Tunel do nieba, miejsce Karenajki

Karenaj

Karenaj patrzyła z uśmiechem na swoje dwie żywe pociechy.-Fadda, tak to dobre imię.-Powiedziała skrzydlata z zamyśleniem, przenosząc wzrok na wilczycę; wciąż się uśmiechała. Spojrzała w jasne oczy wilczycy.

Atrita

/Jasne, jasne oczy, bo białe x)/

Odwzajemniła spojrzenie wadery spokojnie, nie wahając się nawet przez moment. Na jej pysku zagościł ledwo dostrzegalny, neutralny uśmiech, który zaraz zakrył fakt, iż wilczyca skinęła łbem i odwróciła się ku wyjściu z jaskini.
- Niechaj więc ta trójka ma się dobrze, bowiem świat tylko czyha na nowe ofiary - powiedziała, lecz w jej głosie nie znalazło się groźby, a przestrogę. - Pilnuj ich, Skrzydlata - dodała, po czym, po ostatnim spojrzeniu na szczeniaki, wyszła i odeszła w swoim kierunku.

Karenaj

Uśmiechnęła się smutno na słowa wilczycy. Tak, wiedziała o co jej chodziło, życie też dało się jej swego czasu we znaki, jednak dlatego właśnie cieszy sie każdą chwilą swego życia. Wychowa je tak, jak wychowała pierwsze małe, w miłości, ale nie zabraniając poznania świata... .

Marcelina

Fri zmarszczyła lekko nosek w strone brata. Podeszła do mamy i próbowała złapać jej ogon.

Inna

Brave postąpił kilka drobnych kroków za czarną wilczycą. Na więcej mu warunki nie pozwalały. Ani Karenaj się obejrzała, a Brave, idąc za doskonałym już jak na szczeniaka węchem, wymknął się poza teren legowiska.
Gdzież poszła ta czarna?- ciekawiło malca, więc kroczek za kroczkiem szedł przed siebie...

Czy mama zajęta zabawą zauważy, że Brave poszedł już szukać przygód? Wątpliwe. Fadda i Fri absorbowały duużo uwagi. Tym bardziej, że wadera była zmęczona i robiło się chłodno.

Podobnie Star zaczynał odczuwać chłód, który powoli go wybudzał. Koniec spania, Tatuśku. Oczy natomiast kleiły się coraz bardziej Karenaj. Po porodzie zaczęła odczuwać, jak bardzo ją ta akcja zmęczyła.

Karenaj

Wadera bawiła swym ogonem najstarszą córkę - Frivoli. Prawie zasypiała, gdy rozeznała się w sytuacji. A minęło sporo czasu. Karenaj zerwała się na równe nogi.-Star, Star!-Krzyknęła i zaczęła nim potrząsać. Obudziła tym Faddę.-Star, zbudź się!

Star

Zbudził się, rozdrażniony brzęczeniem czyjegoś głosu, chłodem. Uniósł łeb, a słysząc panikę w głosie Karenaj, zerwał się na równe łapy.
- Co się dzieje?!- nie całkiem wybudzony, starał się, by nie zamykały mu się oczy.

Karenaj

-Brave gdzieś zniknął!-Wykrzyczała spanikowana wadera. W jej oczach pojawiły się łzy, jej głos się załamywał.-On jest taki mały i bezbronny! Star, zrób coś!-Piszczała, bo nie można powiedzieć, ze mówiła... .

Star

Słowa wadery ocuciły go szybko i skutecznie. Rzucił spojrzenie, którym omiótł całe towarzystwo- dziewczynki były nadal w legowisku.
- Pójdę go poszukać. Och, Karenaj... Nie denerwuj się, bo całej Waszej trójce Twoje nerwy się udzielą- powiedział możliwie kojącym głosem, pokazując na córki. Potem szybko nos zniżył do poziomu gruntu i rozpoczął tropienie. Szybko opuścił legowisko.

Fadda

Obudzona, cichutko zakwiliła. Podniosła oczka i błagalnie spojrzała na mamę.

Karenaj

Karenaj spojrzała za nim tęsknie.-Moje małe dziecko-Pomyślała o Bravie, a jej oczy zaszkliły się. Ona sama zaś wydawał się nieobecna, jakby jej dusza uleciała z ciała. Po chwili jednak wróciła do siebie i przygarnęła kwilącą Faddę. W pysk chwyciła Frivoli i ją również przytuliła do brzucha. Tak, aby obydwie małe mogły zacząć jeść.

Fadda

Fadda wyczuwała, że coś jest nie tak. Possała chwilę, ale czując zdenerwowanie u mamy podniosła się na chybotliwych łapkach. Popatrzyła na profil pyska mamy i podeszła do niej. Upadła przed nią, równocześnie wtulając pyszczek w sierść na jej piersi.

Marcelina

Frivoli possała chwilke, zobaczyła że siostra sie wtula w sierść mamy. Fri zobaczyła też że jej ojciec wyszedł z legowiska, chciała pójść za nim więc wstała i chwilkę postała w jednym miejscu żeby złapać równowagę. Potem podeszła bliżej wyjścia i popatrzała na mamę z dużymi błyszczącymi oczami, miała nadzieje że mama zrozumie o co jej chodzi.

Karenaj

Zrozumiała, Oj zrozumiała! Zerwała się na równe łapy, co sprawiło, że mała Fadda przewróciła się. Jednym susem znalazła się przy Frivoli, chwyciła ją za kark i wyniosła w najodleglejszy od wyjścia kąt posłania. Położyła się z powrotem, tym razem uważniej obserwując małą.

Marcelina

Frivoli położyła głowę na brzuchu mamy robiąc bardzo upartą minę, chociaż była całkiem pewna że nie pozwoli.

/mogę już mówić?/

Karenaj

Karenaj wstała i postanowił wyjść z córkami na spacer.-Chcecie się przejść?-Zapytał beztroskim głosem, chodź tak naprawdę martwiła się o swego mężczyznę i ich synka.

Fadda

Odrzucona mała pisnęła trwożliwie. Nagłe zamieszanie o mało co nie wytrąciło jej z równowagi. W końcu jednak podniosła się ponownie i skinęła łebkiem mamie na znak, że chętnie spróbuje spacerku.

Marcelina

Frivoli która się przewróciła na plecy kiedy Karenaj wstała, pisnęła. Po krótkiej chwili już stała na łapkach, pisnęła - Tiaaaaaaaaaaaaaaa! - ten pisk miał znaczyć tak, tylko mała jeszcze nie umiała dobrze mówić.

Karenaj

Karenaj uśmiechnęła się cieplutko. Wstała i co chwila oglądając się za małymi zaczęła ich wyprowadzać średnio stromym tunelem.

Marcelina

Mała Frivoli podeszła do matki, na chwilę się odwróciła i popatrzała na swoją siostrę, i się do niej uśmiechnęła. Frivoli popatrzała przed siebie, i zobaczyła koniec tunelu, była ciekawa jak wygląda reszta świata, więc pobiegła w tamtą stronę. Mała stanęła w wyjściu, świat był inny niż jej się wydawał. Zawsze myślała że jest to miejsce wypełnione radością, i ciepłem. Miejsce z pięknymi i znajomymi zapachami, ale czuła dużo nieznanych jej zapachów. Frivoli wyczuwała jakiś nie pokój, smutek, nie wiedziała, że to jej matka była smutna, więc zaczęła węszyć, nie wiedziała czego ma szukać, za jakim zapachem iść. Odwróciła tylko łebek i popatrzała na mamę, potem na świat za legowiskiem.