Grób Mack'a

Kain

Wszedł i rozejrzał się po terenie.

'Szare, gołe drzewa na szarej i popękanej ziemi dodawały klimatu Nocy, a sklepienie niebieskie o ciemnych chmurach ładnie się z tym komponowało.

Wilk kilkoma ruchami wykopał dół i położył tam ciało wilka. Nie można było powiedzieć że 'wilka', tylko jego ciało. Dusza była gdzieś indziej.
Zakopał ciało, milcząc. Wyskrobał na kamieniu pazurem: 'Jeden z samobójców. Żałosne.'.
Zostawił małą, czarną różę i znikł.

nmg nn

Flake

Wkroczyła na ten teren całkiem przypadkowo. Na widok kamienia i świeżo rozkopanej ziemi, podeszła do prowizorycznego nagrobka. - M... Mack? - szepnęła, a serce zatłukło jej się w piersi. Do oczu Flake momentalnie napłynęły łzy. Tyle zawdzięczała temu wilkowi...

Mack

Gdzieś szlajała się jego dusza, lecz nie mogła się ukazać. Jeszcze nie w tej chwili, momencie. To było jedyne wyjście, śmierć go uratowała od samotnego życia. Czuł, że jest tutaj obecna z znanych mu wader. Choć i chciał się ujawnic nie mógł...

Flake

Położyła się tuż przed grobem, intensywnie wpatrując się w kopczyk ziemi. Została tu by przypomnieć sobie wszystkie chwile z wilkiem, który w najważniejszych momentach życia zastąpił jej rodzinę.

Mack

Nagle zaczął się odzywać głos. Po czym ukazała sie biała smuga, nabierała coraz to wyrażniejszych kształtów. Tak, to był Mack. Stanął przed wilczycą z lekkim uśmiechem - Dlaczeguż to zmieniłaś swe imię?

Flake

Powinna już przywyknąć do widoku duchów, jednakże gdy zobaczyła Macka, zerwała się, wstając do pozycji siedzącej. - Czasem trzeba pozbyć się wszystkiego co przypomina nam przeszłość - odrzekła, przyglądając się zjawie. Spytała po chwili. - Dlaczego to zrobiłeś?

Mack

- Przewidywałem, że o to zapytasz. A więc miałem dość nędznego życia, które polegało na łamaniu serc. A jeżelibym nie umarł to co? Zlitowałabyś się nade mną? Już od dawna zasługiwałem na taki koniec... Więc już tego nic nie zmieni - powiedział podchodząc bliżej.

Flake

- Twoje życie nie składało się jedynie z miłosnych niepowodzeń i krzywdzenia innych. Gdyby tak było, teraz nie byłoby mnie tu - odrzekła, owijając łapy puszystym ogonem.

Mack

- Być może. - powiedział stajac przed nią. Machnął kilka razy ogonem. - Zmieniłaś się od ostatniego spotkania... Takjjakby wyładniałaś? - powiedział bardzie twierdząco.

Chiyo

Za jakie grzechy. Czarne chmury zakryły księżyc. To zły znak. Złowrogi wiatr uderzył znikąd a duszne powietrze wdało się do płuc wszystkim tu żywym istotom.

{czyli nadchodze. jeszcze mnie ni ma. to MG. ;3}

Mack

Uśmiechnął się chutrze. Czuł, że nbadchodzi. Zrobił się o wiele większy. Być może i równy Jej. Machnął ogonem. Otaczała go niewielka mgiełka.

Chiyo

Wten spadła wprost na ową smugę, a raczej na ducha. Uśmiechnęła się..rozbawiona. Ale z czego?

{to spadnięcie, już tłumaczę - wyskoczyła w powietrze i stąd spadła.}

Alayna

Ona zaś już była na mioejscu, spojrzała na Dusze wilka. Prychnęła głośno rozbawiona tym widokiem - Żałosne, żeby zabić się bez powodu. - mruknęła a jej oczy zaświeciły na krwisto czerwono.

Mack

Stanął obok niej - Znudziło ci się samotne życie? - zapytał z echem. Obkrązył ją kilka razy patrząc na nią zimno. Nagle zniknął z jej pola widzenia. Jedynie było słychać jego głos.

Chiyo

- Samotne? tsi. - prychnęła na koniec, znów szczerząc kły w rozbawionym uśmiechu. Może była w tym odrobina kpiny. - Cóż, zwiedziłam ludzki świat. Nie jest aż taki zły.

Mack

Prychnął rozbawiony jej odpowiedzią - Dlaczego mnie odwiedziałaś? Znudziło ci się tępienie innych? - zapytał dość spokojnym głosem.

Chiyo

- Nie. Chciałam cię powiadomić o jednym.. - sierść najeżyła się dość mocno, wydawało się że najnormalniej w świecie stała. - zniszczę tych, którzy stanął mi na drodze. Mam kilka celów. - wstała. Uśmiechnęła się znów. Ale to był przyjacielski uśmiech. - Spoczywaj w pokoju, słonko. - wten znikła.

Mack

Ten się już nie odezwał zniknął całkiem. Pogłębił się w swum świecie.

Łowczyni

PODBIEGŁA DO WILKÓW -ALE WIDOWISKO HEHE MOŻE TAK ZE MNĄ POWALCZYCIE?

Mack

Nagle przy swym grobie stanął Mack. Spojrzał z obojetną miną na wyryty napis pazurem. Usiadł czekając na Klej. Wiele razy myślał o sobie jako żywym wilku, który przez swe błędy w życiu nie wie co uczynić... Westchnął cicho, po chwili zaczął delikatnie machać końcówką swego ogona. Ta bardzo brakuje mu tego ciepła, zapachu i dotyku wadery. Tylko ją darzył wielkim zaufaniem i sympatią.