Tunele Vivy

Viva

Na uboczu, tam, gdzie zaczyna się las, płynęła mała rzeczka. Wiła się ona przez różne pagórki, niknęła w plątaninie krzaków i gałęzi. W kilku miejscach tworzyła wodospady. Mało kto wiedział, że za jednym z nich znajduje się wejście do tuneli. Rozgałęziały się one wewnątrz obrośniętego lasem wzgórza, tworząc plątaninę jaskiń. Była tam i chłodna wnęka, w której można by było składować mięso bez obawy, że zgnije i miejsce na kości oraz inne przydatne rzeczy. Główna grota umieszczona była na samym szczycie. W jej ścianie znajdował się otwór, z którego rozciągał się przecudny widok. Jeśli dobrze się wychyliło i nie miało się lęku wysokości, można było, skacząc po skałach, dostać się do polanki otoczonej przez smukłe brzozy. Czasem pojawił się tam jakiś gryzoń, więc nie trzeba było martwić się o jedzenie. Jednym słowem - idealne miejsce na legowisko.
________________

Wilczyca znała to miejsce od dzieciństwa. Postanowiła wreszcie się tu osiedlić na stałe. Wślizgnęła się pod wodospad i po chwili rozkoszowała się widokiem z głównej groty. Nie jadła od wielu dni, więc udała się na brzozową polankę, licząc, że będzie na niej jakiś szarak. Nie przeliczyła się. Błyskawicznie skoczyła na nic nie spodziewającego się zająca równocześnie wgryzając mu się w kark. Zadowolona, wzięła swoją zdobycz i wróciła do groty, gdzie spokojnie ją zjadła. Kości zaniosła do wnęki. Najedzona, ułożyła się do snu na kamiennej podłodze.
- Jutro muszę zrobić sobie jakieś porządne miejsce do spania... - myślała, zasypiając.