Test Wilczura na tropiciela

Wilczur · Wysłany: Czw 14:13, 31 Mar 2011 Temat postu: Test Wilczura na tropiciela

Przybyłem na małą polankę, otoczoną wielkimi lasami. Unosił się miły zapach kwiatów. Mimo, że takowych nie było. Trawa sięgała mi do kostek. Czekałem cierpliwie na, że tak powie, egzaminatora. Zauważyłem kamień, a na nim nakreślone dziwne znaki.

Atrita

Przybyła w to miejsce spokojnym, mozolnym krokiem, nie spiesząc się nawet odrobinę. Zatrzymała się niedaleko basiora, który, jak przypuszczała, przybył tutaj w celu podjęcia się testu na Tropiciela.
- Witam.

Wilczur

Wyczułem zbliżającą się postać. Czułem ją bardzo dobrze. W końcu ukazała się wadera.
- Witam serdecznie. Jaki będzie mój test?- Zapytałem się. Wiedziałem, że to ona jest moją ,,egzaminatorką''. Byłem bardzo ciekaw jej odpowiedzi i tego co się stanie. Przypomniałem sobie o pewnej osobie... Ale nie mogę teraz o niej myśleć.

Atrita

Zmarszczyła nos, wpatrując się w ciemnego basiora.
- Nie wypadałoby się wpierw przywitać? - zapytała spokojnie, niespiesznie, jak gdyby chciała przeciągnąć to wszystko i odwlec rozpoczęcie testu. Dlaczego? To wie tylko ona. - Nazywam się Atrita i będę Twoją Egzaminatorką.

Wilczur

- Jasne, przepraszam. Witaj Atrito, jestem Wilczur, me prawdziwe imię to Anviller. Przyszedłem tu, by zdawać test na tropiciela.- A może ona wie o tym teście? Ale co mi tam, kto nie ryzykuje nie zyskuje.

Atrita

Skinęła krótko, uważnie przypatrując się ciemnemu basiorowi.
- Powiedz mi więc, dlaczego pragniesz kroczyć drogą Tropiciela? - zapytała spokojnie, bez najmniejszego pośpiechu. Nie była typem osoby "w gorącej wodzie kąpanej", praktycznie wszystkie jej czynności były niespiesznie, wręcz miejscami mozolne.

Wilczur

- Dlaczego chcę zostać tropicielem? Bo chciałbym jakoś przysłużyć się watasze. Mieć jakąś funkcję. Jako zwykła wilk, wiadomo... mam spokojniejsze życie, bez najmniejszych problemów... Ale jednak do roli Tropiciela czułem jakieś uczucie, ciepłe i miłe... Trochę trudno mi to opisać. Zawsze podziwiałem tropicieli, oczywiście jak inne rangi. Dla mnie tropiciel jest wyjątkowy. Od dziecka cechowałem się dobrym węchem i słuchem, więc chciałem to jakoś wykorzystać.- Powiedziałem uśmiechając się. Chciałem utrzymać powagę ale nie mogłem.

Atrita

Skinęła krótko głową w odpowiedzi, z początku zachowując całkowite milczenie. Wpatrywała się uważnie, analitycznie w czarnego basiora, strzygąc leniwie prawym, zakończonym pędzelkiem uchem.
- A dlaczego sądzisz - zaczęła wreszcie, przechylając nieco łeb w bok - nadajesz się na Tropiciela?

Wilczur

Zamyśliłem się i milczałem. Ta cisza trwała niespełna pół minuty.
- Myślę, że nadaję się na tropiciela, z tego powodu, że mam dobry węch słuch...- Trochę głupia odpowiedź.[/i]- Bo to moja pasja. Zawsze chciałem nim być. Już od dziecka. Dużo trenowałem i myślę, że się nadaję.[/i]- Dodałem.

Atrita

Zmarszczyła, nos, wpatrując się w basiora sceptycznie. Mlasnęła wreszcie głucho, poruszając długim, barwnym ogonem.
- Niezbyt mnie tym przekonałeś - powiedziała cicho, acz wyraźnie i donośnie. - Prezentujesz samego siebie, masz namówić mnie i pokazać, że nadajesz się na to stanowisko. Jak na razie dowiedziałam się o Twojej pasji, nieokreślonym treningu i dobrych zmysłach. - Wzruszyła ramionami.

Wilczur

- Przepraszam, jak ja mam pokazać, że nadaję się na to stanowisko?- Zapytałem się Atrity. Mlasnąłem cicho. Spodziewałem się najgorszego i najbardziej trudnego.
- Mam pokazać co umiem?

