Test Samuela na Betę Ognia

Samuerian

Ten dzień był gorący. Otoczony spaloną ziemią, wulkan spokojnie czekał na chwilę, w której będzie mógł pokazać swoją potęgę, siłę i przykryć wrzącą lawą pojedyncze drzewa pozbawione liści i ogromne głazy, jakie były porozrzucane po terenie okalającym olbrzyma. Jednak ta chwila nie miała nastąpić teraz; może za rok, kilka lub kilkanaście lat. Na razie bestia stała cicha, spokojna i cierpliwa. Co jakiś czas na jedno z drzew przyleciał ptak, na głazie usiadła samotna jaszczurka - jednak było to całe życie, jakie występowało na tej spalonej słońcem ziemi.

Samuel powolnym krokiem przybył na tereny swojej Watahy. To tutaj miał się odbyć jego test na Betę. Minął już miesiąc, może więcej od czasów, kiedy przystąpił do egzaminu na Maga. Czyżby stęsknił się za tą gorącą ziemią? Kochał upały, słońce, ogień, dlatego właśnie należał do tej, a nie innej Watahy. Usiadł w cieniu jednego z wyschniętych drzew ze skupieniem wpatrując się w wulkan i oczekując swojego egzaminatora.

Atrita

Przybyła w te gorące, upalne tereny, gdzie królował przede wszystkim ogień. Szalony płomień zdolny zarówno budować, jak i bestialsko niszczyć. Jej kroki był powolne, niespieszne, skrzydła zaś rozłożone i chroniące jej sylwetkę przed nadmierną ilością promieniowania słonecznego. Zatrzymała się wreszcie, spoglądając na fioletowego wilka swymi szkarłatnymi oczyma.
- Witam - odezwała się neutralnie, choć wrażenie to psuł pozytywnie lekki uśmiech widniejący na jej kufie.

Samuerian

Samuel słysząc głos należący do Atrity szybko odwrócił się w jej stronę.
- Witam. - powiedział spokojnie. Od wadery dobiegał zapach Nocy, jako iż byli w sojuszu wilk domyślił się, iż jest to Alfa tej Watahy. W dodatku przyszło mu już kiedyś spotkać się z ową wilczycą. Było to dawno, kiedy jeszcze był szczeniakiem i trzymał się razem z KokuRai i resztą.

Atrita

Tak, doskonale go pamiętała, mimo iż młodym i niedoświadczonym szczeniakiem wtedy był jeszcze. Czy coś od tamtego momentu się zmieniło? Czy młody basior wydoroślał i poznał świat na tyle, aby stanąć na czele wilków ze swego płomiennego stada? Rita przymrużyła swe szkarłatne ślepia, wpatrując się w niego uważnie, badawczo.
- Dlaczegóż to pragniesz objąć to stanowisko? - zapytała niskim tonem, poważnie, chociaż nie chłodno. Już nie.

Samuerian

Samuel zastanowił się chwilę, po czym odpowiedział:
- Chciałbym objąć stanowisko Bety, ponieważ wydaję mi się, iż ostatnimi czasy, coraz więcej wilków przybywających do krainy dołącza właśnie do Watahy Ognia, nie mówiąc nawet o ilości szczeniaków przychodzących na świat. Jeżeli Wataha Ognia będzie rozrastać się w takim tempie, to oczywiste, że potrzebuje więcej organów władzy, aby nad wszystkim zapanować. Z tego co mi również wiadomo, ostatni Alfa Ognia, Phobs porzucił to stanowisko, a Rapish nie była widziana od dłuższego czasu, więc wszystko zostaje na głowie Wheat, aktualnej Bety. Myślę, że poradzę sobie jako na tym stanowisku, a w każdym razie chciałbym spróbować. - głos wilka był spokojny, poważny. Może nawet za poważny, może Samuel się za bardzo starał, w końcu rzadko zdarzało mu się przebywać w takim stanie.

Atrita

Przechyliła nieco głowę, strzygąc bacznie swymi pędzelkowatymi uszyma. Nie spuszczała wzroku z fioletowego basiora, ciągle i ciągle analizując jego gesty, sprawdzając je i testując mentalnie. Skinęła wreszcie krótko, wysłuchawszy całej jego wypowiedzi.
- A dlaczego sądzisz, iż się nadajesz? - zapytała, siadając niespiesznie i w dalszym ciągu kryjąc się w cieniu własnych skrzydeł.

Samuerian

- Uważam, że umiem zapanować nad członkami Watahy, potrafię także dobrze nawiązywać kontakty z wilkami w każdej grupie wiekowej i słuchać pomysłów wszystkich, którzy mają coś ciekawego do powiedzenia, lub chcą podzielić się z innymi swoimi pomysłami. Ponadto jestem sprawiedliwy i chcę pomóc Watasze rozwijać się, pokazać innym, że nie jesteśmy słabi. Ponadto chciałbym podtrzymywać aktualny sojusz z Watahą Ognia i nie dopuścić do jego zerwania. - powiedział Samuel, wciąż z poważną miną, na której nie było nawet śladu po wiecznie goszczącym na jego pysku uśmiechu. Umiał zachowywać się odpowiednio do takiej sytuacji.

