Grota Mysta

Feuer

- Pogadać. - Powiedziała. Tak, chciała pogadać. Bo cóż można teraz robić innego? W dzień się wyjdzie przecież. Zaczęła myśleć, o czym porozmawiają. - Jak się czujesz w tej krainie? - Zapytała. Mysiała to wiedzieć, musiała!. Była bardzo ciekawa, co wilk jej odpowie.

Mystic

- Dobrze, wręcz wspaniale. Mam tu ciebie, Atritę, rodzinę... Po prostu kocham to miejsce. A Wataha Wiatru to najwspanialsza wataha świata! - Odpowiedział wesoło. Tak, ma Atri, rodzinę i ją. Było mu z tym dobrze, nnie chciał inaczej. Jego aktualne życie było wspaniale ciekawe, według niego oczywiście.

Feuer

Token uśmiechnęła się. - A ja mam Ciebie. Podobno w tej krainie jest moja zaginiona siostra, Axella. Ja też lubię tą krainę, lecz dopiero się przyzwyczajam. Dawno nie widziałam innych wilków. I nie chcę, bo jestem z tobą. - Odpowiedziała szczęśliwa.

Mystic

- A kogo poznałaś i co o nim wiesz? - Rozpoczął przesłuchanie. Jednak z uśmiechem. - Ja poznałem Atritę, którą bardzo lubię. Dość długo ją znam. Jest jeszcze Gress, ale on od jakiegoś czasu jest dośc dziwny. No i ty jesteś. Zaś więcej osób nie jest wartych mej szczególnej uwagi. I kilku nie pamiętam. - Powiedział.

Feuer

- Pierwszą poznałam Orchideę. Starała się ona móić w moim języku, bo pewnie nie wiedziała, iż ją rozumiem dobrze, yyy... Jak to się mówi.... Ach, wiesz? - Powiedziała. Cóż, zapomniała nieco słowa "Wiesz". Ale co to komu szkodzi? - A ja mam dość normalne tu życie. - Odpowiedziała znów.

Mystic

- Ja też. Ale poznałem Atritę, która mnie zmieniła. Już nie pragnę walki, ani zranienia kogoś... Bardzo ją polubiłem, oj bardzo. Jest bardzo fajna. - Odpowiedział wesoło. Tak, fajnie się rozmawiało z Token. Była naprawdę super siostrą, choć przyszywaną. - A pamiętasz Ravena? - Zapytał.

Feuer

Tokuś osłupiała nieco. - Tak. Chciałabym go znsizczyć, rozmalić, zgnieść... Zabić!!! - Krzyczała. - Nie no. Bez przesady. Bym chciała przemówić mu do rozumu. Powinien mnie szanować. - Powiedziała już spokojniej. Nie, nie chciała wojen.

Mystic

Mystic spojrzał na siostrę nieco zadziwiony. Potem jednak również się uspokoił. - No wiem, bo bez przesady. Ja się starałem, by Ci nic nie zrobił. Ale spróbuję znaleźć jakikolwiek sposó.b nie może wejść do mojej jaskini bez zapukania, bo przecież tak nieładnie. - Mówił. W końcu skończył i podszedł bliżej do Token.

Feuer

- A mi się nie będzie chciało dziś wychodzić. Tu jest zajefajnie. - Powiedziała, dumna ze swych słów. Ale... Może w dzień gdzieś wyjdzie z bratem? Zobaczy. - A w dzień wyjdziemy na dwór? Byłoby fajnie. - Zapytała, potem jednak dowawiając dwa słowa.

Mystic

Spojrzał na nią nieco zadziwiony. Cóż. Token była lepsza od Ravena. - Oczywiście, że wyjdziemy, jeśli byłoby tak fajnie. - Odpowiedział, gdy nagle znów zmieniła temat. Tak, kobiety są zmienne i to bardzo. Uśmiechnął się znów lekko. Ale Token była chyba najzmienniejsza. Niczym kierunki wiatru i jeszcze bardziej...

