Królestwo za wzgórzem ...

Nataniel

Czym prędzej wyjął łapkę z pyszczka.
- Znam. Nazywam Nataniel. Ja to wilk. Mam łapki, język i ostre nie kamieniowe ząbki. One są na stałe. Nie będą leżeć na ziemi. - wyrecytował wszystko, co o sobie wiedział. Udowiodnił, że zna siebie. Ale czy o to chodziło Zatem?
- Brrr! - oznajmił brzuszek.
- Wrrr! - odpowiedział mu Natuś.
Gdzie jest mlemamy, kiedy jest potrzebne?

Abbey

Wiele osób na świecie zadaje sobie to pytanie... Jej mordka rozjaśniała jeszcze o kilka odcieni, najmocniej oświetlona iskierkami przykładnego humoru w ślepiach. A to ci pocieszny gałgan. A to ci dobry dzień. Nawet okolica emanowała raptem znacznym urokiem, szczególnie kiedy nic jej nie rozmywało; ani łzy, ani odurzenie organizmu.
- A lubisz jeść? Bardzo? - mruknęła z cicha, podwijając ogon pod siebie, a potem z najwyższym możliwym dla ogona impetem prostując. - Nataniel chce jeść?

Nataniel

- Nataniel kce jeś. Lubisz. Ale... Zatem nie ma mlemamy...? Co jeś?
Rozejrzał się, jakby spodziewał się zobaczyć bilbord z wielką wskazującą jedzenie strzałką. Nic nie zauważył.
Może mlemamy jest pod Zatem?
Zaraz... Rosemary mówiła, że Nieumtel jest dobrym mlemamy. Dobre mlemamy więc to ktoś, kto pomaga. Ktoś fajny. Więc...? Czyżby Zatem była dobrym mlemamy? Czy w takim razie można ją zjeść?
To wszystko zupełnie nie miało sensu. To za dużo na główkę szczeniaka.

Abbey

Dobre pytanie, ale może sprawdzanie wszystkiego mija się z celem. Czy Abbey też była taka za lat szczenięcych, czy też ułożona panienka dopiero po zmianie swojego życia stała się dzisiejszą szaraczką? Też do rzeczy pytanie.
- Jeśli kupię ci coś do jedzenia, to to zeżresz? - Przekrzywiła bacznie łebek, a żeby było jeszcze krzywiej, oboje jej uszu skrzywiły się same, w proporcjach do głowy.

Nataniel

- Tłumaczyć jeśli, kupię, zeżlesz? - zapytał.
Bardzo chciał odpowiedzieć, ale jak, skoro znów nie wiedział o co pytała?
Roześmiał się słodko w reakcji na jej przekrzywiony łeb i uszy.
- Śmieszna jesteś Zatem. Jesteś dobre mlemamy.
Przytulił się do niej ponownie.

/wybacz krótkość, jestem w kinie/

Abbey

- Dam ci jeść, a ty zjesz? - Ponowiła cierpliwie, nie rwąc włosów z głowy, nie warcząc, nie gryząc, nie krzycząc. Nie da się ukryć, że była z tego dumna, niesamowicie.
- Zabiorę cię do restauracji, kupię jedzenia, ile będziesz chciał. Dobra? - Choćby miało do skończyć się odizolowaniem od smakołyków dla jej ciała i duszy.

Nataniel

- Zjesz.
To zrozumiał. Ale następne zdania wprowadziły do jego łebka jeszcze większy zamęt. Nowe słowa, za dużo nowych słów...
- Tłumaczyć zabiolę ę do lestacji, kpię jedsenia le będzies kciał? - poprosił, w miarę wiernie powtarzając ciąg niezrozumiałych słów.
Na razie jednak na żadne chodzenie się raczej nie zanosi... Przypomnijmy sytuację: Zatem leży na grzbiecie, trzymając w łapach Nataniela. Natuś zaś wtula się w jej futro.
Swoją drogą... Ciekawe, jak Zatem widzi dostarczenie wilczka z powrotem na szczyt wzgórza? Mały na swoich niekoniecznie stabilnych łapkach nie dojdzie tam do przyszłego Nowego Roku. Nie wspominając już o tym, ile razy sturla się do punktu wyjścia...?

Abbey

Nataniel

Mały zatoczył łapką dookoła, wiernie naśladując gest Nieumtela.
- Obszar. Poza. Wewnątrz. Dom. Tata. - oznajmił.
Wiedział tylko tyle o miejscu swych narodzin. Do głowy też mu nie przyszło, że mama zapewne dawno owo miejsce tak ładnie przez niego opisane opuściła, usiłując połapać niesforne szczeniaki. Ale... raczej już jej się nie uda.
Uśmiechnął się ponownie. Trójzębnie. Rozbrajająco. Zasadniczo... inaczej uśmiechać się nie umiał.
Jakiś potwór mieszkający w żołądku odezwał się ponownie.
- Wrrr! - odpowiedział mu Nat.

Abbey

Oblizała leniwie pysk, może za mało przejęta, za co skończy w piekle, powędrowała ozorem poprzez nos, zatoczyła zwykłą, ustaloną drogę, aż wreszcie zakończyła żmudny proces. Po czym przymknęła wpół ślepia, a klatka piersiowa pod Natanielem zafalowała pod napływem oddechu.
- Wytłumacz - poprosiła cicho, łagodnie, za to też z pełną powagą. - Nie rozumiem nic... Co tata, co obszar? Poza? - Może głodny szczeniak to nielogiczny szczeniak?

