Meet Rocky

Loretta

Imię:

Rocky, dokładniej Rocky Loretta Hamada, choć nie lubi się tak przedstawiać. Ogółem nie przepada za zdradzaniem jakichkolwiek informacji o sobie. Nie należy do tych rozmownych i towarzyskich osóbek, niestety.
Spokojnie, nie chcemy Ci nic zrobić. Ni skrzywdzić, ni zranić. Z nami jesteś bezpieczna. Jak mamy na ciebie mówić, malutka?

Wiek:

Może i wygląda na nieco młodszą przez swe małe, mizerne ciałko, ale wkroczyła już w dorosłość. Tak, z pewnością nie można orzec, że wilczyca liczy już 4 lata, jest zbyt krucha. Zbyt słaba.
Oh, malutka, malutka, widać, że wyrwano Cię z dzieciństwa dużo wcześniej, niż powinno to nastąpić. Twe oczy puste i wyblakłe niczym u straców.

Proponowana ranga:

Na razie figurować w spisie będzie jako niezasłużony dorosły, acz ma dość ambitne plany na przyszłość. Chce zostać malarką, magiem lub szamanem - te trzy pozycje jej odpowiadają. Wprawdzie nie wie, którą z nich wybierze, ale ma jeszcze wiele czasu na zastanowienie się, toteż nie zaprząta sobie tym głowy.
A, powiedz mi, masz jakieś ambicje, cel w życiu? Znaczy - miałaś. Takim jak my jest o wiele trudniej. Pamiętaj jednak, że to nie profesja jest ważna, nie pochodzenie czy rasa - a to, co masz w środku. Stawiaj to zawsze na najwyższej półce, a być może kiedyś się uwolnisz. Uwolnisz od przegranej.

Ranga:

Jak na razie nowy, choć po akcepcie zgłoszę się po dorosłego. Ot, nic więcej napisać nie można.
Spokojnie, Rocky, malutka. Nic złego, że nie masz profesji - wiem, że kiedyś z pewnością ja znajdziesz o zajdziesz wysoko. Odnajdziesz scieżkę szczęścia.

Historia:

