Test Athorii na łowcę

Athoria

Wilczyca przyszła. Spokojnie usiadła obok skały oczekując nadejścia nauczyciela. Przez chwilę zatopiła się w różnych myślach, które dawały jej rozmaite wątpliwości, wkrótce jednak nabrała pewności siebie i uśmiechnęła się lekko.

Cujo

Wszedł spokojnym z gracją krokiem. Spojrzał na Athorię i usiadł gdzieś w pobliżu.
- Athoria tak ? Dobrze. Powiedz mi - zaczął jak zwykle spokojnie i leniwie. - czemu ta wataha i ta ranga? - pytanie wypadło z jego pyska. Coś zaszeleściło i z krzaków wyszła Vakooja. Usiadła również gdzieś w pobliżu i wpatrzyła się w Athorię.

Athoria

Spojrzała z szacunkiem na Cujo i skineła mu na powitanie. -Tak Athoria. Potwierdziła cicho. -Wataha nocy... wybrałam ją dlatego iż właśnie noc jest porą, w której czuję się najpewniej, lubie ciemność i samotność...-Tu wilczyca urwała na chwilę, po czym ciągnęła dalej, nieco głośniej i pewniej, cały czas patrząc na Cujo. - Sądzę, że pasuję tu. Bardziej niż do innej z watah. A świadczy o tym mój charakter. Moja osobowość. Skryta i tajemnicza, wilczyca lubiąca polowania i walki. -W jej oku pojawił się na chwile blask, po czym szybko przeszła do kolejnego pytania. - Ta ranga... Chciałabym się w stadzie czymś zasłużyć, a ranga łowcy wydaje mi się do tego odpowiednia, chociaż wiem, że jest to stanowisko wymagające odpowiedzialności. Polowania na kożyść watahy. A pozatym lubię polować i mam w tym trochę doświadczenia. -Kiedy skończyła przeniosła wzrok na Vakooję przyglądając jej się przez chwilę. Następnie znów spojrzała na Cujo oczekując następnego pytania.

Cujo

Skinął łbem.
- Dobrze, a teraz... - spojrzał na żbika który przejął pałeczkę.
Co wiesz o tej randze ? Wymień mi tak zwane "miękkie punkty" ofiary - głos ozwał się w jej głowie. Żbiczka leniwie przewróciła ogonem z boku na bok.

Athoria

Wilczyca szybko spojrzała na kotkę, jakby wyczuwała, że jest autorem tych pytań. Następnie jeszcze raz bardzo dokładnie zmierzyła ją swoim spojrzeniem, po czym rzekła pewnie -Wilk posiadający ową rangę poluje na rzecz stada nie dla siebie. Jest gotowy na każde zadanie zlecone przez przywódcę. Najczęściej poluje w towarzystwie tropiciela, który wyszukuje zwierzynę, lecz umiejętności tropienia też powinny mu być znane. Dostarcza swojej watasze żywność i ma niemałe doświadczenie w łowach. -Athoria na chwilę urwała, po czym mówiła dalej, dźwięczym, spokojnym głosem -miękkie punkty przeciwnika... -Powtórzyła pytanie. -Są to: nos, uszy, gardło i brzuch. Miejsca najbardziej czułe i delikatne, które w walce należy nieustannie chronić, a najmniejszy błąd w ich odsłonie, może być wielce ukarany.

Inna

Podeszła zgrabnie, na swoich miękkich łapach, bezszelestnie. Usiadła obok Cujo, skinęła mu bez słowa pyskiem. Po dłuższej chwili wzrok przeniosła na At. Uśmiechnęła się lekko, zachowując jednak opanowanie.

Cujo

Dzięki - ozwał się w jej umyśle i wstał, skinął Innej i spojrzał na Athorię. - Żegnaj, Athorio. Kiedyś się zobaczymy, lecz teraz musisz kontynuować naukę. - spojrzał na kotkę, która siedziała na drzewie. W jednej chwili znalazła się na jego grzbiecie. - Ja już pójdę. Do zobaczenia Inno - powiedział i wycofał się w głąb puszczy.

Athoria

Spojrzała na odchodzącego Cuja, po czym skinęła głową do Innej i przyjrzała jej się uważnie. Czekała cierpliwie na wznowienie sprawdzianu.

Inna

- Witaj. Mnie chyba znasz...?- dopełniała formalności, przyglądając jej się uważnie. Analizowała, jak daleko może się posunąć w jej szkoleniu.

Athoria

-Owszem, znam. -Odpowiedziała pewnie uśmiechając się kątem pyska, lecz szybko spoważniała uznawszy, że tak właśnie wypada zachować się na ,,teście".Traktowała to bowiem bardzo poważnie. Zmierzyła Inną swym bystrym wzrokiem i usiadła w skupieniu.

Inna

- Uśmiechnij się, jestem Ci przecież znana... Nie musisz się tak sztywno trzymać- odpowiedziała rozluźniając się.

Wznowiła po chwili.
- Tak więc... Masz jakieś doświadczenie? - Uśmiechnęła się swobodnie, naturalnie i szczerze.

Athoria

Wilczyca odwzajemniła uśmiech, który był jak najbardziej szczery. Następnie patrząc na Inną odpowiedziała bardziej rozluźniona, lecz nadal pewna siebie: -Doświadczenie mam z wielu samotnych polowań, na które dosyć często chodziłam. Ćwiczyłam polowanie na mniejsze zwierzęta, i na większe ssaki.

Inna

- Zawsze to Ty atakowałaś? Wymień mi, na co przedsięwzięłaś już łowy w swoim życiu- powiedziała powoli. Analizowała jej budowę i 'tężyznę' fizyczną.