Nataniel

- Mama jest gdzie tata. Nieumtel mówił, że to obszar. I że wszystko poza obszarem to Zewnątrz. Tu jest Zewnątrz. Mama jest Wewnątrz. I to gdzie nazywa się dom.
Natuś lepiej wytłumaczyć tego nie umiał. Sam za bardzo nie rozumiał tego wszystkiego. Ale może Zatem zrozumie?
Pomachał językiem, ciapiąc ślepiami słodko.

Abbey

- Nieumtel. Nieumtel? - Wydobyła z siebie dwukrotne powtórzenie, pierwsze będące kompletnie spokojne, drugie natomiast dość zszokowane. W myślach to słowo zabrzmiało jeszcze tysiąckroć. Budziło w niej trochę przemyśleć, trochę skojarzeń, domysłów, ale nic stabilnego. Nie zaufała niczemu, co wysupłała z myśli, więc pozostała z pustymi łapami.
- Czym to jest? Mówi do ciebie? Na pewno wszystko dobrze? - Drgnęła nerwowo. Czyżby padł na nią cień świadomości? Że szczeniaki to nie taka sielanka, a ten może być podejrzany?

Nataniel

- Nieumtel to blat. Mówi dużo. Tłumaczy. Kiedyś mówił złe słowa i nikt go nie lubił. A telas mówi tylko dobre. Jest dobrym mlemamy. Pomaga i tłumaczy.
Nieumtel... Wypada chyba wyjaśnić. A więc na skutek ppomyłki niejaki Winter przedstawił się jako Um. Potem, chcąc sprostować rzekł: "Nie Um, Winter". Dostrzega ktoś podobieństwo?
Natuś nie rozumiał niepokoju Zatem. Nieumtel mówi teraz dobre słowa i jest fajny!

Abbey

Ale widocznie jego imię nie imię wywiera respekt, cóż. Co nie zmieni faktu, że teraz jej odrobinę ulżyło, nawet w porywie niesamowitej odwagi zarzuciła grzywką w bok, rozprostowała, jedynie by podwinąć jeszcze za chwilę, łapy. Rozpowietrzyła się kompletnie.
- Masz brata? Jednego? Kilku?

Nataniel

- Jednego. I dużo sióstl.
W jego pojmowaniu dwie to dużo... Mniejsza o większość... Dość wielkim wyczynem było zrozumienie idei ilości. Nikt go liczyć nie uczył, ale jeśli dalej tak pójdzie, to do emerytury nie zdąży się nauczyć składania zdań tak, by miżna było się z nim porozumieć.
- Brrr! - oświadczył wewnątrzbrzuszany potwór.
- Wrrr! - odpowiedział Nataniel.

Abbey

Nataniel

Zapiszczał głośno, gdy niespodziewanie znalazł się na ziemi. Dlaczego?! O losie, dlaczego ziemia musi być twarda? Dlaczego grawitacja zmusiła go do spadnięcia z wilczycy i klapnięcia na zadek? Dlaczego?!
Zaraz jednak uspokoił się. Przecież coś mówiła, słuchać trzeba.
- Tłumaczyć wszystko? - poprosił.
Bo i skąd miał wiedzieć?
Niemniej... Wyniesienie go będzie chyba najlepszym sposobem. Dzięki temu nie będzie się co chwilę turlał z powrotem w dół.

Abbey

Tak, oj tak, łepetyna pracuje, jaka ta rozczochrana jest cudowna, inteligentna, cwana, niepowtarzalna i tak dalej, i tak dalej, aż do końca. Nie, jednak nie. Chciałoby się tak myśleć, a tu nic. Chciałoby się cieszyć z codzienności, a tu jeszcze większe, olbrzymie nic. Ramionami też się nie wzruszy, bo zamiast nich... nic.
- Nic - warknęła bez namysłu, co zaraz ukuło ją porządnie w serce. - Ehkm, coś... Idziemy jeść. - Nie martwiąc się, czy jej sprawność fizyczna zabije ich oboje, czy co innego się stanie, ułapiła go zębami za kark i dźwignęła w górę. Na razie żywi.

Nataniel

Spojrzał na nią czujnie. Nijak nie rozumiał, o co jej chodziło. Wiedział, że o coś z jedzeniem. Ale poza tym...?
- Tłumaczyć idziemy? - poprosił.
Brzuszek odezwał się ponownie. Zapewne wszyscy w okolicy usłyszeli... Dobrze, że w okolicy nie ma wielu wilków.
Zapiszczał ponownie, kiedy go podniosła. Tym razem jednak z radości. Zaczął majtać łapkami, wprawiając całe swe malutkie czarno-niebieskie ciałko w ruch wahadłowy.
- Łiii! - zawołał.

Abbey

- Uhm - mruknęła obojętnawo, zbyt skupiona, coby się móc czymkolwiek cieszyć. W końcu poczucie przebywania na misji, twardego obowiązku, robi swoje. Zarzuciła szczenięciem jak workiem podrzędnych kartofli, bynajmniej chwyciła jeszcze mocniej i jeszcze pewniej, przebierając łapami. Do startu, gotowi, start. I poszła do diabła, zakładając, że ten właśnie pił w Piwnej Nucie. Nazwa obiecująca, co?

z.t