Atrita

Jej skromny uśmiech poszerzył się odrobinę, kiedy to Rita skinęła głową raz jeszcze, z aprobatą. Wilk posługiwał się ładnym językiem, jego wypowiedzi były długie oraz poprawne. Jak na razie nie miała się do czego przyczepić i nie zamierzała też na siłę szukać dziur w całym. Mlasnęła głucho, aby zaraz rzec:
- jak sądzisz, jakimi cechami powinny odznaczać się Bety? I jakie posiadasz ty?
Była ciekawa, co też teraz fioletowy basior odpowie. W końcu musiał teraz sprecyzować poprzednią kwestię i podać jeszcze coś nowego. Milczała, czekając cierpliwie na jego słowa.

Samuerian

- Tak jak już wspomniałem, Beta powinien byś sprawiedliwy i otwarty na pomysły innych. Moim zdaniem musi również odznaczać się odwagą, ambicją i chęcią nowych doświadczeń. Powinien także być oddany swojej Watasze, chcieć jak najlepiej dla jej członków oraz umieć podejmować trudne nieraz decyzje, być zdecydowanym. - wymienił Samuel. Czy posiadał owe cechy? Jego zdaniem owszem, a nawet jeśli nie, to w razie jakiegokolwiek wypadku będzie umiał zachować się zgodnie z nimi.

Atrita

Poruszyła długim, barwnym ogonem, odwracając na moment wzrok od fioletowe basiora i skupiając go gdzieś w oddali. Niedługo jednak trwały jej rozmyślania, ponieważ gdy tylko Samuel skończył mówić, szkarłatne ślepia zwróciły się ponownie na niego.
- A cóż chcesz uczynić dla Watahy? - zadała kolejne z szeregu pytanie.

Samuerian

- Mógłbym na przykład rozpocząć poszukiwania Nianiek i Nauczycieli dla szczeniaków, tak jak to już zrobiła Wataha Nocy. Chciałbym także utrzymywać dobre stosunki z innymi Watahami, nie tylko z Nocą. A jeśli już o Nocy mowa, to tutaj myślę, że starałbym się utrzymywać nasz sojusz. Ponadto gotowy jestem wspierać członków Ognia w każdej podjętej decyzji, jak na przykład chęć zdawania na rangi specjalne. - rzekł spokojnie. Chyba dobrze mu szło, w każdym razie taką miał nadzieję i na razie tą wersję utrzymywał.

Atrita

Słuchała jego słów uważnie, kiwając delikatnie, z aprobatą głową. Gdy wymówił już wszystko, wyprostowała się nagle, spoglądając na niego bardziej poważnie, bez grama uśmiechu.
- Czy gotowy jesteś poświęcić czas swój, jak i życie swoje dla wilków Ognia? - zapytała miażdżącym tonem, jasno wskazując ważność tegoż pytania. Wspominał już o tym wcześniej, lecz chciała, aby przypieczętował swą decyzję, przemyślenia i chęć wsparcia swego stada.

Samuerian

Samuel zastanowił się. Czy był gotów podjąć tak ważną decyzję? Kochał Ogień, kochał swoją Watahę, chciał jak najlepiej pomóc jej... We wszystkim w czym tylko mógł pomóc i sprawić, by rozwinęła się ona w jak najlepszym kierunku. Tak, był gotów oddać całe swoje życie stadu.
- Owszem, jestem gotowy. - odpowiedział również tonem i z miną poważną, bez choćby jednego drgnienia na twarzy.

Atrita

- Twe tradycyjne podejście do sprawy będzie idealnie komponowało się z tym innowatorskim reprezentowanym przez Wheat - odezwała się Rita po krótkiej chwili milczenia, głuchej ciszy. - Twoje odpowiedzi były obszerne oraz dobre, przez co udowodniłeś mi, iż zasługujesz na to stanowisko. - Uśmiechnęła się ponownie, porzucając oficjalny, stanowczy ton. - Gratuluję - wyszeptała już, spoglądając na fioletowego basiora nad wyraz ciepło. Tak, jak nie zrobiłaby tego niegdyś, miesiące, czy lata temu.

Samuerian

Samuel odetchnął z ulgą i uśmiechnął się. Mięśnie jego twarzy zdążyły zdrętwieć od tego poważnego wyrazu, jakie gościł na jego pysku od początku testu.
- Dziękuję. - powiedział spokojnie, ale w jego głosie dało się słyszeć również sporą nutkę czystej radość. - Mam nadzieję, że wraz z siostrą będziemy dobrymi Betami naszego stada. - dodał wciąż się szeroko uśmiechając. Mówiąc 'siostrę' miał oczywiście na myśli Wheat, z którą był spokrewniony w jakiś dziwny sposób.

Atrita

- Życzę Ci, abyś dobrze opiekował się swym stadem - powiedziała, podnosząc się mozolnie i odwracając w stronę, z której to nadeszła. - Sądź sprawiedliwie, dbaj o swe wilki i pomagaj im tak długo, aż starczy Ci sił - dodała, ruszając przed siebie niespiesznym krokiem. - Może niedługo ujrzę Cię już jako Alfę. - Zaśmiała się cicho, przystając na moment. - I mam nadzieję, iż nasze Watahy będą żyć w zgodzie, że sojusz nasz przetrwa.
I odeszła, znikając gdzieś za gorącymi skałami.

z.t.

Samuerian

- Do widzenia i jeszcze raz dziękuję! - zawołał Samuel za oddalającą się Atritą, jednak ta już zniknęła z pola jego widzenia. Wesoły na razie wilk również rzucił ostatnie spojrzenie na wulkan i w podskokach oddalił się w stronę, z której przybył nucąc pod nosem jakąś skoczną melodię. Gdzie teraz zawędruje? Wypełniać obowiązki! O tak, ale będzie fajnie...

zt.