Fikcja

Arkadia

Imię: Wieczne szczęście, fikcja, ziemski raj- Arkadia

Wiek: Na tyle, że jest za siebie odpowiedzialna i za swoje poczynania. 6lat

Proponowana ranga: Na razie dorosła, zobaczymy jak się spiszę.

Ranga: ---

Historia:
Co by tu opowiadać. Jej wataha, była dość mała i z tych powodów nie mieli się jak bronić przed innymi watahami. Zajęli teren tam gdzie raczej nikt nigdy, by się nie zapuścili. Osiedlili się nieopodal ludzi. Byli watahą bardziej koczowniczą, jednak tym razem coś się zmieniło. Znaleźli bardzo dobre miejsce, jednak cały czas byli w przeraźliwym niebezpieczeństwie. Właśnie w takim miejscu Arkadia przyszła na świat. Należała do szczeniąt, tych ciekawskich. Cały czas dorośli musieli mieć ją na uwadze, bo mogło się to dla niej źle skończyć. Czasami była karana za to całe uciekanie. Wataha była bardziej neutralna przechylona w stronę zła. Musieli tak robić, aby się jakoś utrzymać w łańcuchu pokarmowym. Srodzy byli dla wszystkich wychowanków watahy, więc nie było miejsca na wygłupy małej Arkadii. Z czasem wydoroślała. Stała się bardziej poważna, ostrożna, spokojna i musiała nauczyć się zachowywać zimną krew. Nie żyli w spokoju, więc w przeciwieństwie do innych watah musiała się nauczyć bronić i bronić innych. Z powodów ich małej liczebności, jeden wilki wykonywał o wiele więcej czynności, przez które nie miał czasu dla siebie. Dzieciństwo wilczycy było bardziej zabawne a przynajmniej ona tak uważała. Nie wiedziała, że przez swoje wygłupy naraża resztę stada. Było faktem, ze czasem się zdarzyło spotkanie z człowiekiem oko w oko. Czasem ginął człowiek a czasem wilk. Niestety futrzaki nie umiały się obronić przed strzałami z broni.
Dalsze jej lata, czyli te co dojrzewała musiała skupić na nauce. Stała się spokojna i tak jej wcześniej wspomniałam. Jednak nawet teraz potrafiła się wygłupiać. Nic przez ten czas się raczej nie wydarzyło. Później ich wataha zaczęła wychodzić na prostą. Liczebność wzrosła i jakoś wszystko powracało do normy. Postanowili zasiedlić jakieś lepsze miejsce, gdzie można spokojnie żyć. Zmuszeni byli do wygnania innego stada co w końcu po latach okazało się sukcesem. Jednak ucierpieli. Może z dwa tygodnie minęło, jak wszyscy powrócili do zdrowia. Wilki miały pełne łapy roboty. To ich nie powstrzymało. Postanowili się nie poddawać, skoro już tak dużo osiągnęli. Arkadia czując, ze wszystko jest w porządku postanowiła opuścić te strony i trochę powędrować. Czuła, że już tak nie będzie potrzebna i poszukać innego miejsca na zamieszkanie. Nie przebyła długiej drogi jak w końcu dotarła tutaj.
No tak zapomniałam. Jej rodzice nadal żyją, jednak się w ogóle nie odzywają i można powiedzieć, że ona i oni zapomnieli o sobie. Rodzeństwo? Może coś tam było, jednak ona nie pamięta. Kto wie. Może ona kogoś znajomego spotka tutaj?
Zaczynamy nowy rozdział!

Charakter:
Z dzieciństwa zostały jej wygłupy, jednak potrafi się opanować. Każdy czasem coś narozrabia. Powiedzmy, że jest dobrą aktorką. Wie co gdzie ma grać, czyli jak się zachowywać. Gdzie opanowanie a gdzie może się rozluźnić. Czasem wydaje się zamknięta w sobie. Mało mówi i stara się w ogóle nie nawiązywać jakiejkolwiek rozmowy. Po dłuższej rozmowie czy znajomości otwiera się na cały świat, jakby nie było żadnych zasad, reguł, blokad i ograniczeń. Kocha życie, więc stara się je wykorzystywać co do minuty. Jest bardzo troskliwa i potrafi zajmować się szczeniętami. Nie których doprowadzają one do ostatków wytrzymałości i cierpliwości co raczej też się jej zdarza, jednak ponad wszystko je kocha. Jak na dorosłą wilczycę potrafi się bawić na swój sposób. Nie którzy tego nie rozumieją i raczej uznają ją za szurniętą. Arkadia jednak ma to gdzieś. Nie zwraca uwagi na to kto o niej co mówi. Po co ma na to zwracać uwagę? Żeby było jeszcze gorzej? Nie. Pomimo wesołego charakteru, potrafi zachować opanowanie. Odpowiedzialność, jest również jej mocną stroną. Odwaga nie u każdego występuje. Przynajmniej nie prawdziwa. U wilczycy jest ona 100% prawdziwa. Potrafi stanąć w czyjejś obronie, nawet jeśli nie ma żadnych szans. Jej zdaniem powinno się bronić kogoś na kim Ci zależy lub jest z twojej watahy, nawet jeśli na początku zgryzu wie się, że zginie. zachowuje czujność w każdej sytuacji i ufa rozsądkowi, jednak i on czasem się myli i wpędza ją w nie małe kłopoty.

Ekwipunek:
To co posiada to ona sama. Posiada jednak pamiątkę, czyli naszyjnik w kształcie czerwonego pentagramu. I oczywiście kości. 50 jak mniemam.

Coś więcej:
Chyba nie ma

Atrybut:
Wytrzymałość

Edit: zmiana wieku, 23.09.2012 - Viktoria

Viktoria

Przyjęta, miłej gry.