Fantasmagoria

Fantasmagoria

Imię:
Posiadła to imię w okresie dzieciństwa, gdy to panowała zima. Brzmi ono Fantasmagoria.
Wiek:
Jest dojrzewająca, co się równa wieku dwóch lat.
Proponowana ranga:
Tropiciel to ranga, którą Fantasmagoria ubóstwia.
Ranga:
Jak na razie jest to "Nowy", lecz powinna zmienić się na "Dojrzewający"
Historia:
Historie nieraz są nieskończenie długie, inne krótkie. Ta jednak będzie w sam raz.
Nikt nie wie, kiedy Fant się urodziła. Dlatego też nie obchodzi urodzin, jak pewnie inni, chociaż kto to wie? Wadera wie jedno- przyszła na świat w zimę. Kiedy jej matka była w ciąży, została wygnana razem z partnerem, bo nie byli parą "Alfa", dlatego nie mogą mieć szczeniąt. Jednak stało się inaczej i samica zaszła w ciąże. Przykre. Przynajmniej dla nas, ale dla niej bynajmniej. To było coś, co cieszyło ją najbardziej. Patrzyła z radością na Fantasmagorię i jej rodzeństwo. Byli piękni, zdrowi i silni. Po pewnym czasie jednak umarło jedno szczenię. Wtedy wszyscy żyli w rozpaczy. Tylko nie Fantasmagoria. Matka prosiła ją o pomoc, ona nic. Zamykała się w sobie. To denerwowało starszą wilczycę. Wadera miała jednak za nic prośby rodziców. Kiedy wyrosła na dużą pannę, jak by to tak ująć, zaczęły się kłopoty.
Fantasmagoria stawała się nieraz wesoła, a czasem snuła się wokół domu. Nic ją specjalnie nie obchodziło. O niczym nie wiedziała, o wygnaniu, narodzinach. Rodzice milczeli, więc ona też. Taka była jej zasada. To chyba było łatwe do odgadnięcia. Nie przepadała za innymi wilkami, szczególnie szczeniętami oraz starszymi od niej, no ale cóż, czasem trzeba się z nimi pozadawać. Wilczyca po jakimś czasie zdecydowała jednak, że ucieknie. Ot tak, bez powodu. Choć może jeden był...?
Przed ucieczką widziała pamiętnik matki. Gdy zaczęła czytać, zabrakło jej tchu. Dowiedziała się o wygnaniu rodziców. To rozwścieczyło ją jeszcze bardziej. Szybko wybiegła z jaskini, przemierzając długi las, raniąc sobie łapy szyszkami (tak, szyszkami). Wadera nigdy nie była córeczką rodziców. Już wspominałam o tym, jak to jej nic nie obchodziło. Stała się nieco rozleniwiona, ale dla bliskich, których bardzo kocha, skłonna jest poświęcić życie. Bo mimo pozorów, rodziców też kochała.
Biegnąc przez tak długi, wielki las, można pomyśleć, iż nieskończony, znalazła się tutaj. Skoro wychowywała się samotniczką, i tutaj nią będzie, a co.
Charakter:
Fantasmagoria zdaje się być zamkniętą w sobie, rozważną i ponurą waderą. Jednak jest inaczej. W głębi duszy wilczyca jest radosna, tryska szczęściem. Widz, który uważnie przypatrzy się jej oczom, zobaczy chytry blask. I nieco leniwy, co równa się z prawdą. Jej oczy doskonale oddają cały charakter, naprawdę niewiele trzeba, by go rozszyfrować. Fantasmagoria potrafi dobrze kłamać, ale też może mówić szczerze do bólu. Ktoś pewnie pomyśli:" przeciętna, a`la mHroczna wilczyca? Znowu? ", ale tak nie jest. Umie się wygłupiać z innymi, "latać" po całej krainie, śmiać się. Jej charakter po prostu jest zmienny, a powód skomplikowany i dla niej, i dla nas, dlatego lepiej, by to była tajemnica.
Ekwipunek:
50 kości, kolczyki w uszach
Coś więcej: -
Atrybut:
Wytrzymałość

Ikiru

No, trochę to poplątane i nierozumnie, ale niechaj Ci będzie, akcepcik.