Test Kaliny na szpiega

Kalina

Miejsce to sprawia naprawdę przygnębiające wrażenie - porośnięte jest wysokimi, chudymi drzewami, których liście jednak dawno opadły, a kora wyschła i skruszyła się, pozostawiając niestabilny, cienki pień bez dodatkowej ochrony. Nocą księżyc oświetla bladą poświatą wszystkie te szczątki niegdyś rosłych i potężnych drzew, nadając im upiorną postać. Zwierzęta żyjące w tym "lesie" rzadko wysuwają nosy ze swoich nor, szczególnie w obecności obcych stworzeń, które pojawiają się na ich terenie. Zapewne dlatego, że to miejsce odstrasza zarówno wyglądem, jak i atmosferą, ponadto znajduje się nieopodal cmentarza wilków, które nie wybrały żadnej watahy, nieczęsto jest odwiedzane przez kogokolwiek.

Kalina w gruncie rzeczy lubiła podobne otoczenia. Przynajmniej nie pałętali się tutaj żadne niechciane osobniki, które mogłyby zakłócić jej spokój. Ale do tego lasu trafiła pierwszy i zapewne ostatni raz. Uśmiechnęła się pod nosem. No tak, w końcu do jej głowy wpadł iście szatański pomysł i postanowiła zająć się czymś na jakiś czas. Czy to będzie szpiegostwo, o tym zapewne dowie się już wkrótce. Co jednak miała zamiar robić jako szpieg, jeżeli nie przynależała do żadnego stada? To już kolejna część jej genialnego planu. Demonica westchnęła i przysiadła na spróchniałym pniu powalonego drzewa, czekając, aż w końcu zjawi się jej egzaminator.

Ikiru

A i pojawił się egzaminator - nawet jeśli swoim wyglądem w żadnym stopniu go nie przypominał. Podszedł do wilczycy powolnym, leniwym krokiem, uważnie jej się przyglądając.
- Dobra, jestem twoim egzaminatorem; zdajesz, na szpiega, tak? - zapytał bardziej retorycznie, gdyż odpowiedź na to pytanie dobrze znał - upewnić się jednak można zawsze. Rozejrzał się w okół. Niezbyt ciekawe miejsce, taka smętna sceneria wprawiała go w zły nastrój, co wprawiało z kolei go w dziwne i nienaturalne, przynajmniej dla niego, zachowania. Ponownie przeniósł ciężki wzrok na Kalinę i nie czekając na odpowiedź zaczął z pierwszym pytaniem.
- To może na dobry początek - dlaczego chcesz zostać szpiegiem? - rzekł powolnie, zaczynając od czystego standardu.

Kalina

Egzaminator, tak? Swoim wyglądem przywodził Kalinie na myśl zmęczonego nastolatka, niźli kogoś, kto będzie decydował o jej przyszłości, jednak chyba większego wyboru nie miała. Demonica uśmiechnęła się, ukazując biel swoich zębów i oblizała językiem wargi.
- A dlaczego by nie? - rzuciła, wzruszając ramionami i zarzucając włosy za długie ucho. - Życie, nawet demona, po pewnym czasie zaczyna być nieco nużące, dlatego trzeba szukać jakichś zmian, które wprowadzą nieco... różnorodności - zmrużyła oczy, patrząc przenikliwie na samca. - Nie mam zamiaru urozmaicać mojej wypowiedzi jakimikolwiek wzmiankami o chęci niesienia pomocy wilkom, bowiem wszystko co robię, robię wyłącznie dla siebie... Zresztą, nie należę do żadnej watahy, więc nie zdaję dla dobra wspólnoty. Fakt, że w ogóle dopuściłeś mnie do tego testu świadczy o tym, że ciekawi cię, w jaki sposób mam zamiar wypełniać tę profesję jako samotniczka. Odpowiem na twoje niezadane pytanie z największą chęcią. Nigdy specjalnie nie ciągnęła mnie rola wolontariusza, więc nie mam zamiaru za darmo, dla dobra ogółu wypełniać jakiejkolwiek profesji... - jej uśmiech poszerzył się nieco. - A nie jest to tajemnicą, że niektóre watahy mają braki w swoich szeregach, jeżeli chodzi o niektóre rangi... Szpieg nie jest wyjątkiem. Za drobną opłatą... będę w stanie pomóc tym biednym stadom, jeżeli tylko zajdzie taka potrzeba. - Wilczyca złapała się za serce, jednocześnie uśmiechając się szeroko. - Wszak wiadomo, że na najemników zawsze jest potrzeba... - Wadera wstała i nachyliła się nad egzaminatorem. - I jak? Podoba ci się mój pomysł? - zapytała szczerze zainteresowana.