Athoria

Tak... Będąc młoda zaczynałam od zajęcy, borsuków i innych mniejszych ssaków, potem przeszłam na dziki. Z czasem wyspecjalizowałam się w polowaniach na jelenie, sarny. Gdy dorosłam ćwiczyłam się w ataku na łosie. Przyznam, że te stworzenia najtrudniej powalić, zwłaszcza gdy jest to zwierze zdrowe i pełne sił. Daltego atakowałam chore lub młode osobniki. Obserwowałam jak się zachowują, ich słabe punkty. Często obserwowałam siedząc z boku polowania innych wilków analizując ich przebieg.

Inna

- Jaka była najcięższa rana, jaką poniosłaś w walce i na polowaniu?- powiedziała wpatrując się w nią. Analizowała jak silna jest, jej zdrowie i kondycję. Zastanawiała się nad wytrzymałością... W tej kwestii At wypadła najgorzej. Ale zanim cokolwiek uzna za prawdę, musi ją sprawdzić.

Athoria

Wilczyca zastanawiała się przez chwilę, starając sobie coś przypomnieć. wreszcie powiedziała: -Kiedyś, jak jeszcze zaczynałam swoją karierę, próbując powalić jelenia ten nagle zrzucił mnie, i porożem przebił mi bok. Przez 3 sekundy byłam w pewnym szoku, lecz w końcu wróciłam do siebie. Niewiem co mi wtedy uszkodził, ale strasznie bolało i rana obficie krwawiła. Nie zdążyłam się jej odrazu dobrze przyjrzeć, bo zwierzę ze spuszczoną głową, widocznie widząc swoją przewagę znów zaczęło biegnąć w moją stronę. Wiedział, że mnie osłabił. Ja wtedy bacznie śledąc jego ruchy odskoczyłam w bok w jakieś krzaki. Szybko owinęłam ranę chustą, którą miałam przy sobie, lecz cały czas obserwując jelenia. On tym czasem uniósł głowę z zakrwawionymi, szeroko otwartymi oczami i rozejrzał się, szukając mnie wzrokiem. Jego stado już było daleko, a on bardzo wyczerpany. Wokół szyi miał liczne krwawiące rany i rozszarpany bok. Głośno oddychał, nie mając już na nic siły, a oczy prawie wychodziły mu z oczodołów. Nogi mu drżały. Wtedy powiedziałm sobie, że muszę ukończyć to polowanie, czemu niby inny wilk miałby dobić to zwierze, skoro ono stoi tu, tak blisko? Zacisnęłam tylko zęby i śledziłam ruchy jelenia. On tymczasem uznawszy pewnie, że mnie tu nie ma zaczał wolno iść przed siebie. Gdy się trochę zbliżył wyskoczyłam z ukrycia i skoczyłam mu do jego odsłoniętego gardła. On wyraźnie oszołomiony i wyczerpany walką próbawał się jeszcze bronić, lecz po chwili upadł, ciężko dysząc. Od tego wypadku stałam sie bardziej ostrożniejsza. Nie poszłam z raną do lekarza, z czasem sama się zagoiła, czoć trwało do dosyć długo.

Inna

Uniosła wyżej łeb, popatrzyła jej w oczy.
Upoluj zająca... Najszybciej jak zdołasz. Ma być brązowy i stosunkowo młody. Biegnij.

Athoria

Gdy tylko Inna wypowiedziała ostatnie słowo, wilczyca już biegła z nosem przy ziemi, jej oczy wydawały się jeszcze wieksze niż zwykle. W ciągu paru sekund zniknęła Innej z oczu. Jej uszy były teraz czułe nawet na najmniejszy szmer. W ciągu kilku następnych sekund At wyczuła swój cel, była pewna co do wieku zwierzecia i koloru jego sierści, wcześniej bowiem natknęła się na ślad zająca, po którym wyczuła dokąd zmierza i strzępki sierści. Zapach, który teraz wyczuwała był dokładnie taki sam jak ten pprzy śladach. Chuda wilczyca z szybkością błyskawicy, niewiarygodnie cicho i zwinnie biegła już po zdobycz. W gęstwinie trawy nie dostrzegała zająca lecz wiedziała gdzie się znajduje.On pasąc się wyczół wilczycę gdy ta była już trzy metry za nim. Zaskoczony zdołał zrobić tylko parę kroków w ramach ucieczki, nim szczęki Athori zacisneły się na jego ciele. Wilczyca nie tracąc czasu pomkneła szybko by zanieść zdobycz Innej. Krew ofiary spływała jej po pysku. Pomimo tego, że znacznie oddaliła się od miejsca rozpoczęcia gonitwy w zaskakująco szybkim tempie przebyła trasę powrotną i zanim upłyneły całe 2 minuty stała juz przed Inną kładąd przed nią młodego, brązowego zajaca.

Inna

At nie wiedziała, jakich zdolności użyła Inna do tego sprawdzianu.
Nie miała pojęcia, że ta była wciąż ten jeden krok za nią. Lecz... kiedy wróciła, wadera siedziała dumnie, w tej samej pozycji, w tym samym miejscu.

- Jeśli nie będzie mnie w danej chwili, a w stadzie będzie działo się coś nie tak, to czyich rozkazów będziesz słuchać? - Jej ozy błyszczały, delikatnie się uśmiechała kącikami kufy. Chyba podjęła już decyzję.

Athoria

-Oczywiście wilka, który jest w stadzie rangą tuż za Alphą. -Powiedziała pewnym głosem patrząc na Inną. -Jeśli jednak owego wilka również nie będzie w pobliżu sama spróbuję podjąć decyzję co należy czynić. -Dodała, a jej oczy wyraźnie błyszczały.