą stronę.

Mu

Wilk wolno szedł w kierunku grobu. Miał zwieszoną głowę. Ze smutkiem usiadł przed tabliczką. Wreszcie jego spojrzenie podniosło się zawieszając na kopcu. Nie zwracał uwagi na obecne tu wilki.
- Żegnaj - wypowiedział to słowa z wielkim smutkiem.

Sekai

-Ajć..wybacz.-powiedziała zmieszana i zaczęła zakopywać ciało małej.Gdy po jakimś czasie zakopała.Usiadła na tyłku i wymówiła ostatni raz.-Żegnaj.-nie przeszkadzała jej plama krwi na białej jak śnieg sierści.

Layne

Layne wstała i wyciągnęła swoje łapki z kopca, kiwnęła lekko łebkiem w stronę kopca i się odwróciła, leciała z opuszczonym łebkiem między drzewami, i nagle zniknęła.

Flake

Westchnęła ciężko, patrząc, jak ciało Layne znika pod coraz grubszą warstwą ziemi. Chyba jedyna ze zgromadzonych się nie odzywała. Dlaczego żegnali Layne? Przecież jej dusza wciąż egzystowała i była w krainie.

Sekai

-No..to co idziemy?Czy zostajemy popatrzyć na tabliczkę i grobowiec?-zapytała zgromadzone wilki i wstała.-No świetnie..jak ja teraz się umyje z krwi?-zapytała

Heroine

Przyszła powoli z opuszczoną głową. W prawdzie nie znała tej małej wilczycy, ale i tak ogarniał ją smutek. Nie było z nią Renn. Pierwszy raz została sama w jej legowisku. Ale Tsahaylu nie troszczyła się o to. Zerknęła tylko raz na tabliczkę i stała nieruchomo. Oddaliła się od grobu o kilka kroków. Zamknęła oczy by uwolnić umysł od zbędnych myśli. Gdy tylko to zrobiła poczuła się dziwnie. Zła aura przyprawiała ją o dreszcze. Siedziała z opuszczoną głową z całych sił starając się opanować emocje.

Po pewnym czasie podniosła się i odeszła stąd powolnym krokiem.

Flake

- Chodźmy - odpowiedziała cicho Sekai. Nie chciała dłużej tu przebywać. Wstała i jeszcze raz popatrzyła na niewielki grób małej.

Sekai

-Gdzie idziemy..albo gdzie ty idziesz?-zapytała i machnęła raz ogonem.Spojrzała na przybyłą wilczycę i powoli szła do wyjścia zatrzymując się przed wyjściem.

Flake

- Nie wiem - odrzekła. Śmierć Layne zupełnie ją rozbiła, a przecież nawet nie znała tej małej, nie wiedziała nawet, jak ona ma na imię. Spojrzała na Sekai. - Powinnaś iść nad wodospad lub jezioro, by zmyć tę krew.

Sekai

-Wiem..to idę.A czy ty idziesz ze mną czy zostajesz jeszcze?-zapytała owej wilczycy i usiadła przed wyjściem.Zaczeka jeszcze na jej reakcje.

Flake

- Idę, idę - odrzekła i ruszyła przed siebie. Jeszcze raz obejrzała się na świeżo wykopany grób Layne i zniknęła między drzewami.

Sekai

-Dobra..-szepnęła i wstała z ziem iidąc ku wyjściu ze spuszczoną głową i podkulonym ogonem.Spojrzała jeszcze na grób małej i wybyła adios.

z/t

Kaji Meyit

A gdy nikogo już tu nie było, gdy wszyscy odeszli z tego miejsca, niespodziewanie spomiędzy pni wyłoniła się fioletowa istota. Owa istota cichaczem przemknęła do grobu, rozglądając się uważnie na boki. Słyszała, że mała umarła i stała się duchem, lecz plazmatycznej duszy tutaj nie było. Bo i po co? Przysiadła przed zakopanym ciałem, marszcząc nos. Gdyby ktoś ją teraz ujrzał, nie rozpoznałby tej zawsze wesołej, skocznej i energicznej Kaji. Ale jej to nie obchodziło.
- Tsurigane ni tomoarite nemuru kocho kana /Przysiadłszy na dzwonie świątyni, motyl śpi/ - zanuciła cicho, jakby bała się spłoszyć owego motyla. - Neru-uchi mo asobu-yume wo ya - kusa no cho! /Nawet gdy śpi, śni o zabawie - ach, ten motyl z łąk!/ - śpiewała dalej, oddając się tej czynności w pełni. - Oki, oki yo! /Zbudź się, zbudź!/ - Zamilkła naraz, oplatając ogonem jedną z łap.
Wtem uśmiechnęła się.
- Przecież ty już się zbudziłeś, motylku - rzekła, podnosząc się na łapy i odwracając się. Po co to zrobiła? To była tradycyjna pieśń w jej stronach, mająca zbudzić dusze zmarłych, aby te spokojnie przeszły na drugą stronę bądź, jak zechcą, zostały tutaj, na ziemskim padole. Co z tego, że mała już stała się duchem. Tradycja, to tradycja. I już.
Uśmiechnęła się nieco szerzej, po czym odeszła z tego miejsca już raźniejszym krokiem.

*Słowa w // to tłumaczenie słów. Jakby ktoś miał wątpliwości.
*Motyle często były wykorzystywane przez japońskich poetów jako dusze zarówno żywych, jak i zmarłych.

Kanna

Owe miejsce, owite bezkresną pustką, nie żądające ciał, a dusz. Dlaczego Kanna tu przyszła? Spotkała się z Layne tylko raz, a to spotkanie było krótkie. Potem była już duchem. Okrążyła grobowiec, idąc giętkim ruchem, przyglądając się nagrobkowi. "Layne... Layne..." Te słowa nie odbijały się echem tylko w jej głowie. Były również dosłyszalne dla ducha młodej wilczycy. Usiadła. Gwieździste niebo przeszyła błyskawica, pogrążając na moment wszystko w jasnym świetle. Potem znów ciemność. Złote oczy szamanki nie pozostały spuszczane z kupki piachu.
- Ciało śpi, dusza żyje, będzie żyła i nie umrze - jej cichy głos w morderczej ciszy był niczym budzący krzyk.
Usiadła, owinęła ogon wokół łap. Uniosła wzrok ku gwiazdom, dotrzymując towarzystwa martwemu ciału pod warstwą ziemi. Lekki wiatr, a niby porywisty, zatańczył walca w jej sierści. Zamknęła oczy, po czym zniknęła.

z.t