Feuer

Token uśmiechnęła się szeroko. - A fajnie! A może teraz? - Zapytała. Chciała teraz wyjść. Tak, było ciepło, bardzo ciepło. Już stanęła koło drzwi i czekała na reakcję, lub słowo brata. Ciągnęło ją tam. Cały czas w domu by nie wytrzymała. Byłoby za nudno.

Mystic

Tak, Mystic też chciał wyjść na dwór. - Ale już nie boisz się Ravena? - Zapytał, lecz na jego pysku pojawił się ciepły uśmieszek. Siostra chyba o nim zapomniała... Cóż. Czekał, aż mu odpowie. Bo musi mieć pewność, że nie ucieknie gdzieś, byle gdzie i tylko po to, by być jak najdalej od Ravena.

Feuer

Token zrobiła krzywą minę. Potem jednak wybuchła śmiechem. - Przy tobie czuję się bezpiecznie. - Odpowiedziała wesoło. - To idziemy? - Zapytała, siadając na tyłku. Czekała, aż brat wyjdzie za nią. Albo chociażby coś powie. Jednak... Jak ma wyjść za nią, skoro ona jeszcze nie idzie?

Mystic

Mystic podniósł się leniwie. - Skoro tak chceeesz... To prowadź w jakieś konkretne miejsce. - Powiedział, przekręcając oczami. W zasadzie to nic innego nie miał do roboty. A Token prawie dorównywała mu we wzroście. niedługo na pewno dorośnie, ale póki co ma jeszcze czas... Mystic był szczęśliwy, iż w końcu stąd wyjdzie. Spojrzał jeszcze raz na Navię i pocałował ją w czoło.

Feuer

Token podskoczyła wesoło. Wprawdzie bała się Ravena, jest tu był też Mystic. - Chodź za mną. - Odkrzyknęła wesoło. Zaczęła iść w stronę wodospadów. Ciekawe, gdzie trafi. Miała nadzieję, iż w jakieś piękne miejsce. Więc przyspieszyła kroku. Brat mógł ją już prawie tylko wytropić, ale co tan. W końcu zaczęła biec i wybiegła stąd.

zt.

Mystic

Mystic zauważył, iż Token już zniknęła. Zaczął ją tropić. W końcu natrafił na jej ślady. Zaczął biec ile sił w łapach, czyli szybko. W końcu jednak i on powoli znikał. Nie było dziś za ciepło, a i późno było już. Więc przyspieszył. Zniknął za drzewami i krzewami.

zt.

Feuer

Token zjawiła się tu powoli. Wdług niej to było jedyne tak spokojne miejsce. Od razu uwaliła się na łóżku. Było wygodne. Rozmarzyła się nieco, lecz nie zasypiała. Nie miała nawet po co... Choć było dość ciemno. Ziewnęła jeden raz. Czekała na brata, który chyba za nią biegł...

Mystic

Mystic przybiegł za Token. Nie spieszył się zbytnio, bo był szybszy od niej. No cóż, wiadomo. Przecież Token była młodsza od niego... Zauważył ją w łóżku. Położył się obok siostry. - O czym myślisz, Token? - Zapytał. Potem spojrzał na sufit, a następnie na otwarte drzwiczki z kory drzewa. Było ciemno. Zamknął je i wrócił na miejsce.

Feuer

Pytanie brata wyrwało Token z zamyślenia. - O niczym. Rozmarzyłam się. - Odpowiedziała krótko. Ta, to była krótka wypowiedź, ale odpowiednia... Przynajmniej ona tak myślała. - A ty? - Zapytała. Miała nadzieję, iż Mystic zaczai, o co jej chodzi.

Mystic

Mystic uśmiechnął się ciepło do waderki. - Ja również o niczym ważnym nie myślę. - Odpowiedział. Ale... Czy się rozmarzył w ogóle? Raczej nie... Nie zwracał uwagi na swe myśli. Fajnie tak było leżeć na łóżku. - Szczerze, to myślałem o Ravenie... - Powiedział, przyciszając lekko głos przy imieniu tego wariata.