Atrita

Zmarszczyła jeszcze bardziej nos. Najwidoczniej czarny basior nie rozumiał jej ani odrobinę, nie wiedział też, jak się odpowiednio zaprezentować.
- Dlaczego uważasz, że nadajesz się na to stanowisko? - spróbowała jeszcze raz, chcąc dać mu jeszcze jedną szansę. Co powiem? Któż to wie...

Wilczur

- Namówić i pokazać... Proste pytanie, a zatkało mnie całego. Wręcz nie wiem co powiedzieć.- Powiedziałem spoglądając w ziemię. Nie wiem jak można odpowiedzieć na to pytanie, więc będę strzelał...- Namówić: Nasuwa mi się to, żeby powiedzieć jak jestem dobry, czy jakoś tak... Kiedyś w lesie, przy całkiem dobrym wietrze, udało mi się wytropić jelenia z ponad 18 metrów. Nie wiem czy to godne mistrza, ale to mój rekord. Jeśli nie o to chodziło, to ja już nie wiem. Niestety.

Atrita

Zmarszczyła bardziej nos, wpatrując w wilka nieodgadnionym, szkarłatnym spojrzeniem.
- Pytając o to, dlaczego sądzisz, iż się nadajesz, oczekiwałam wymienienia przynajmniej kilku cech, dzięki którym jesteś dobry do tego zawodu - rzekła wreszcie nieco chłodno, podnosząc się leniwie. - Szybkość, dobre zmysły, łatwość kojarzenia faktów, zwinność, umiejętność pracowania w grupie... - wyliczała, nie spuszczając z niego wzroku.

Wilczur

Wreszcie mi się otworzyły oczy. Chyba nigdy bym nie zgadł. Zastanawiałem się nad pytaniami i sprawdzałem siebie, czy umiem, czy posiadam taką zdolność i itd.
- Szybki jestem, potrafię w pościgu, po jakimś czasie dopiec do sarny lub jelenia. Wynika to z mojej wytrzymałości i szybkości, którą ćwiczyłem przez laty. Ze zmysłami już mówiłem, kojarzenie faktów... Potrafię skojarzyć wiadomości węchowe i słuchowe w krótkim okresie czasowym, ale czasami mogę trochę długo to robić. W zwinności nie jestem dobry, ale mam dobrą zręczność. Pracowanie w grupie... Pracowałem tylko z jednym wilkiem. Udało nam się upolować jelenia.- Powiedziałem po chwili. Miałem nadzieję, że choć trochę zadowoliłem Atritę.

Atrita

Mlasnęła, przypatrując się wilkowi i rozkładając odrobinę swoje pierzaste skrzydła.
- Czy sądzisz, iż ganiając za zwierzyną zostawiać Ci ona będzie jakieś znaki? Strzałki, gdzie pobiegła? W tej profesji potrzebny jest refleks - zaakcentowała to słowo - szybkie reagowanie, którego Tobie wyraźnie brakuje. Trzeba reagować błyskawicznie, błyskawicznie kojarzyć. Nie wykazałeś się pod tym względem...

Wilczur

- Teraz to może nie wykazałem się refleksem, ale jak jestem na polowaniu, to mam duży refleks. Naprawdę. Jak jeleń skręca, to ja błyskawicznie skręcam za nim. Zawsze wyczuwam jego zapach, więc mogę szybko kojarzyć.- Powiedziałem po chwili. Może źle sformułowałem zdanie, ale co mi tam.

Atrita

Zmrużyła ślepia, wpatrując się w niego uważnie, badawczo.
- Cóż to więc jest za stworzenie? - zapytała, przechylając odrobinę głowę.

Na połowie wysokości krzaku pozostawiony został strzep brudnej sierści o niezidentyfikowanym kolorze. Pod rośliną natomiast pozostawiono podłużny odcisk o czterech listkach: dwóch dłuższych, dwóch krótszych.

Wilczur

Po tym jak usłyszałem pytanie, poczułem, że muszę teraz się mocno wziąć za siebie. Nie mogłem popełnić, żadnego błędu. Nawet najmniejszego. Podniosłem łeb wysoko, chwytając zapach. Zauważyłem odcisk na ziemi. Hmm...
- To jeleń.- Powiedziałem analizując wszystko w głowie. Jeszcze mogą to być dzik lub sarna. Z zastanowienia, czy lepiej zamienić zrobiłem trochę zakłopotaną minę.

Atrita

Przechyliła nieco głowę, wpatrując się w miejsce, gdzie zostawiono tropy.
- Pozostawiona sierść zaczepiła się na połowie wysokości krzaku, więc stworzenie nie mogło być tak duże, jak jeleń. Był to dzik, który posiada podobny odcisk kopyta, jak jeleń - wyjaśniła, zwracając spojrzenie na wilka.