Historia Kiriny

Kirina

Każdy wilk samotnik, ma swój mały świat. Ale w żadnej watasze, nie ma miejsca, by móc go pomieścić. Dlatego samotnicy wciąż szukają dla siebie miejsca, gdzie zmieszczą swój świat, wejdą do niego i będą żyli w nim szczęśliwie. Kiedyś ktoś z samotników w poszukiwaniu takiego miejsca, natrafił na wielki las. Ten sam ktoś nazwał go Lasem Cichym. I ten sam ktoś założył tam szczęśliwą rodzinę(...).
W ten sposób kolejne grupy samotnych wilków zamieszkiwały te tereny. W lesie często wiał wiatr, a jego szum sprawiał wrażenie, że świat się zatrzymał, dając wilkom chwilę na zastanowienie się nad swoim życiem i jego sensem... Któregoś dnia, do lasu przybłąkało się małe, słabe szczenię, które kroczyło powoli, ostatkiem sił.
- Kim jesteś? - pytali wszyscy.
- Jestem Cisza, mój dom tu się mieści, gdzie szczęście dla wilków... - powtarzało maleństwo, za każdym razem. Szybko stwierdzono, że szczeniak jest opuszczony, zostawiony przez matkę. Zaopiekowano się nim i zadbano, by wiodło spokojne, szczęśliwe życie. Z dnia na dzień maluch rósł, a wszyscy mędrcy, jacy uczyli go, wszyscy ci którzy dbali o jego szczęście i bezpieczeństwo, nie mogli się nadziwić, mądrości wilczka(...).
- ... i to właśnie jest wataha. - dokończył Sizal, stary i doświadczony wilk, który uczył Ciszę mądrości wilków, była jej nadzwyczaj potrzebna.
- Taka wataha jak my? - spytała mała wadera z ciekawością.
- Nie moja mała - odparł jej na to Sizal - my, nie jesteśmy watahą.
- Dlaczego? - wciąż dopytywała się Cisza. - przecież tak jak mówiłeś, wataha to wielka rodzina. Tak jak my. - dokończył szczeniak.
Sizal nie widział już co powiedzieć.
- Leć się pobawić. - rzekł w końcu - należy ci się.
- Przed tobą wielka przyszłość moja mała - powiedział gdy Ciszy już nie było. Potem położył się i usiłował zasnąć, ale słowa wilczątka nie dawały mu spokoju.
- Przecież jesteśmy wielką rodziną... - powtarzał w myślach.
Następnego dnia wszyscy wiedzieli już o tym, co działo się pod wielkim dębem, czyli w miejscu gdzie Cisza uczyła się z Sizalem. (...)
Gdy Cisza dorosła, wciąż pamiętała, że należy do wielkiej rodziny(...).
Długi czas potem, dorosła już Cisza zwołała naradę wilków mieszkających w lesie. Spotkanie odbyć się miało przy ogromnej skale, a gdy wszyscy już przyszli, Cisza popatrzyła na skałę i rzekła - Jesteśmy wielką rodziną...(...)
I tak po wielu trudnościach Ciszy udało cię utworzyć nową watahę - Watahę Ciszy. I tak na skale - od tej pory na Skale Narad - po raz pierwszy łapę postawiła Cisza, alfa tej watahy - moja matka. (...)
Mój ojciec był samotnikiem, który został przyjęty do watahy. Pokochał moją matkę. Reszty można się domyślić. Urodziłam się jako jedynaczka, pragnąca pójść w ślady mojej matki. Niestety któregoś dnia, do lasu wdarły się niedźwiedzie. Pomimo starań nie udało się nam pozostać w lesie bezpieczni. Któregoś dnia napadło na nas stado niedźwiedzi. Moi rodzice walczyli zacięcie ale...
Po stracie rodziców nie mogłam już normalnie żyć w Lesie Cichym. Zawsze przypominał on mi o tym strasznym wydarzeniu. Dlatego musiałam odejść. Nie pomyślałam tylko, że jestem dzieckiem i jeszcze nie umiem zbyt dobrze polować. Pierwszego dnia mej wędrówki udało mi się upolować małego zająca. Ale nie spodziewałam się, że będzie mi starczył na zbyt długo. Na szczęście gdy byłam już na skraju wyczerpania, natrafiłam na tą krainę. Przyjęła mnie Wataha Nocy. I tu pozostanę...

Lightning

Bardzo fajne

Kirina

Dziękuję. Miałam wenę twórczą XD.

Alexy

Bardzo mi się podoba :)