Opowieść o Kaji

Kaji Meyit

- Dokąd zmierzasz?
Proste pytanie pozostawione bez odpowiedzi, gdyż właściwej odpowiedzi nie sposób było znaleźć. Zakopana gdzieś w podświadomości nie wychylała się poza krawędzie instynktu, prowadząc złudnymi ścieżkami pośród cierni i języków płomieni. Zamazany obraz celu, niepełna istota zmieszana ze snem i jawą zarazem, koniec drogi wieńczony znakiem zapytania zwodziły młodą duszyczkę niejednokrotnie.
- Dokąd zmierzasz?
To matka pytała czy ojciec? Łatwo zapomnieć, gdy stara się utrzymywać w myślach jedynie jedno, resztę zrzucając w przepaść milczenia. Drobne łapki truchtem opuściły tereny Płomiennego Stada, kiedy stara szamanka - Mova, czyli "Woda" - przepowiedziała jego rychły upadek i długą wędrówkę małej istotki. Ogromną, wijącą się ścieżkę zwieńczoną... Czym? Tego Pani Rzek nie powiedziała, a jedynie przesłała gasnący obraz wprost do duszy Kaji.
- Dokąd zmierzasz?
To podróżni ją zaczepiali? Zwierzęta przystawały i pytały, widząc szczenię idące krok za krokiem w swoją stronę, niby ślepe wpatrujące się w jeden, martwy punkt? Nie uzyskiwały odpowiedzi, zignorowane wzruszały ramionami i oddalały się czym prędzej od nawiedzonej ich zdaniem małej wadery.
- Dokąd zmierzasz?
Szum morza? Szum lasu? Szum polnych kwiatów? Przyroda chwiała się sama w sobie i uginała, ze zmartwieniem śledząc wędrówkę Meyit. Usuwała z jej trudnej drogi drapieżniki, podawała jak na tacy padłą, nadal jadaną zwierzynę. Szamanka ją poprosiła czy natura sama się zlitowała?
- Dokąd zmierzasz?
Pytało szafirowe niebo, zmieniając się zaraz w ciemny ocean burzowych chmur, mieniąc się rozcapierzonymi szponami piorunów. Och, cudownie zimne krople zacinającej ulewy uśmierzyły ból upałów, przyniosły spękanej powierzchni ukojenie, jakiego doznać mogą jedynie szczęśliwcy.
- Dokąd zmierzasz?
Ziemia szeptała, czy tylko kolejna majaka zawitała przed ślepiami? Szmaragdowa trawa uginała się pod drobnymi łapkami, startymi wielodniową wędrówką poduszkami. Oferowała bezpieczne groty na krótkie przystanki, odsłaniała najbardziej skryte źródełka świeżej, czystej wody.
- Dokąd zmierzasz?
Chciał poznać także tę tajemnicę wiatr, wyjąc podczas zgarniania liści i czesania krzewów. Otulał czułym oddechem małą postać, która zdawać się mogło przemierzyła cały świat. Bryza, Helm, Szamal i Zefir, wszystkie rzuciły się poza swe zadania.
- Dokąd zmierzasz?
Również słońce zadawało to pytanie, muskając futro ciepłymi promieniami, rozświetlając mroki lasów przed cichym stąpaniem Kaji. Jej jaskrawe oblicze ze zmartwieniem podążało za szczenięciem, chwytało rozpaczliwie w objęcia gorąca, gdy łapy przestawały odmawiać posłuszeństwa.
- Dokąd zmierzasz? - natrętnie dopytywała się śmierć.
- Tutaj - odparła, stojąc na wzgórzu i spoglądając w dół. Wilcza kraina pełna nieznajomych i obcych watah. Wilcza kraina jej snów.

Flower Sky

piękna bardzo:)

Kaji Meyit

Dzienkować ^^ Akurat natchnienie miałam, toteż poszło szybko.