Polowanie Kaori

Anastasie · Wysłany: Czw 19:11, 01 Mar 2012 Temat postu: Polowanie Kaori

Cisza... wśród lipowych gałęzi słychać było tylko wiatr. Namierzać zwierzynę było jednak łatwo, a wszystko przez ślady na śniegu.
Zima. Jedyne utrudnienie było takie, że dużo fajnych zwierząt zapadło w sen zimowy. Ale nie jelenie. Nie sarny etc.
W tym oto miejscu był piękny zapach puszczy...

Franczeska weszła na polanę i przycupnęła przy jednym z drzew. A teraz wybrać cel...
Burczało jej w brzuchu. MUSI coś zjeść. Musi to na Rusi, a w Polsce kto chce.
Zaczęła węszyć w powietrzu. Z nadzieją, że znajdzie całkiem dobrego jelenia... Tak, jelonek, a na pamiątkę jego poroże.

Viy Curay · Wysłany: Sob 17:13, 03 Mar 2012 Temat postu:

Jeleń? Czy to trochę nie za wysokie progi jak na dojrzewającego wilczka? Wprawdzie te zwierzęta może i wyglądają na spokojne, ale w celu samoobrony potrafią przemienić wilka w krwawą papkę - no, chyba, że wybiorą ucieczkę.
Franczeska rozglądała się, ale w okół widziała tylko białą pustkę...
Może dobrze by sprawdzić podłoże? W końcu zawsze mogą znajdować się tam jakieś ślady, takiego jelonka na przykład.

Anastasie · Wysłany: Sob 17:17, 03 Mar 2012 Temat postu:

Wilczyca schyliła się, by spojrzeć na ślady. Mmm... kopytka. Tędy na pewno przechodził jeleniowaty.
Dobra, wadera zdecydowała się na sarnę.
Zaczęła węszyć. Hm?
Wywęszyła coś, ale nie wiedziała, czym to jest.
Franczeska zaczęła się skradać.

Viy Curay · Wysłany: Sob 17:28, 03 Mar 2012 Temat postu:

/To MG decyduje czy Franczeska znalazła sarnę czy nie, oraz czy w ogóle były tam jej ślady. Jedno zwierzę na jedno polowanie./

Niestety, żadnych śladów nie było. Właściwie to puszcza wydawała się być siedzibą Zimy - wszędzie tylko biały puch okrywający drzewa i podłoże, dookoła ni żywej duszy, dało się usłyszeć tylko głośno świszczący wiatr. Zupełnie jakby Franczeska była tu całkiem sama, co na pierwszy rzut oka może wydawać się prawdą. Czy jednak na pewno?
Czarny cień przemknął między drzewami.

Anastasie · Wysłany: Sob 18:43, 03 Mar 2012 Temat postu:

Franczeska odwróciła się. Coś tam przeszło.
Zaburczało jej w brzuchu.
Jak zaraz czegoś nie zjem...- pomyślała.
Stanęła na czworakach i patrzyła, gdzie przemknął cień.
Ale nie dostrzegła. A było jej coraz zimniej i robiła się coraz bardziej głodna...
Patrzyła na śnieg. Patrzyła. Gdzie są jakieś ślady?
Poszła w głębię lasu.

Lucifer · Wysłany: Sob 22:26, 03 Mar 2012 Temat postu:

Nie mam najmniejszego pojęcia czemu, ale Vijem wiadomość się nie chciała wysłać. :c Mam nadzieję, że to tylko chwilowe, tymczasem spróbuję Luckiem. Wybacz. :C

W głębi lasu było niemalże tak samo - pusto, biało i cicho, tylko jeszcze bardziej, jeśli to w ogóle możliwe. Wadera rozejrzała się. Lewo - Nic, tył - nic, przód - nic, choć gdy spojrzała w prawo ponownie dojrzeć mogła dziwną, czarną sylwetkę poruszającą się gdzieś w ścianie lasu. Kimże była ów obca istota? Miejmy nadzieję, że zwierzyną...
Burr, burr- brzuch domagał się natychmiastowego jedzenia.

Anastasie · Wysłany: Nie 16:43, 04 Mar 2012 Temat postu:

Franczeska chciała się poddać.
-Nigdy nic nie upoluję..- marudziła, ale jednak... jednak poszła tam, gdzie był cień.
-Halo? Kto to?- spytała cicho, kucnęła i węszyła.
Coś tu musi być...
Jak nie będzie, to Franka chyba wpadnie w depresję.

Viy Curay · Wysłany: Czw 19:34, 08 Mar 2012 Temat postu:

Wciąż ta sama, pusta biel. Śnieżna pustka.
Tajemniczy cień ponownie przemknął gdzieś pomiędzy pniami drzew. Franczeska mogła wyczuć, że jest to istota, którą będzie mogła przekąsić. Ba, była to tak zwana sarna! Teraz tylko wytropić, złapać i zabić. Można by powiedzieć, że prościzna - choć nie do końca jest to prawdą. W końcu nawet zwierzęta niepozorne i na pierwszy rzut oka bezpieczne mogą stać się śmiertelnie niebezpiecznymi potworami... No, przesadza, ale na pewno mogą być groźne.

Anastasie · Wysłany: Sob 14:19, 10 Mar 2012 Temat postu:

Kaori poczuła sarnę. Piękny zapach... Teraz tylko młoda wadera musiała ją dobrze wytropić, co już tak łatwe nie było. Ściskało ją w żołądku. Teraz próbowała złapać trop, potem sarnę złapać. Później zjeść. Burczało jej w brzuchu.
Choć sarenko... na kolację...- pomyślała Kaori i kucnęła przy drzewie.
Jeść.
Jeść.
Jeść. Brzuch powtarzał te słowa w nieskończoność.
Po chwili jednak Kaori stanęła, bo sarna zniknęła.
Wadera zamruczała coś pod nosem i skierowała się w stronę wyjścia z lasu.

zt.