Historia jej długa i zagmatwana, choć zaczyna się niepozornie - w jednej z aż 8 watach odległej krainy. Nie miała konkretnej nazwy, a jej członkowie zwykli zwać się "Wspólnotą" lub "Rodziną". Miłe to byłe miejsce i przytulne, ale niezwykle religijne.
Pierwsze, co ujrzała młoda waderka to ucieszona maka, gdy zobaczyła, że jej ostatnie szczenię postanowiło otworzyć oczka. Jak to zwykle mają pokrzywdzone przez los postacie - była najsłabsza z miotu, choć, co zdawało by się dziwne, nikt jej za to nie dyskryminował. Miała wielu przyjaciół, troszczącą się rodzinę - jej życie było rajem i nie chciała nic w nim zmieniać. Z resztą, nie musiała. Wszyscy byli życzliwi, dobroczynni i opiekuńczy. Niestety, wszystko zmieniło się jednej pięknej i spokojnej nocy. Młodszy braciszek Rocky, Erg, zabity został przez nieznaną istotę. Nie było do końca jasne co się stało - podczas jednego z nocnych spacerów wilczycy dojrzała ona znajomą sylwetkę. Podbiegła szybko z celem przeprowadzenia wykładu o porze, o której powinien już spać, lecz gdy zobaczyła w jakim jest stanie, zatkało ją. Nawet nie krzyczała, tylko z łzami w oczach spoglądała na swojego zmasakrowanego brata. Wyglądało na to, że ktoś poważnie zranił go w brzuch i oczy - W końcu gdyby tego by nie zrobił, obok niego nie leżałby uśmiech utworzony z gałek ocznych i jelit. Wyglądało to naprawdę niepokojąco, jeśli miałabym używać łagodnych słów. W końcu wszyscy wydawali się tacy mili, kto by pomyślał, że czai się wśród nich psychopata?
Rocky zaczęła płakać, pochylając się nad nieżywym. Przez przypadek trochę ubrudziła się jego krwią, przez co zaczęła lamentować jeszcze bardziej. Wybudziła tym pół wioski, która sytuacje przyjęła nieco inaczej - tydzień później Rocky została wygnana z watahy i zapamiętana jako morderca własnej rodziny i chora psychopatka. No, nie jest najlepiej. Wędrowała trochę czasu, samotna, głodna i wycieńczona. Wtem dotarła do sporawej grupki wilków. Podbiegła do nich bez zastanowienia, licząc, że są jakąś koczowniczą watahą i zgodzą się ją przyjąć. Odpowiedź lekko ją zdziwiła - są oni wyrzutkami, opuszczonymi przez los wilkami. Co jeszcze dziwniejsze - nie byli typową grupą. Podobnie jak jej stara wataha byli mili i spokojni, aż dziwne, że mogli być wygnani. Rocky z chęcią została dodana do grona. Wciąż powtarzali, że im jest ich więcej, tym łatwiej będzie im przeżyć. Tam też poznała swojego mentora - Stary, acz mądry przywódca ów stada. Nauczył ją dostrzegać w sobie piękno, nie spoglądać na wady i cieszyć się z zalet. Był dla niej prawie jak ojciec. Dobry, mądry, oddany. Ponownie czuła, że znalazła swe miejsce na ziemi. Spędziła tam 2 lata, dorastając spokojnie. Niestety, niedługo po jej 3 urodzinach jej nauczyciel zmarł, a jego miejsce zajął inny osobnik. Typowy wojownik bez mózgu. Szybko sprowadził on grupę na dno, zaczęły się walki o jedzenie, rozlewy krwi... Rocky nie mogła na to patrzeć. Próbowała zażegnać spory swoim kosztem, ale po jakimś czasie i to przestało wystarczać. Po dłuższym zastanowieniu postanowiła odejść, by w końcu znaleźć miejsce, gdzie zatrzyma się na zawsze. Tak dotarła tutaj, lekko poturbowana przez życie, ale wciąż szczęśliwa.

Charakter:

