Las Bizonów-polowanie Tevay,Yuki i Renn'y

Tevayra

Las ciemny i przesiąknięty zapachem bardzo dużych i silnych bizonów. Ich ryki są przerażające ,aż ciarki przechodzą po grzbiecie. Drzewa chwieją się ciągle w prawą i lewą stronę. Bizony ryczą aż strach do nich podejść i żaden z nich nie jest ranny ,ani słaby. Liście latają wokół ich głów ,a natrętne ptaki dziobią ich grzbiet. Na ziemi leży pełno śniegu ,który topi się pod łapami wilków i kopytami bizonów. Pogoda jest bardzo dobra na polowanie. Już każdy próbował upolować samemu wielkiego i silnego bizona ,ale takie wielkie zwierzę można upolować tylko w grupie.

Renna

Stąpała cicho po śniegu. Usiadła i mruknęła coś pod nosem. Oddychała głęboko, starając się poczuć jakiś zapach. Zwierzyny, rzecz jasna. Czuła zapach, odór bizonów. Czuła też litry krwi przelewające się w ich żyłach, gardłach. I to był upragniony cel.

/ Jaka kolejka? /

Tevayra

/najpierw ja porem ty ,a potem Yuki\

Tevayra potruchtała w to miejsce nie wesoło lecz bardzo groźnie jak by wiedziała że ktoś tu jest. Czuła bardzo dużo zapachów ,które prowadziły w różne strony. Po chwili natrafiła na obcą wilczycę. Przykuła do niej wzrok i gapiła się podchodząc powoli do wilczycy ,a jej zapach był co raz mocniejszy. Przez 10 minut Tevayra mogła się gapić na wilczycę ,ale w końcu odwróciła wzrok i zapatrzała się na wysokie drzewo.

Renna

/ ok. Jednak muszę zauważyć, że nie możesz podążyć ani odwrócić łba za zapachem, bo to MG musi napisać. Kolejka : Ty, ja, Yuki i Mg./

O! Ktoś przyszedł. Pomachała ogonem i wstała. Zmarszczyła nos nieufnie i zerknęła na niebo. Ciemno. Noc. Najgorsze, co mogło ich spotkać podczas polowania. No cóż, ale i tak musi im się udać. Musi. Jak się nie uda...A tam, nie ma opcji, żeby się nie udało.

Alliance

Małe wilczątko, ubrane w kolorowe barwy przybyło do Lasu Bizonów na swoje polowanie. Rozglądała się dookoła, idąc szybko, energicznie. Waga jej nie pozwalała zatapiać się w błotnistym śniegu. Koniec jej ogona nerwowo poruszał się na boki. Wtem zwietrzyła zapach Renny. Przyspieszyła kroku, aż przeobraził się w bieg. Wysuwała przed siebie daleko, daleko łapy, przeszywając powietrze swoim maksymalnie wyciągniętym ciałem, by zaraz skulić się i wyskoczyć, powtarzając pierwszą czynność. Przystanęła obok dorosłej wilczycy. Wiatr świstał i gwizdał, poruszał jej futerko, nadawał temu tajemniczą aurę. Yuki zadarła łeb do góry i kiwnęła nim na powitanie, jak i jakby mówiła "powodzenia". Nie bała się. Życie nauczyło ją, że nie wolno okazywać strachu, szczególnie szczenięciu, bo nie okażą nigdy litości.