Cichy Wiatr.

Calma del Viento · Gość

Imię: Calma del Viento
Wiek: 5 lat
Proponowana ranga: Dorosły
Ranga: -
Historia:

___Wilk urodził się w zwyczajnej, szarej jamie. Dostał zwyczajne, szare imię, która oznaczyło zwykłe, prozaiczne zjawisko. Cichy Wiatr. Jego rodzice nie byli parą alfa, która została pozbawiona władzy, a on uciekinierem własnej przeszłości. Jego rodzice nie zbuntowali się, nie zakochali i pomimo zakazu rządzących nie rozmnażali się. Jego rodzice byli samotnikami. Ojciec odszedł z watahy, tak zwyczajnie jak wiele innych wilków odchodzi. Bo przecież często zdarza się, że w watadze liczącej kilkanaście osobników kolejne młode nie są potrzebne. Więc te zbyt silne i harde odchodzą. Te zbyt słabe są zmuszane do odejścia. Viento nie wie, jaki był jego ojciec. Czy za słaby, czy z silny. Matka należała do sąsiedniej watahy. Żadna z nich, ani matki ani ojca, była już zresztą, nie wchodziły sobie w drogę. Pewnego dnia ojciec spotkał matkę. Spotkał, tak po prostu. Spojrzał w oczy. Podarował patyk, który wydawał mu się ciekawy. A potem ona z nim poszła. I nie wróciła do watahy. Z tego związku narodził się Calma del Viento i jego rodzeństwo. Tak narodził się Cichy Wiatr. I tak samo jak ojciec odszedł o tej nowo tworzącej się grupy. Dziś pewnie owa grupa jest już watahą, być może nawet potężną, ale skąd Viento mógłby to wiedzieć? Odszedł i zaczął samotne życie.
___Wędrował. Samotnie. Tak, był czymś tak niezwykłym jak wilkiem samotnikiem. Mało jest takich. Ale on jest. Wędrował przez góry i doliny. Przez lasy i pustkowia. Sam nie wiedział po co. Wiedziony odwiecznym instynktem przetrwania wędrował. Czasami słyszał obce watahy, wyczuwał ich zapach. Wołał do nich wtedy, pytał czy może przejść przez ich teren. Zazwyczaj nie było problemu. Zazwyczaj.
Pewnego razu wilk nie wyczuł, ze znalazł się na czyjejś ziemi. Po prostu w pewnym momencie poczuł czyjeś kły na swoim karku. Po prostu poddał się skamląc. Po prostu go przepędzono. Jednak szrama na karku pozostała.
___Viento był cichy. Cichy jak wiatr, którego imieniem się mienił. Nie był niezwykły. Nie wyróżniał się niczym. On po prostu był.
Czasami zostawał gdzieś na dłużej, osiadał. A potem wiedziony jakimś instynktem podnosił się z miejsca, jak gdyby nigdy nic i ruszał. Ruszał dalej. Nie po przygody. Nie cenił ich. Ale po prostu szedł. Szedł. I idzie nadal. Zatrzymał się w tej krainie, jak w wielu innych poprzednio. Ta go jednak zaciekawiła. Wilki tu wydawały mu się inne. Obserwował je. I był. I po prostu był.
I jest tu nadal.

Charakter:

Calma del Viento. Jak cichy wiatr, który rozwieje wilczą sierść, a wilk nawet nie zwróci na to uwagi.
Cichy Wiatr. Właśnie taki jest. Cichy, idący naprzód. Nie oglądający się wstecz.
Calma del Viento. Nie myśli czemu jest tu a nie gdzie indziej. Po prostu jest.
Cichy Wiatr. Nie patrzy w przyszłość, bo ona dla niego nie istnieje. Bo dla wiatru nie istnieje czas.
Calma del Vietno. Po prostu.

Ekwipunek: Nie ma nic. Niczego nie potrzebuje.
Coś więcej: Znak szczególny: szrama na karku
Atrybut: Wytrzymałość.

PS.Tak, wiem nie mam zaakceptowanego przyjęcia. Ale wysłałem je najpierw! Gomen, ale nie chce mi się czort wie ile czekać!

Atrita

Akcept.
x]