Onnea

Ikiru uśmiechnął się do siebie i pokręcił delikatnie głową, przyznając, że jest to całkiem niezły plan. A jako, że odpowiedź ta wystarczyła mu w pełni i nie potrzebował większych domówień - przeszedł do następnego pytania.
- Jakie cechy powinien mieć dobry szpieg? Jakie z nich ty posiadasz? - zapytał się, kierując swój wzrok ku szarawemu niebu, by potem znów powróciło na zacną postać Kalinki. Trzeba przyznać, pomysł z płatnym szpiegiem całkiem mu się spodobał, więc na był ciekawy, jak wadera poradzi sobie w dalszych pytaniach. Trochę dziwne, tak niedoświadczony nastolatek przeprowadza test komuś starszemu od niego. I to jeszcze demonowi.

Kurde, zła postać. D:

Kalina

- Hmm... - kalina oparła palec na brodzie i spojrzała w niebo, jakby tam szukając odpowiedzi na pytanie. - Myślę, że szpieg powinien być zwinny, cichy, inteligentny i opanowany. W każdej chwili musi umieć sobie poradzić z problemem i nie zwlekać z wymyśleniem planu niezależnie od tego, jak niekorzystnie wygląda sytuacja. Powinien także do końca doprowadzać rozpoczęte rzeczy i nie wahać się. Które z tych cech ja posiadam?... - wadera zamyśliła się. - Jako demon automatycznie zyskałam wiele wśród cech fizycznych, więc ze zwinnością, siłą i szybkością nie mam problemów. Umiem wyjść z wielu sytuacji, czy nawet odpowiednio wyciągać od innych niezbędne informacje - wilczyca uśmiechnęła się szeroko. - Życia może i nie poświęcę dla jakiejś roboty, ale postaram się doprowadzić do końca każde rozpoczęte zadanie.

Ikiru

Tym razem Ikiru nie wyrażał zbędnych emocji, po prostu słuchał Kaliny, delikatnie potrząsając głową. Niech wyniku testu dowie się dopiero na końcu - starał się więc, by jego twarz nie wyrażała żadnych uczuć - może nie wychodziło mu to nadzwyczajnie, ale przecież to nie jest tak skomplikowana czynność, by mógł totalnie to zawalić.
- Wspominałaś o tym, że nie poświęciła byś życia dla zlecenia - co jednak jesteś w stanie zrobić? - spytał, uważnie przyglądając się Kalinie, w głowie szukając następnego pytania. Jako, że tam go nie znalazł, przeniósł wzrok na zachmurzone niebo - a nóż tam coś znajdzie.
- I jak myślisz, nadajesz się do tej roboty? Praca szpiegów, szczególnie takich, którzy nie działają na zlecenia alf, jest pełna wyrzeczeń. - dodał w końcu, rzeczywiście znajdując inspirację w poszarzałych obłokach.

