Ulica koło lasu

Artemis

Dwa demony? Artek zaskomlał cicho tak, że to bardziej brzmiało jak kwiknięcie zarzynanej świni. Objął go ciut większy strach, więc postanowił, że się wycofa. Póki czas. Póki może. Jego instynkt podpowiadał mu, że są one dużo silniejsze od zwykłych wilków. A sam nie wiedząc, jaką siłą dysponuje, odczuwał przed nimi lęk. Szybko zniknął w cieniu nocy.

z.t

Mizu

Podniosła wzrok na przyjaciółkę... Nie odpowiadała? No ale przecież... no ej no! Przecież to Akeli! Nie mogła się obrazić aż tak, prawda?! Mizu patrzyła na nią wielkimi ciekawości i zaniepokojenia ślepiami. Nic, cisza... Dziwna, w pewnym sensie, błoga cisza... Atmosfera wokół zrobiła się dość nieprzyjemna... jednakże jej to jakoś nie przeszkadzało. Rozejrzała się wokół siebie. Słyszała oddalające się trzaski, jednak... czuła tutaj czyjąś obecność. Nie wiedziała kogo może tu spotkać, nie miała pojęcia. Jednak ciekawość chciała pchać ją naprzód. Łapki chciały oderwać się od ziemi i powędrować do znajdujących się tutaj osób. Ale rozsądek chciał mądrze podpowiadać, tym samym trzymając jej kuper na chłodnej, zmarzniętej ziemi. Ponownie zwróciła spojrzenie na waderę o żółtym futrze znajdującą się obok niej... W oczach widać było ciekawość, która jeszcze moment i wręcz zacznie promieniować. Ojj.. zła cecha.

KokuRai

Koku spojrzał na Sasori'ego i uśmiechnęła się. Zamachała swoim długaśnym ogonem, a pyszczek oblizała swoim pomarańczowym jęzorem. Ta fioletowa maź wydobywająca się z jej japy, było dość nietypowa.
- Ja już pójdę. Ale chyba się jeszcze gdzieś spotkamy - oznajmiła z lekkim demonicznym śmiechem w głosie. Naglę pod nią pojawiła się czarna dziura. Wciągnęła waderę. Pomachała mu na koniec. Ach! Kochała tą swoją demoniczną moc i tego demona, którego ma w sobie.

zt.

Sasori

Nie potrafił ukryć, iż wadera zainteresowała go swoją osobą w nadmiarze, jakim tylko mogła zadysponować. Mimo, że dmonica szybko zniknęła z jego oczu, postanowił i tak ją poznać.. Pamięta, tę małą Koku, o tak.. A teraz była to całkiem inna postać. Intrygująca. Jakże życie zaskakuje. Po tym jak wadera zniknęła prędko z ów miejsca, ten sam podniósł się z gleby i zupełnie nie w jego stylu, ponurym krokiem odszedł, a nie zniknął z terenów ludzkich.

Stille

Nagle drzewa zaczęły szumieć i z krzewów wyskoczyła czarno-biała wilczyca. Rozejrzała się dookoła, podniosła pysk, aby zacząć węszyć. Woni ludzkich była tu cała masa, jednak ona szukała swojego brata, z którym strasznie dawno rozmawiała. Usiadła na lekkim wzniesieniu trawy i odetchnęła.

Viy Curay

Tak, niech wszyscy się bawią! Życie to zabawa! Chora gra!
A i przyszedł tu Vij, stawiając szybkie i nierówne, jak i chwiejne kroki. Wyglądał trochę, jakby napił się o jedną butelkę vódki za dużo, choć, mimo pozorów, był względnie trzeźwy.
Pysk wykrzywiony był w wredny i iście demoniczny uśmieszek, oczy obserwowały otoczenie niczym szukając następnej ofiary, a uszy postawione były na sztorc.
Widząc nieco znajomą mu postać zarechotał psychicznie, kilkoma szybkimi i niezgrabnymi susami znajdując się tuż przy niej.
Nie odzywał się, tylko obserwował z dziwnie przekrzywioną głową i cichym chichotem.

Stille

Shinq instynktowie odwróciła się w tył, odskakując. Jezu! Przed nią stała jakaś czerwona postać z psychicznym wyrazem twarzy.
- Eeem... bracie? - rzekła ze zdziwieniem i obkrążyła wilka, który chociaż był dziwny, musiał być jej bratem. To musiał być Viy!

Viy Curay

Zaśmiał się. Nie tak zwyczajnie, spokojnie czy przyjaźnie - Był to rechot wydobyty z najgłębszych otchłani piekieł - psychiczny rechot, coś, co wdziera się prosto do twej duszy przeszywając ją na wskroś. Wilk machnął kitą, która jeszcze niedawno mogła zwać się ogonem, bez większego powodu, cały czas uparcie wpatrując się w Shinq.
- Toż to moja ukochana siostrzyczka! - zachichotał demonicznie. Teraz on zaczął okrążać ją dookoła, obserwując z każdej strony. Tak, tak, to z pewnością Shinq!
Przysiadł, cały czas chichocząc piekielnie. Zdawał się nie zauważyć tej całej krwi w okół, litrów posoki, która otaczała go zewsząd.
- Dawno Cię nie widziałem. Czyżbyś stroniła od swego braciszka? - Nie brzmiało to zbyt troskliwie, niestety.
Zachichotał po raz trzeci, by zaraz potem zacząć nucić jakąś tylko mu znaną piosenkę.

Stille

- Nie, nie uciekłam. Miałam kilka ważnych spraw do załatwienia, poza tym nie mogłam Ciebie ani Xytheriana znaleźć. - rzekła beznamiętnie. Spojrzała mu się głęboko w oczy i zachichotała.
- Kiedy to ostatni raz mówiłeś do mnie "kochana", hem? Nawet nic nie zrobiłeś. - powiedziała z wyrzutem i zastrzygła uchem. Może "kochany braciszek" chciałby chociaż skinąć głową na powitanie? Eh, typowy Vijuś.

~~~~~~~

Pół godziny później znudziło ją to czekanie na odpowiedź brata, więc wstała i otrzepała się z piachu.
- Jeszcze się zobaczymy, bracie! - powiedziała i zniknęła za drzewami.

z.t