Jaskinia Hiretsuny ^ ^

Akinori

Wilczek patrzył na nią przez dłuższy czas, ale w końcu zaczął się wierzgać i wykręcił się Elenie z łap i spadł na ziemię. Trochę go to bolało, ale był zajęty czymś innym. Zaczął się czołgać po ziemi, aż dotarł do Deebie i ''przyssał'' się, czy tam przykleił do jej łapy, po czym pisnął z zadowolenia.

Deebie

Deebie warknęła na szczenie i machnęła energicznie łapą, aby zleciało. Zaraz pochyliła się do niego i rzekła:
- Nie zbliżaj się do mnie, bo zaboli jeszcze bardziej niż upadek z łóżka... - ach, ta miłość do rodzeństwa...

Akinori

Akinori pisnął z bólu i popatrzył na nią, jakby zbierało mu się na płacz, ale nie on jest silny.. I upierdliwy za razem {^^}. Zaczął się czołgać do taty, i zrobił to samo. Przylepił się do jego łapy. Po czym zrobił taką minę jakby chciał coś powiedzieć. Tak na prawdę chciał.

Hiretsuna Shinigami

Basior uśmiechnął się do Akinoriego. Kiedy ten przykleił się do jego łapy basior odkleił go a czerwona mgła uniosła wilczka na małą wysokość. Ponadto ociepliła go i utworzyła się na krztałt łóżka które będzie chroniło basiorka. No cóż mgła posiada włąsny umysł.
- Deebie mogłabyś być milsza dla brata. - powiedział do niej z uśmiechem. Zbliżył się do niej i szepnął jej na ucho.
- Ale pamiętaj że zawsze możesz na mnie liczyć. - powiedział i uśmiechnął się do niej po czym przytulił ją. No cóż nie patrzeć po śmierci Raven'a Deebie stała się oczkiem w głowie Demona.

Akinori

Wilczek pisnął z radości, gdy tata ''zrobił'' mu łóżko i przewrócił się na grzbiet.
Ale fajnie jest mieć takich rodziców-pomyślał i zaczął zasypiać, aż w końcu zasnął. Był potwornie zmęczony.

Elena

El uśmiechnęła się widząc śpiącego synka. Ale się porobiło. W zasadzie wolała się teraz nie odzywać. Dlaczego? Między innymi dlatego, że była zakłopotana tą całą sytuacją, a po drugie to nie chciała się niepotrzebnie narazić. A przecież o to nie jest trudno, zwłaszcza w tej chwili. Po prostu patrzyła na swojego synka i miała nadzieję, że wszystko jakoś się ułoży.

Lea

Lea uśmiechnęła się.
- Tak, jestem twoją siostrą. - powiedziała do Deebie. Zaraz jednak spojrzała na śpiące niemowlę. Kolejne w karierze Hirestuny. - Co jak co, tatuś, ale zabezpieczać to ty się chyba musisz nauczyć. - rzekła spokojnie.

Elena

- Leo, mam nadzieję, że nie masz mi za złe drugiego braciszka? - zapytała podchodząc do przyjaciółki. Nie chciała by ich przyjaźń się popsuła. Zbyt cenna była dla niej i miała nadzieję, że wszystko będzie dobrze, że się wszystko ułoży. Ale co się stanie to się okaże.

Lea

- Coś ty. - uśmiechnęła się do przyjaciółki. - Cieszę się, że ty jesteś szczęśliwa. - ona jak na razie miała dość potomstwa, więc lepiej, żeby inni rodzili dzieci. Ona już swoje zrobiła, gdzieś się po świecie rozeszło i tyle tego widziała.

Elena

- To dobrze. - odetchnęła z ulgą i uśmiechnęła się pogodnie. Chociaż Lea akceptuje to, co się stało. Zobaczymy co będzie, kiedy ten mały dorośnie. Czy kiedykolwiek zacznie się dogadywać z Deebie i Raksasim? A co powie Stella i Ventus? Stella chciała mieć rodzeństwo, ale co powie Ventus? Zobaczymy...

Akinori

Akirnori w końcu się przebudził. Przegapił coś? Ahh, nie interesowało go to w ogóle. Był dość żwawy i obrócił się na chmurze mgły. Była bardzo wygodna, ale już mu się nudziło. Popatrzył na mamę.
Mamma?-powiedział pytająco, ahh! To jego pierwsze słowo, ale się cieszył lecz nie wiedział co zrobił. Jeszcze nie.

