Caro zdaje na szpiega

Caro

Źrenice wilczycy ni stąd, ni zowąd stały się cienkie jak igiełki. Była zła? No tak, całkiem możliwe. Caro wyprostowała się dumnie i wpatrywała się w skrępowanego wilka.
- Widać się nie dogadamy tak szybko... - syknęła na niego - Jesteś głuchy, nie słyszałeś co mówię? - dodała jeszcze pochylając się nad nim tak nisko, by dokładnie mógł się przyjrzeć jej niebieskim oczętom, oraz cieniutkiej jak igła źrenicy. Jednak zaraz potem znowu wyprostowała się i postawiła jedną z łap na jego brzuchu.
- Mów! - krzyknęła na wilka. - Jakie jest twoje zadanie?! - dodała równie głośno.

Atrita

Ależ niecierpliwa. Ależ gniewna.
Basior zarechotał słabo i głucho, zamykając powieki i oddychając chrapliwie. Zabrać swe sekrety do grobu? Tak, był najemnikiem - to była ich powinność i zadanie. Niektórzy z nich nawet nosili ze sobą pigułki z trucizną, aby popełnić samobójstwo w przypadku złapania. Jakaż szkoda, że jego flakon ze śmiercionośną substancją skonfiskowali Wojownicy - inaczej nie musiałby przechodzić przez tę całą farsę.
- I cóż mi... cóż mi zrobi taka... dziecinka... jak Ty? - wychrypiał ironicznie, z sarkazmem.
Ach! I gdzie są ciemność i pustka, gdy są one potrzebne?

Caro

Caro jeszcze raz pochyliła się bardzo nisko nad wilkiem i wypuściła z nozdrzy gorącą, a wręcz parzącą parę prosto w jego oczy.
- Więcej, niż możesz sobie wyobrażać... - wysyczała przez zaciśnięte zęby prosto do ucha basiora.
- No więc...? - powiedziała i uniosła jedną brew. - Jakie jest twe zadanie? - dodała wyprostowując swą szyję.

Atrita

Basior westchnął głęboko, po czym rzekł ledwo słyszalnym głosem:
- Porwać... porwać córkę Alfy Nocy i... stawić się na granicy...
A potem już tylko dyszał ciężko, osłabiony z powodu ubytku krwi i oszołomiony bólem.

Atrita spokojnie wpatrywała się w rozgrywającą się scenę swymi jasnymi oczyma, lecz gdy padło ostatnie słowo z pyska nieprzyjaznego wilka, rzuciła jedynie:
- Zabij.
I nic więcej poza tym chłodnym rozkazem.

Caro

Wadera uśmiechnęła się arogancko i skinęła łbem. Jej oczy błysnęły złowrogo. I szybkim ruchem wgryzła się w tętnicę szyjną wilka. Odsunęła się od niego na mniej-więcej pięć centymetrów i zlizała ciemno czerwoną krew basiora ze swych kłów. O dziwo nie przeszkadzało jej to, że zabiła jakieś stworzenie... z reguły obawiała się czyjejś śmierci z jej powodu. Ale nie teraz. Teraz to było pewnego rodzaju zwycięstwo...

Atrita

Czas na podsumowanie - Westchnęła cicho.
- Odpowiedzi miałaś dobre, jednakże sztuka wyciągania informacji - czyli tortury, innymi słowami - niezbyt Ci szła. Miotałaś się między graniem dobrodusznej wilczycy a tej złej, łaknącej krwi. Nie mówiąc o tym, iż zbyt poważnie uszkodziłaś przesłuchiwanego i to w miejscach, które zagrozić mogły jego całkowitemu zamilknięciu. - Westchnęła ponownie. - Trzeba Cię będzie podszkolić w tej dziedzinie. KokuRai powinna dać Ci kilka wskazówek i rad na ten temat. Albo Alliance.
Zamilkła, po czym mlasnęła głucho językiem.
- Jednakże, mimo tej usterki z przesłuchiwaniem, zdałaś. Jak wspomniałam, odpowiedzi miałaś dobre, a i niepotrzebnego balastu - jej spojrzenie skierowało się na martwego basiora - szybko i sprawnie się pozbyłaś. Gratuluję.
Skinęła głowa, uśmiechając się nieznacznie.

Caro

Gdzieś tam w środku Caro uradowała się niezmiernie, a wręcz tak, że jej łapy same się paliły do klaśnięcia i przytulenia Alfy. Mimo wszystko tego nie zrobiła. To byłoby... dziwne. No cóż, ale mniejsza o to. Wadera dokładnie wysłuchała słów Atrity i uśmiechnęła się lekko.
- Dziękuję... - niemal wyszeptała. Była bardzo szczęśliwa. W końcu spełniło się jej marzenie. Szpieg, pełnoprawny szpieg.
- Do widzenia, Alfo. - odparła, po czym skinęła jej głową i odeszła, a po chwili jej wolny krok przeobraził się w bieg.
z/t.

Atrita

Spojrzała za oddalającą się waderą, po czym sama skinęła głową i podniosła się leniwie, mozolnie na łapy.
- Do zobaczenia, więc - rzuciła tylko cicho, aby następnie odwrócić się i ruszyć wolno, niespiesznie przed siebie.
Nie miała teraz wielu rzeczy do roboty, co niezmiernie ją cieszyło. Mogła odetchnąć odrobinę przed kolejnymi wyzwaniami i nie musiała martwić się zbytnio o jutro. Po zniknięciu Hono-no wszystko jak gdyby ucichło, uspokoiło się. I Rita zamierzała skorzystać na tym i moment odpocząć. I nabrać potrzebnych sił do stawienia czoła jutru. Tak...

z.t.