Szkarłatne pole - arena Star'a

Star

Gdzieś w najbardziej odrębnym miejscu pola bitew, mieści się ogromne pole po wyschniętej rzece, rosną tam jakieś dzikie rośliny oraz dosyć dużo drzew, ale zaraz zaraz, co szpieg może robić w takim miejscu, nic innego jak nauczać, w końcu nie myślcie, że tylko wojownik powinien walczyć...

____
Szkarłatne oczy Stara wodziły po polu, nikogo nie było, ale mógł zjawić się w każdej chwili - trzeba mieć oczy otwarte. Podparł pień drzewa i westchnął ciężko, czemu nikt nie chcę uczyć się o szpiegostwie? Pfff, przecież to lepsze niż bycie magiem!

Jasmina

Jasmina w podskokach przybiegła na arenę.
- Dzieeeeń dooobryyy! - zawołała radośnie, i nad wyraz głośno. Star będzie miał z nią sporo roboty... - Chciałabym zostać szpiegiem, kiedyś tam kiedyś~! - oznajmiła dumnie, stając przed Starem z szerokim wyszczerzem.

Star

Star błyskawicznie wysunął się spod ziemi za Jasminą.
- Tak więc, chciałabyś zostać szpiegiem, tak? - zapytał. - Jestem Dowódcą Szpiegów z Watahy Ognia - Star. - rzucił oschle.
Obrócił się na pazurze spoglądając na wilczycę.
- Czemu? - prychnął. - Czy twierdzisz, że masz odpowiednie cechy? Spryt, Inteligencję, Zaskoczenie i czy umiesz w odpowiedniej sytuacji zachować się... - urwał. - Ciszej. - wypowiedział przez zęby.

Jasmina

Inteligencji to może wielkiej nie miała, ale umiejętność działania - owszem.
- Umiem kłamać. - powiedziała spokojnie, zniżając głos do ledwie dosłyszalnego szeptu, na wzmiankę Stara o zachowywaniu się ciszej. Następnie bezgłośnie wycofała się, bowiem na jej standardy wilk ów stał zdecydowanie za blisko. - Zaskakiwać też umiem. - powiedziała. W sumie zwykle jej przyjście zwiastował radosny śmiech i ptaki uciekające w popłochu z drzew, ale poradziłaby sobie z opanowaniem pozytywnej energii.

Star

- Dobrze - rzucił krótko. - Zacznijmy od początku. - mruknął.
Przeskoczył ponad wilczycą lądując zgrabnie na czterech łapach nieopodal niej. Błyskawicznie przeciął pień drzewa, wsparł się o niego i stanął na jego czubku.
- Równowaga to podstawa. - rzekł tylko.
Przerzucił swój ciężar najpierw na dwie przednia, później na jedną łapę, stając tak aby ogon zesztywniały sterczał ku niebu. Jak na życzenie, poleciały najpierw drobinki śniegu, a później ogromne lodowe bryły. Machnął ogonem odbijając kolejne lodowe konstrukcje, które z hukiem zlatywały ku Jazz.
- Bez niej, nic nie istnieje. Nie musisz widzieć, wystarczy, że słuchasz. Nie musisz działać dniem, a nocą. Nie musisz widzieć światła, a ciemność. I nigdy niech ci się nie wydaję, że nie dokonasz rzeczy niemożliwych, wszystko da się zrobić. Nie bój się błędów, wszyscy je popełniamy, a są dla nas tylko nauczką. - zeskoczył z drzewa upadając parę metrów przed wilczycą. - Powtórz. Możesz dokonać rzeczy nie możliwych, możesz zajść dalej niż ktokolwiek i nie bój się błędów, bo to na nich opiera się życie - nakazał.
Szpieg był już dosyć stary, ale dzięki temu i doświadczony. Jak wiele on popełnił błędów? Jak wiele? I jaką cenę za nie zapłacił?

Jasmina

Jasmina z rozdziawioną paszczęką patrzyła na wyczyny Stara. Stary, ale jary - przeszło jej przez myśl. Młoda wskoczyła na drzewo, jednak zaraz poczuła, że jej łapa wymyka się spod kontroli i leci w dół. Chwilę później udało jej się złapać równowagę, jednak zaraz podstawa, na której stała niebezpiecznie się ugięła. Wadera pomimo tego postanowiła nie poddawać się i w końcu udało jej się złapać jaką-taką równowagę.

Star

- Całkiem dobrze - rzucił. - Jednak musisz być bardziej ostrożna i zwracać większą uwagę na kroki. - poradził. - Przede wszystkim, musisz wiedzieć czego chcesz. Czy ty chcesz wejść wyżej, czy to drzewo chce żebyś wyszła? Stąpaj twardo po ziemi, bo niektórzy jak szpiedzy, na ogromną odległość wyczuwają niepewność. - machnął ogonem.
Jeszcze dłuższą chwilę przyglądał się wilczycy po czym wyprostował się i wziął dużo powietrza.
- Wystarczy. Zasada druga i najważniejsza. Nie musisz widzieć, wystarczy, że słyszysz. - tu skończył.
Skoczył tym razem na głaz wystawiając ręce na boki. Skłonił głowę po czym przymknął oczy. Wziął wdech i wyciszył się, odsunął od cywilizacji, od wszystkiego... I znowu zaczął odbijać śnieg, to łapą, to ogonem, a czasami obracał się i robił zwinne uniki tak, że żadna z kul, czy też lodowych brył nie była wstanie go dotknąć, czy nawet musnąć. Czas dla niego się zatrzymał, siedział gdzieś w głębinach siebie i nic, nic ,a nic nie mogło mu przeszkodzić. Po parudziesięciu minutach, skoczył w przód i zarył pazurami w ziemię.
- Ktoś może pozbyć się twego wzroku, a możesz też działać nocą. Wycisz się, odłącz od rzeczywistości, zatrzymaj czas. Czuj ziemię, jej potęgę, zobacz to oczyma umysłu, a wtedy, twoje łapy same odbiją wszelkie ataki. Skoncentruj się, nie przejmuj się tym co było przed chwilą, zanurz się w otchłani czasu i nie pozwól aby coś ci przeszkodziło. - polecił.
Ciekawe jak to będzie. Zobaczymy. Jasmina wydawała się Starowi wyjątkowo ambitna, czy będzie potrafiła stłumić radość i zauważyć to czego zazwyczaj nie dostrzega?