Kalina

- Ależ, wręcz przeciwnie! - Kalina radośnie klasnęła w łapy. - Praca szpiega, niepodległego żadnym władzom otwiera mnóstwo niedostrzeganych wcześniej możliwości! Dla wilka zainteresowanego światem, ciekawego stosunków między watahami, pochłoniętego sprawami krainy... takiego jak ja - wadera zamrugała wielkimi oczami - to szansa na niesamowite przygody i doznania. Oczywiście, mam swoje zasady i zależy mi na pełnym zaufaniu ze strony innych - uśmiechnęła się szeroko - więc nie ma mowy o zdradzie jakichkolwiek informacji pozyskanych od klienta. Pytałeś natomiast, co jestem w stanie poświęcić... Otóż, zrobię wszystko, byle dobrze wykonać zlecenie i żeby potencjalny klient był zadowolony... Dla mnie to w końcu szansa na nowe doświadczenia, więc im więcej ciekawych przygód, tym lepiej!

Ikiru

Ikiru wciąż starał nie pokazywać większych emocji, jedynie potakiwał, wsłuchując się w jej słowa. Długi i dość puszysty, choć i postrzępiony ogon wilka falował powoli, gdy ten w głowie układał sobie kolejne pytanie.
- Następująca sytuacja - Ktoś z watahy 'x', poprosiłby Cię o przyniesienie niezwykle ważnych akt z watahy 'y', które 'dowiedzieć' się miałaś od alfy ugrupowania. Stado to jest wyjątkowo źle nastawione dla intruzów - dlatego każdego nowego, zachowującego się choć trochę podejrzanie zatrzymują. Osoba, która zleciła Ci, przyniesienie akt oferuje za to niezwykle wysoką nagrodę. Jak i co zrobisz w tej sytuacji? - ah, on to ma wybujały umysł.

Kalina

- Hmm... - Kalina przyłożyła palec do brody, zastanawiając się nad odpowiedzią. - Przede wszystkim spróbowałabym dostać się do watahy nie używając... nazbyt agresywnych sposobów, natomiast jeżeli byłoby to niemożliwe, biorąc pod uwagę nastawienie stada do intruzów, w takim wypadku musiałabym sięgnąć po inne metody... Jestem demonem, więc logicznie posiadam pewne zdolności, które znacznie przewyższają zwyczajnego wilka. Spróbowałabym najpierw omamić jakiegoś niespecjalnie znacznego rangą wilka, który jednak byłby w stanie zdobyć te akta. W końcu wiadomo, że stada, które wytrwale unikają obcych są czasem aż nazbyt pewni, że wśród nich nie ma kreta... prawda? - pytanie czysto retoryczne, po którym Kalina zachichotała cicho.

Ikiru

Ikiru znów pozwolił sobie na niewielki uśmieszek. Podobał mu się tok myślenia Kaliny. Wilk ponownie przeniósł swój ciężki wzrok do góry, ponownie pytając chmury o następne pytanie.
- Dobrze, więc, druga sytuacja. Powiedzmy, że masz partnera. Nazwijmy go 'x' jesteś z nim szczęśliwa, wszystko układa się dobrze. Nagle ktoś uprowadza go - i żąda okupu. Jeżeli nie zabijesz wyznaczonej przez niego osoby, 'x' pożegna się z życiem. Jak się później okazało, wybraną przez porywacza osobę jest twój dobry przyjaciel. Co zrobisz w takiej sytuacji? - spytał, zaciekawiony jej odpowiedzi.

Kalina

Wadera uśmiechnęła się mimowolnie.
- Cóż za wspaniała sytuacja! - powiedziała i zaraz zabrała się do myślenia. - Przede wszystkim uniknęłabym zabijania kogokolwiek z bliskich mi osób... A jeżeli ja miałabym mieć i partnera i przyjaciela, to ta nieprzyjazna mi osoba również ma zapewne kogoś bliskiego... - wadera oblizała wargi. - Nie, nie, myślmy bardziej humanitarnie - poprawiła się jednak - przede wszystkim jest wiele sposobów by zaradzić tego rodzaju sytuacjom, jak na przykład chociażby zwykły atak na porywacza. Rzecz jasna od tyłu, niezauważalnie. Nie wiem wiele o tej osobie, więc nie mogę wymyślić żadnej sensownej taktyki... Ale tak między nami - Kalina nachyliła się nad Ikiru i powiedziała szeptem: - Nigdy nie związałabym się z kimś, kogo musi ratować dziewczyna.

