Yonhuvan-zakątek dwóch zwierzątek *Szynia i Wij*

Wheat

-Zamieszanie, zamieszanie...-odparła głosem twojej babci i machnęła ręką.
-Ja tam nie będę rzucać się kłodą pod nogi zmiennych.-no, bo niby po co, pomyślała Wheat, zostać podeptanym?

Jennifer

- W takim razie dziękuję. - powiedziała spokojnie, nadal zachowując powagę. - Mam nadzieję, że nikogo nie uraziłam, jednak naprawdę pragnę stać się wolną samotniczką. - skinęła lekko głową Becie.

Wheat

-Z całą pewnością nie mnie.-odparła, wzruszając ramionami i grzebiąc łapką w ziemi. Odwróciła się do Wija, ale nie odzywała się. Też miewała takie momenty.

Jennifer

- W takim razie dziękuję jeszcze raz i żegnam. - powiedziała Catalina odwracając się. - I przepraszam, że przeszkodziłam. - wadera powolnym krokiem poczęła odchodzić z zakątka Wheat i jej partnera, aż w końcu jej sylwetka całkowicie zniknęła z ich pola widzenia.

zt.

Wheat

Wheat skinęła wilczycy głową na pożegnanie. Pochyliła się do tyłu, czując i słysząc huk kręgów. Odwróciła się w stronę pozostałych wilków.
-Pierwsza moja rozmowa, jeśli chodzi o sprawy watahy i mojego alfostwa. Co wy na to?-przechyliła głowę na prawą stronę.

Viy Curay

- po prostu, muszę odpocząć - skłamał i poszedł w głąb nory. Tak naprawdę chodziło o to iż nie widzi się jako ojciec - było to dla niego za dużo. Nie - on tego nie wytrzyma....., ale co pomyśli sobie Wheat? Przecież ja kocha! Nie za dużo tej miłości, przyjaźni, zgody - coś w nim pękło. Była to cienka nitka, która utrzymywała jego nowy charakter - miał już dość choć naprawdę jeszcze nic takiego się nie zaczęło.

Wheat

[Wij, można miec zastrzeżony tylko jeden obrazek.]

Wheat skinęła w stronę samca ze zrozumieniem. Też chętnie rozłożyłaby kocyk i padła snem wieczystym. No, ale raczej nie mogła. Zamiast tego wyjęła zza opaski pilota i po pewnym czasie zza wzgórza wytoczył się wózek niosący plecak. Gdy tylko podjechał wystarczająco blisko, Wheat chwyciła kamień i rzuciła nim w swój bagaż.
-Ty zdrajco!-zawołała, kipiąc wręcz/-Ty gnojku! Wiesz, jak się bałam!? Gdzie ty byłeś!?-podeszła do niego i kopnęła wózek, po czym zawyła z bólu i upadła, chwytając się za nogę. Po chwili wstała i zacisnęła pięści, podskakując przed plecakiem.
-No!? Chcesz się bić? Komon! Jestem gotowa! Drżyj i się drzyj! W obu sensach! Ą gart! Szanze li ze!

Viy Curay

[ Jak odpiszę to jeden usunę :3]
Viy nawet nie spojrzał na czerwoną waderę, tylko siedział w kącie z pustym, martwym wzrokiem. Starał się wszystko dokładnie przeanalizować. To wszystko stało się tak szybko! Za szybko....
- Wheat, wiesz ... - Starał się powiedzieć najcięższe słowa jakie kiedykolwiek musiał powiedzieć. Je za słaby, nie poradzi sobie... - Czy uda mu się to powiedzieć? Przecież nic się jeszcze nie stało...

Wheat

Wilczyca zaprzestała walki z plecakiem i zmieniła się w sowę, odwracając głowę o 180 stopni. Jej wzrok padł na Wija.
-Hm? O co chodzi?-zapytała, po czym odwróciła się, bo kręgosłup nie wytrzymywał.

Viy Curay

- Ja... ja .... - Jąkał się, wlepiając wzrok wzrok w ścianę. Dziwnie wygląda jak nie umie czegoś powiedzieć. Spojrzał na swą łapę - te zadrapanie, blizna do końca życia ... pamiętał wszystko - nie miał łatwego dzieciństwa. Viy od zawsze był niechcianym bachorem, kimś dla nikogo nie potrzebnym. Wyobraźcie sobie małego, przestraszonego Viy'ka na widok powrotu ojca. Za doszczętnie wszystko potrafił być boleśnie zganiony. Spojrzał na swe pazury dokładnie je oglądając ... Czy będzie taki sam? - Ja.... ja nie mogę ci tego zrobić... - Powiedział po czym szybko wybiegł z nory ... poszedł...

[Jbc. jestem nad przepaścią :3]

Wheat

Wilczyca otworzyła oczy ze zdumienia. Zachybotała się i omal nie przewróciła.
-Ale... czego?-zapytała, w sumie to już do powietrza, bo ukochany zniknął. Spojrzała w jego stronę i bez wahania pobiegła za nim.

n.m.m.t

Viktoria

Viki spojrzała na całe przedstawienie. Gdy Vij i Wheat sobie poszli spojrzała na Kata.
- Spróbuj mnie pociąć koleżko. Spadam. Idziesz? - zapytała i machnęła wesoło ogonem. Zrobiła jeszcze parę kółeczek i wyszła.

z/t