Wadera jest strasznie bojaźliwa i nieśmiała. Zwykle stroni od rozmów, a jeżeli już ktoś do niej zagada, to zamiast odpowiedzieć ucieka w popłochu, chowając się gdzie popadnie. Po prostu przeraźliwie boi się większości zwierząt, zjawisk pogodowych, czy nawet roślin - wszędzie widzi straszliwe potwory, które czyhają tylko, by zatopić w niej swe ostre szpony. Przy jakimkolwiek komplemencie czerwieni się bardziej niż burak, zaś przy każdej obeldze - chciałaby zapaść się pod ziemię i już nigdy, przenigdy nie wracać. Nigdzie nie czuje się bezpiecznie, niezależnie, czy miejsce, w którym przebywa jest puste czy pełne. Nie można także nazwać ją towarzyską, nadmiar wilków trochę ją krępuje i woli przebywać w zdecydowanie mniejszym gronie; aż dziwne, że postanowiła dołączyć do watahy. No, w sumie to jednak nie jest aż tak zagadkowe - ona po prostu rozumie, że sama by sobie nie poradziła, i że jest zależna od innych osób.
Panicznie boi się widoku krwi, praktycznie może zemdleć, gdy ją zobaczy. Stroni też od walk, czy innych sposobów używania przemocy - zwykle każdy spór stara się załagodzić. No, o ile ona kiedykolwiek odważy się komuś postawić. Tak, jest strasznie uległa i pokorna. Jeżeli ktoś kazał by jej skoczyć z mostu czy wskoczyć do błota - zrobiła by to. Można u niej zaobserwować kompletny brak asertywności. Lekka z niej płaczka, acz stara się nie zwierzać przed innymi. Ogółem, nie lubi zawierać nowych znajomości. Dodatkowo często się jąka lub myli szyk wyrazów. Jest raczej cicha i spokojna, woli przeczytać ciekawą książkę, niż pójść na przyjęcie. To nie dla niej, po prostu. Niezwykle trudno zyskać jej zaufanie i mało komu się to udaje. No, jako, iż podane były praktycznie same wady, teraz czas na troszkę zalet.
Wilczyca jest miła i uczynna, w każdej sytuacji jest wstanie dopomóc dobrą radą. Troszczy się o wszystkie istoty żywe, no, oprócz tych, których się boi. Do nich to nawet nie podejdzie. Kocha przyrodę i lubi napawać się widokiem kanionów, dolin czy rzek - oczywiście z bezpiecznej odległości.
Mimo, iż zdawać by się mogło, że jest dość ponura i wiecznie smutna, to tak naprawdę jest pozytywnie nastawiona do świata. Stara się widzieć jedynie dobre strony życia. Jest delikatna i tajemnicza, czasami trudno rozszyfrować co chce powiedzieć.
Jak by się dobrze zastanowić, to mimo, iż niby tak trudno zdobyć jej zaufanie, to wystarczy tylko dobra gra, a już będzie wasza. Wiele razy się na to nabrała i robi to wciąż, po prostu gdy ktoś jest dla niej miły, ona robi to samo. Jeżeli chodzi o wiadomości - jest dość naiwna.
Praktycznie nigdy nie przejmuje się sobą - nawet jeśli była by kompletnie połamana i tak stanie w obronie innych, choć robi to jedynie wtedy, gdy ktoś nie potrafi się sam obronić, lub sytuacja naprawdę tego wymaga. Wtedy to staje się zupełnie inną osobą... No, prawie. Jest w stanie zginąć za kogoś. Wprawdzie przeraźliwie boi się śmierci, ale jest w stanie przezwyciężyć swój strach i pogodzić się ze swym losem.
W duszy chciała by być doceniona, choć sama nie wie, czy odważyła by się na to. Rozumie własne błędy, ale nijak nie umie się zmienić.
Lubi komponować, malować, czy śpiewać - dodać można, że ma cichy i melodyjny głos. Na zakończenie dopowiem, że jest nieuleczalną romantyczką i wciąż czeka na swojego księcia z bajki.
Jak u każdego wilka - twój charakter skomplikowany i obszerny, choć nie powinnaś uważać tego za coś złego - W końcu każdy jest inny.

Ekwipunek:

Przy sobie nosi jedynie 50 kości oraz niewielkich rozmiarów, mały amulecik wypełniony fioletowym płynem bez zastosowania, który ma dla niej szczególną wartość.
Widzę, jakaś biedna. Nie przejmuj się jednak, dobra materialne nigdy nie zastąpią ci przyjaźni, czy miłości.

Coś więcej:

Oczy potrafią lekko zmienić swój odcień, ale nie jest to magiczna moc, czy jakiekolwiek ulepszenie. Raz są po prostu miodowe, przechodzące w pomarańcz, innym brązowe, a jeszcze innym - herbaciane.
Śliczne masz oczy, wiesz? A to bardzo dobrze, bo to one są zwierciadłem duszy. W twoich może i widać zagubienie i strach, ale gdyby spojrzeć głębiej, przyjrzeć się dokładniej, dostrzec można, jak dobrą osobą jesteś. Nie? Tak myślałem. Ty jeszcze tego nie zobaczyłaś, choć mogę Ci obiecać, że kiedyś to się zmieni. Tylko uwolnij prawdziwą siebie.

Atrybut:

Zręczność, da. Do silnych jej zaliczyć nie można i choć całkiem wytrzymała jest - to jednak nie więcej, niż przeciętny wilk w jej wieku.
Po twych subtelnych ruchach i delikatnym chodzie idealnie widać, że zwinną i zręczną jesteś osobą.

Atrita

Akcept.