Ikiru

I ponownie - bo po raz trzeci Ikiru uśmiechnął się chytrze - tym razem swym zachowaniem wręcz pokazując, że odpowiedź Kaliny zatwierdził jako dobrą. Oj, Ikiru pomęczy jeszcze trochę wilczycę tymi sytuacjami - nie był na tyle mądry, by wziąć ze sobą jakiegoś np. najemnika - z reszta, jak mógłby to zrobić - muskularny to on raczej nie jest, delikatnie mówiąc.
- Zostajesz przyłapana na wykradaniu bezcennego artefaktu, dobrze strzeżonego skarbu watahy - zostajesz wtrącona do lochów, czekając na wyrok. Cela jest dobrze strzeżona - jeden strażnik trzymający klucz, dwóch dyżurujących przy celi i kolejnych dwóch za drzwiami. Jak sobie z tym poradzisz? - Ikiru byłby dobrym reżyserem, jeśli chodzi o bezmyślne kino akcji, z całą pewnością. Mógł dodać jeszcze śmiertelne lasery i jakieś ufo. Na szczęście się do tego nie posunął.

Kalina

- Sytuacja skrajnie beznadziejna... - wilczyca zamyśliła się. - Mój plan wyglądałby tak: Użyłabym tego cacka - uniosła długi ogon w słoniach i pokazała go wilkowi - do załatwienia tych przy drzwiach. Rzecz jasna nie załatwiłabym ich samym ogonem, ale mogłabym owinąć go wokół ust jednego, żeby był łaskaw nie zaalarmować drugiego, przyciągnąć i poddusić, a potem zająć się się tym drugim. Zapewne wkrótce przyszedłby ktoś jeszcze, z tego co zrozumiałam ten z kluczami. Jakoś by się go załatwiło, cela otwarta, wymykam się, najlepiej niezauważalnie, jednak jeżeli będzie trzeba, to nie uchronię się przed walką ze strażnikami za drzwiami... Oczywiście to czysta teoria, nie mam pojęcia jak sprawy się potoczą.

Ikiru

A Ikiru liczył właśnie na taką czystą teorię, bo praktyka jest niestety poza jego zasięgiem - a szkoda, test byłby pełniejszy. Jako, że wilkowi kończyły się już pomysły na te różne sytuacje, postanowił, że zapyta o jeszcze jedną, ostatnią. Musiał dobrze ją obmyślić.
- Ostatnia sytuacja. Grupa bliżej niewiadomych wilków proponuje Ci umowę - albo zabijesz alfę wybranej przez nich watahy, albo oni zabiją Ciebie - całkiem spora z nich grupa, liczy 6 osobników. Jeden z nich pójdzie za tobą, by śledzić twoje czyny. Alfa, jak wiadomo, jest bardzo 'cenną' osobą, więc gdyby ktokolwiek Cię zobaczył i rozpoznał - zapewne by Cię znaleźli. Czy zgodziłabyś się, jeśli tak, to jak dostałabyś się do przewodnika stada, jeśli nie - co zrobiłabyś w zamian? - Jak zwykle, starał się dobierać jak najtrudniejsze sytuacje.

