Grota Ramony

Luan

No jej pytanie mina mu zrzedła.. A oczy przybrały Szary kolor. Przymknął ślepia i spojrzał spod blond grzywki na córkę.
- Wiesz.. Nie chcę do tego wracać. Wybacz, ale nie jestem w stanie odpowiedzieć. -. odparł szczerze. Po prostu nie chciał przypominać sobie znów tych dni w których był tak wredny i samolubny.

Kaisa

Pokiwała głową ze zrozumienie,
- Dobrze... rozumiem. Myślałam, że z perspektywy czasu nie będzie to już dla ciebie trudne, ale widać się myliłam. W takim razie pozostaje mi to uszanować - odpowiedziała. Przez ten moment zanim Luan zamknął ślepia, zauważyła, że kolor oczu ojca uległ nagłej zmianie. Dziwne.

Luan

Wilk postanowił trochę czasu jeszcze pobyć z córką. Otworzył szare ślepia i spojrzał na Kaisę.
- Wejdźmy do środka.. - zaproponował. W końcu chciał też z nią porozmawiać, pobyć w starych progach z nią. Ominął córkę z lekkim uśmiechem, po czym usiadł w jaskini na mchu. Może i był stary, oczywiście userowi chodzi o ten mech a nie o Luan'a.

Kaisa

- Jak chcesz - odpowiedziała, wchodząc w głąb jaskini. Rozejrzała się po raz kolejny, a na jej pysku zagościł delikatny uśmiech. Tak wiele wspomnień z szczenięcych chwil zamykało się w tej zapuszczonej jaskini! Gdzie by nie spojrzała, tam widziała siebie z rodzeństwem, z rodzicami, babcią... och, jak Kaisa bardzo by chciała, aby te chwile powróciły!

Luan

Luan rozejrzał się po jaskini.. Wszystko to przypominało mu o rodzinie. Uśmiechnął się pod nosem, zaś jego oczy zmieniły kolor na niebieski. Spuścił lekko łeb, spoglądał spod blond grzywki na wszystko.. Po chwili stanął wzrokiem na córce.
- Chciałbym by to wszystko wróciło.. Rodzina. -. mruknął pod nosem. Spuścił bardziej łeb, a grzywka zakryła całkowicie jego niebieskie oczy. Zamknął ślepia, ogon nawet nie drgnął. Uszy zaś oklapły nieco.

Kaisa

- Ja też bym chciała, tatku... - powiedziała cicho i przycupnęła gdzieś w kącie. Nie była na terenach swojej watahy, lecz tutaj, w rodzinnym domu czuła się bardzo swobodnie. Cóż, nie ma się co dziwić - to w tej jaskini się wychowała. - Matka zniknęła, babka też, rodzeństwo... właśnie! Przecież Kim był tutaj niedawno, jest jeszcze w krainie?

Luan

Uniósł łeb i spojrzał na córkę. Machnął lekko grzywką i odkrył niebieskie oczy.
- Nie mam pojęcia Kaiso.. Twoja babcia też powinna tutaj jeszcze być. -. odparł cicho lecz spokojnie. Jego końcówka ogona zaczęła się bujać to w prawo, to w lewo. On zaś kątem oka spojrzał na wejście jaskini, utkwił wzrok w śniegu.

Kaisa

Milczała przez chwilę, patrząc na ojca. Zbierała się w sobie do zadania kolejnego pytania, bolesnego dla niej i zapewne dla Luana również, pytania, które nurtowało ją nie od dziś. Wreszcie, nabrawszy wystarczająco odwagi, przemówiła:
- Tato, jak myślisz... gdzie oni wszyscy się podziali? I dlaczego odeszli?

Luan

Słysząc jej pytanie uniósł uszy na sztorc i przymknął teraz zielone ślepia. Które wyrażały smutek. Blond grzywka zasłoniła mu prawe oko.
- Nie wiem.. Na prawdę nie wiem. -. odparł bezsilnie. Westchnął pod nosem.
- A ty, jak myślisz? -. spytał nagle lecz cicho.

Kaisa

- Hm... mnie wydaje się, że musiało się wydarzyć coś złego - odpowiedziała, a mina nieco jej zrzedła. Nie był to dla Kaisy przyjemny temat, tym bardziej, że jej domysły na temat zniknięcia rodziny nie należały do najmilszych. Dodała gwoli wyjaśnienia. - Byliśmy rodziną udaną, szczęśliwą... matka i reszta rodzeństwa nie miała powodu, by tak nagle zniknąć.

Luan

Przymknął ślepia.
- Zgadzam się z tobą Kaiso. -. przytaknął. Uniósł lekko łeb i wyjrzał na zewnątrz. Śnieg, zima.. Nie lubił za bardzo tej pory roku. Chociaż ta pogoda na prawdę przypominała mu o rodzinie. Przed oczyma pojawiał się obraz tamtych niezapomnianych chwil. Zupełnie jakby to było niedawno.. Otworzył bardziej oczy i otrzepał łeb. Wrócił wzrokiem na córkę. Tylko ona mu została.
- Nawet nie wiesz jak za nimi tęsknię. Szczególnie za twoją mamą. -. dodał cicho.