Jasmina

Wadera posłusznie przymknęła oczy. Czuła się, jakby straciła część siebie, wzrok był dla niej głównym sposobem postrzegania świata. Jednak nim zdążyła wyrazić niezadowolenie usłyszała - usłyszała trzepot skrzydeł jakiegoś zimowego ptaka, szum koron drzew. Uśmiech mimowolnie wpłynął na jej pyszczek. I wtedy poczuła, że da radę, podoła zadaniu. Nie ma dla niej rzeczy niemożliwych.

Star

- Odbij. - rzucił szybko.
Stuknął mocno w pień drzewa. Z korony tej rośliny zaczęły spadać resztki, których nie zdmuchnęła zima, liście, grudy błota, kawałki śniegu, żołędzie i tego typu rzeczy. Szpieg wyszczerzył swe zęby w uśmiechu i wziął zamach ogonem. Po chwili niczym proca wyrzucał ku Jazz wszystko co mu się napatoczyło. Liście szeleściły, żołędzie przecinały błonę nieba z ogromnym świstem, czy tylko teraz wilczyca je usłyszy?

Jasmina

/Skąd na drzewie błoto? o.o/

Pierwszy świst, jaki dobiegł uszu wadery pochodził z jakiegoś bliżej nieokreślonego miejsca koło prawego ucha Jazz. Zamachała się łapą, jednak napotkała ona pustkę. Po chwili żołądź uderzył ją w czubek głowy. Wadera zagryzła wargę i skupiła się jeszcze bardziej. Niektóre z rzeczy spadających z korony wielkiego dębu udawało jej się odbić, niektóre zaś omijała. Ale sama musiała przyznać, że jak na pierwszy raz chyba nieźle jej szło.

Eskarina

/No wiesz, to takie... Brudy, kurz itd./
- Dobrze, jak na pierwszy raz nawet bardzo dobrze. - rzucił.
Machnął ogonem, kierując to co jeszcze w Jazz nie trafiło na właściwe miejsce.
- Zasada trzecia i zarazem najważniejsza. - wziął oddech. - To co robisz rób z pasją. - stwierdził stanowczo.
Zmierzył Jasminę przeszywającym wzrokiem. Tak, że wydawało się, iż dowódcy nie ma są tylko jego ślepia. Lecz po chwili odpuścił. Wskoczył na skałę i pozwolił aby wiatr rozwiał mu sierść.
- Nie wiesz młoda ile przeżyłem. Straciłem tak wiele, popełniłem tak wiele błędów... Dzięki temu jestem doświadczony, ale mogę porzucić wszystko i odpłynąć w dziejach pogrążając się w mym zawodzie, poczuj to co masz pod sobą, zajrzyj dalej niż sięga twój wzrok... - polecił.

Jasmina

Wadera spojrzała na Stara, któremu sierść powiewała na wietrze jakże poetycznie. Niemal jak w filmie.
- Ja niewiele przeżyłam. - odpowiedziała spokojnie. - Ale przeżyję. - dodała pewnym siebie głosem i dumnie uniosła łeb do góry. Może i była młoda, ale na pewno nie spocznie na laurach przy pierwszym lepszym zwycięstwie.

Star

- To dobrze. - rzekł.
Wykonał, co prawda trochę krzywego fikołka w powietrzu i wylądował przed Jazz.
- To były trzy złote zasady. Jesteś gotowa na lekcję pierwszą? - wyszczerzył kły w białym uśmiechu.
Nie czekając na odpowiedź przybliżīł się bardzo do wilczycy.
- Lekcja numer jeden - masz ją zapamiętać do końca życia. Wyzyskiwanie informacji - syknął.
Przybił wilczycę do drzewa popychając ją.
- Po pierwsze - nigdy nie uszkadzaj narządów związanych z mówieniem. Wtedy, nie zyskasz nic. - powiedział. - Nie dopuszczaj do siebie ani trochę nieśmiałości, bo przeciwnik to zauważy i wykorzysta. Jasne? - zapytał.

Jasmina

Wadera skinęła głową, a kiedy Star zaczął mówić uważnie go słuchała, zapamiętując każde słowo i dokładnie kodując je w umyśle.
- Jasne. - odpowiedziała. Narządy związane z mową zostawiamy w spokoju. Nie powinno być trudno. Nieśmiałość? A w życiu, ona i nieśmiałość? Raczej chodziło Starowi o niepewność, ale tę kwestię zostawmy w spokoju. :3
Jasmina spojrzała z wyczekiwaniem na swojego "miszcza". Ten jednak nie odzywał się od dłuższego czasu. Wilczyca westchnęła.
- Muszę iść - powiedziała. - Do widzenia - z tymi słowami odwróciła się i odeszła.

zt.