Kalina

- Mam zamiar być najemnikiem, co nie znaczy, że chcę zostać płatnym mordercą - wadera uśmiechnęła się. - Jeżeli za mną poszedłby tylko jeden, szybko skierowałabym się w stronę Alfy. Oczywiście wcześniej zapamiętałabym twarze pozostałych "zleceniodawców", aby co do słowo przekazać Alfie i ostrzec ją przed ewentualnym zamachem. Ten jeden osobnik to niewątpliwie za mało, aby poradzić sobie ze mną, Alfą i pewnie jeszcze dodatkową strażą. Poza tym, może poręczyć za świadka, że nie kłamię, wilki bardzo łatwo przyznają się do prawdy - złożyła dłonie i spojrzała z uśmiechem w niebo. - Bardzo nie lubię, jak mi się grozi - powiedziała. - Alfa, jeżeli przyjęłaby moje słowa na poważnie, zapewne zajęłaby się resztą, jednak wątpię, czy szóstka wilków poradzi sobie z jej wojownikami.

Ikiru

Oj, Ikiruś nieco się zasiedział, wymyślając kolejne pytanie - nie mogąc znaleźć jednak żadnego, który skupia się na teorii postanowił zająć się samą Kaliną - żeby nie zanudzać jej już więcej tymi przynudnymi sytuacjami - przejdźmy więc dalej.
Na krótką chwilę przeniósł swe duże, czarne oczy na poszarzałe niebo, by potem ponownie wrócić na demonicę.
- Skupiasz się bardziej na wartości nagrody, którą otrzymasz po poprawnym wykonaniu zadania, czy odczuciami całej sytuacji? - spytał, spoglądając na nią przenikliwie.

Kalina

- Zależy co masz na myśli, jednak sądzę, że chodzi o kwestie moralne - powiedziała Kalina. - Jak już wcześniej wspomniałam, nie jestem płatnym mordercą, więc zabijać nikogo nie mam zamiaru. Wykonywać będę tylko prace związane ze szpiegostwem. Natomiast o cel klienta nie pytam, każdy ma w końcu prawo do zachowania tajemnicy. A zawsze i tak lepiej wiedzieć mniej - uśmiechnęła się.

Ikiru

Ten tylko kiwnął głową na znak zrozumienia wypowiedzi Kaliny, po czym zaczął się zastanawiać. I to całkiem długo, przyznać trzeba. Machnął energicznie długim, puszystym ogonem by potem spojrzeć na demonicę.
- Jak myślisz - czy zdałaś test? - niby głupie pytanie - ale to tylko pozory, Ikiru bowiem wymyślił sobie dość dziwną strategię, o której już nie chce mi się mówić - tak więc zostawię to zdanie w tym stanie.
Trochę śmiesznie mi nim tu pisać - bowiem tu jest prawie okazem zdrowia - trochę za chudy tylko jest, a gdzieś w innej rzeczywistości leży w leczniczy cały połamany.

Kalina

- To chyba nie zależy ode mnie - powiedziała wilczyca z uśmiechem. - A już koniec? Bo akurat niedługo zacznie się mój serial, a nie nastawiłam nagrywania, powtórki będą pewnie dopiero na Święta, nie chcę się spóźnić - dodała, zerkając na słońce, aby po jego położeniu stwierdzić, która jest właściwie godzina. - Zdałam, nie zdałam, kto wie, co się kryje w głowach innych istot? - dodała, wlepiając wzrok w czoło Ikiru.

/Wybacz te bzdety, ale się Gintamy naoglądałam. x3/

Ikiru

Ikiru przez to banalne pytanie chciał sprawdzić, czy to Kalina jest pewna siebie - a informacja ta była mu potrzebna. W końcu jaki to szpieg, który wycofa się z zadania z powodu niskiej samooceny? Wbił wzrok w niebo, zastanawiając się nad wyborem.
Dobra, trzeba przejść do werdyktu - tak więc fanfary proszę!
- Jak będę potrzebował coś załatwić, to wiem do kogo mogę się zwrócić - uśmiechnął się lekko, wbijając swe oczęta w Kalinę.
- Zdałaś, gratulacje. - zakończył, wstając powoli. Ah, nasiedział się trochę. No, jego pierwszy test jest praktycznie zakończony!