Kaisa

- Nie dziwię ci się. W końcu spędziliście razem mnóstwo pięknych chwil i... chyba naprawdę się kochaliście - powiedziała, a na jej kufie mignął krótki i dość smętny uśmiech. Miłość, kochanie... Kaisa też miała za już za sobą pewną perypetię miłosną, o której chciała jak najszybciej zapomnieć. Usiadła na omszałym podłożu, obok ojca i popatrzyła na niego swymi pustymi, szaroniebieskimi oczami. Pustymi? Nie teraz, gościł w nich wesoły błysk, jak zawsze, kiedy patrzyła na ojca - jedyną bliską osobę, która mu pozostała. Dodała. - Jesteś jeszcze młodym wilkiem, na pewno znajdziesz kogoś, z kim ułożysz sobie szczęśliwe życie. Nie wolno w nieskończoność zadręczać się wspomnieniem mamy.

Luan

Westchnął pod nosem.
- Zgadza się.. -. mruknął cicho. Przymknął zielone ślepia. Obserwował poczynania Kaisy, aż w końcu gdy podeszła do niego stanął na niej wzrokiem. Na jej słowa, na jego pysku pojawi się szczery uśmiech. A jego oczy zmieniły barwę na kolor Niebieski. Tylko ona mu pozostała. Nie mogąc się powstrzymać ze szczęścia, objął córkę i przytulił ją. Nie trwało to krótko ale kilka długich chwil.
- Wiesz.. W moim życiu pojawiła się osoba którą uważam za przyjaciółkę. Jednak.. Wydaje mi się, że czuję do niej coś więcej. Czy to dobrze? -. powiedział nagle, lecz cicho. Właśnie ujawnił tajemnicę córce, co będzie ukrywać? To przecież rodzina.

Kaisa

Szeroko się uśmiechnęła, gdy ojciec ją przytulił. Brakowało jej tej rodzinnej bliskości, więc teraz, choć nie przepadała za czułościami, łaknęła takich gestów. Jej uśmiech tym razem nie rozciągnął pyszczka Kaisy na krótki momencik jak zazwyczaj - pozostał na ni, a nawet poszerzył się na słowa ojca.
- To wspaniale - odpowiedziała. - A jak ci się wydaje, ty jesteś dla niej tylko przyjacielem czy również kimś więcej?

Luan

Uśmiechnął się pod nosem słysząc jej odpowiedź. Jak dobrze, że ktoś go rozumiał i próbował mu pomóc. Puścił powoli córkę i usiadł już normalnie. Jego ogon lekko bujał się na boki, a niebieskie oczy miał skierowane na Kaisę.
- Myślę, że również jestem dla niej kimś więcej.. -. odparł bez zastanowienia.

Kaisa

- Więc nie możesz tego zmarnować - powiedziała. Na jej pyszczku nadal widniał przyjazny uśmiech. - To ogromna szansa, by stworzyć szczęśliwy związek i wreszcie zapomnieć o mamie. Nie zaprzepaść jej, bo kolejna może się nie zdarzyć. Zresztą, co ja ci tu mówię, skoro zależy ci na tej wilczycy? Pewnie chcesz z nią być.

Luan

Uśmiechnął się ponownie do niej i przymknął lekko ślepia. Kiwnął lekko łbem.
- Tak, zgadza się.. Masz rację. Druga szansa już może się nie zdarzyć. Dziękuję za zrozumienie, Kaiso. -. wypowiedział swoje zdanie. Na prawdę cieszył się, że może z nią pogadać. Wstał w pewnej chwili i otrzepał się.
- Spotkajmy się jeszcze na wigilię.. Zrobimy sobie prezenty i spędzimy wspólnie ten czas. Co ty na to? -. zaproponował.

Kaisa

- A zaprosisz swoją wybrankę? - zapytała, wciąż uśmiechając się, tym razem delikatniej, ale wciąż radośnie. Tak rzadko wesoły uśmiech rozjaśniał jej smukły, śnieżnobiały pysk... - Bardzo chciałabym dowiedzieć się, co to za piękność skradła ci serce.

Luan

Uśmiechnął się.
- Oczywiście, jeśli tego chcesz.. -. odparł radośnie. Miło będzie spędzić święta razem. On, Kaisa i Akeli. Będzie cudownie.. Oczywiście Luan przygotuje coś na tę okazję.
- Spotkanie będzie tutaj.. Ja o wszystko zadbam. Chciałbym żebyś była obecna.. -. dodał jeszcze.

Kaisa

- Jeżeli chcesz, to oczywiście, że przyjdę - odpowiedziała i uśmiechnęła się do ojca. Brakowało jej takich rodzinnych spotkań, a to będzie wyjątkowe - pojawi się na nim również nowa ukochana jej taty.