Elena

El była wniebowzięta i to absolutnie. Porwała synka na łapy i ucałowała malca w czółko.
- Twoje pierwsze słowo! - powiedziała rozradowana beta. Jej synek powiedział "mama"! Mimo, że słyszy to już trzeci raz to poruszyło to jej serce tak jak za pierwszym i drugim razem. To cudowne, szkoda tylko, że nie ma tu Stelli i Ventusa...

Akinori

Akinori był trochę zamieszany tym całym wydarzeniem, ale ucieszył się z całusa w czoło. Pisnął radośnie i zadowolony tym wszystkim. Ciekawe czemu inne wilki się nie odzywają, bardzo ciekawe.

Elena

- Może jesteś głodny co? - zapytała malca i podała mu kawałeczek surowego mięsa, w sumie nie wiadomo skąd. Sama wsadziła sobie do pyska większy kawał mięsa i przeżuła z zadowoleniem, była głodna, ale cholernie szczęśliwa. Była tu jej nowa, bardzo liczna rodzina i to dawało jej bardzo dużo radości.

Akinori

Akinori żył już kilka tygodni. Miła więc już ząbki.
Tata!!!-krzyknął jak opętany i runął na pyszczek, ale jak? Potknął się o kamyczek, ale zaraz jednak wstał. Delikatnie i niepewnie podszedł do mięsa i zaczął je ssać i maltretować {;3}.
Jakie dobre!!!-jęknął do mamy z uśmiechem. Jej umiał już mówić! A chodzić? Też, tylko właściwie tego nie odczuwał.

Hiretsuna Shinigami

Wilk uśmiechnął się do synka.
- Wiem synku, wiem. Mięso jest dobre jednak najlepsze jest jelenia. - oznajmił i pogłaskał synka po główce. Swym lemurzym ogonem owinął się szczelnie tak, że wyglądał niczym futrzana, czarno biała kulka.

Raksasi

Widząc, że jego 'rodzice' są zajęci nowo narodzonym i jego pierwszymi słowami, posłał Hiretsunie wredne spojrzenie. Zaraz też przeciągnął się i spytał Lei. Na głos oczywiście, ażeby każdy słyszał. Nie miał nic do ukrycia, a nagadanie na Hiretsunę było dlań miłą rzeczą.
- Ciekawe ile jeszcze rodzeństwa będziemy mieli, przy tak niewyżytym ojcu, nieprawdaż?
Spytał Lei, wywracając oczami. Hue, hue.

Elena

- Raksasi tak? Nie wiem czy te słowa nie powinny być kierowane z stronę mnie. Chociaż w sumie można powiedzieć, że w stronę nas obu. Myślę, że też moje dzieci nie byłyby zachwycone kolejnym rodzeństwem, więc na razie zamykam fabrykę. - zachichotała wesoło i przeniosła spojrzenie na Akinoriego i Hiretsunę, a potem na Leę. - Muszę podzielić się z wami moją radością z faktu, że mam teraz tak liczną rodzinę. Ja, która swoją straciłam młodo. - powiedziała z uśmiechem. Nawet już polubiła tą arogancję i złośliwość Raksasiego.

Raksasi

Raksasi słuchał słów Eleny mimowolnie mrużąc oczy. Gdy wreszcie zakończyła swe przemówienie, odrzekł do niej.
- Ale on (tu wskazał na Hiretsunę, ze wstrętem x3) jest niewyżyty i koniec. A, i proszę niech pani pamięta, że wszelakie złe słowo jest skierowane tylko, podkreślam tylko, ku niemu. Zabił Ravena. ZABÓJCA.
Mówił nader spokojnie, acz gdy wspominał o swoim ojcu, przez jego ciało przechodziły nieprzyjemne dreszcze.

Elena

- Proszę, mów mi po imieniu. Jestem Elena. I tak niech pozostanie. - uśmiechnęła się doń pogodnie - A co do śmierci Rava. Znałam go dobrze. Wiem też, że Hiretsuna nie chciał, by wasz ojciec odszedł. To było starcie dusz. Rav był słabszy, dlatego odszedł. I to nie był jego wybór. Więc proszę, miejcie dla niego margines. Poza tym nigdy bym nie związała się z zabójcą. - dodała i uśmiechnęła się do swego partnera.