Kawałek świata Kanny - szamanki

Kanna

- Spokojnie, spokojnie.. - szepnęła kojąco, z wolna liżąc miękkim językiem pyszczek Sidneya. Reszta jakoś.. nie dawała znaku życia. Najbardziej Fallon. Ale.. ale się obudzi. Na pewno. Bez wątpliwości. Nie ma takiej siły, która nie pozwoli jej życ.

Sidney

- mijhdmiaaaa - Próbował wydusić, z siebie 'mama', jednakże średnio mu to wyszło. Ponowna próba otworzenia oczy, udała się z lekka lepiej. Basiorek zauważył, trochę więcej. Rodzeństwo, rodziców....
Malec uśmiechnął się przyjaźnie do mamy, co chwila zerkając na wszystko dookoła. Po chwili ponownie zamknął oczy.

Noem

Małemu Noemkowi także udało się otworzyć oczka. Na początku jego uwagę skupił Sidney. Począł mu się przyglądać puszczając ogon Kanny. Pisnął lekko po czym ukrył się pod tą samą kitą, której uczepił się przed chwilą. Czyżby przestraszył się swojego brata?

Kanna

- Jestem twoją mamą. A ty jesteś Sidney - Kanna lekko trąciła nosem pyszczek malucha. Ten jest najstarszy, to widac. Urodził się pierwszy i pierwszy się przebudził - będzie z tej małej trójki najstarszy. Oby poszli w świat jak najpóźniej.. Matka musiała się nacieszyc pierwszymi dziecmi.

Sidney

Uśmiechnął się wesoło, wchodząc na grzbiet mamy. Nie wiadomo, czemu, tam czuł się bezpieczny. - Miamia, bubć chcieć. - Co oznaczało: - Mamo, chcę zejść, ale niestety, po długich spekulacjach, doszedłem do wniosku, iż nie mogę - No może nie całkiem, trochę wydłużyłam ten tekst. xD Maluch, spadając z grzbietu swej rodzicielki, zaczął płakać, głośno i przeciągle.

Kanna

- Dlaczego płaczesz? - wilczyca przekręciła łeb, zbliżając go jednocześnie do oseska - Świat ma już dosyc łez, zawsze warto próbowac raz jeszcze - rzekła doń, po czym połaskotała go ogonem po brzuchu, na chwilę odsuwając go od reszty szczeniąt. Zaraz jednak tam powróciła. Te musiały byc cały czas w cieple.

Noem

Noem mlasnął i odkrył z siebie ogon matki. Postanowił sprawdzić bowiem skąd dochodzi taki okropny krzyk i płacz. Ciekawski obszedł matkę i spojrzał na brata przekręcając lekko łeb.
- Czo cieć tum? - spytał chrypliwym głosem co raczej miało oznaczać: Co się tu dzieje?

Kanna

A ich matka przyglądała się temu w spokoju. Dopóki nie dojdzie do bójki, chyba nie musi nic więcej robic, jak tylko patrzec. Przymknęła leniwie oczy. Ciąża jest męcząca, oj, bardzo męcząca..

Sidney

Zaśmiał się piskliwie, po czym już zadowolony wrócił do mamy. Grzał się w jej cieple, nadal uśmiechając się. Niedługo potem, brykał po całym pokoju. Skakał, biegał, bawił się. Maluch sprawi pewnie trochę problemów...

//brak weny. X.X/

Kanna

//Pokoju?

Wilczyca ułożyła pysk na łapach, poruszywszy krótko uchem. Takie młode i już tak brykają.. Szamanka ze stoickim spokojem poruszyła łapą, by położyc ją na drugiej, wskutek czego bransoletki wydały charakterystyczny, metalowy dźwięk.

Noem

Nagle małemu Noemkowi zaczęło zdawać się, iż jest dorosły. Wyprężył się dumnie i zaczął chodzić po jaskini. Słyszał także, że niedawno odbyło się zebranie wody. Skoro jest dorosły to zapewne niebawem się tam uda.

Kanna

Rodzicielka spojrzała na nieobecnego wciąż Riohiego. Eh.. i na niebudzącą się Fallon. Musi się obudzic. Musi. Kanna głęboko w to wierzyła. I wierzyc przenigdy nie przestanie. To jej pierwszy miot i jak każda nie chciałaby, by coś im się stało. Cokolwiek złego..

Sidney

Mały Sidney'ek uśmiechnął się do mamy. - A-a, ja się jakos nazyffam? - Spytał malec, spoglądając na rodzicielkę. Wszystko było takie dziwne i niezwykłe, jasne, kolorowe. Podszedł do Noema, kładąc mu łapek na głowie. A cóż to za dziwne stworzenie?

Noem

Wtem Noem wydał z siebie jakiś dziwaczny odgłos. Jakby mruknięcie, połączone z rżeniem i szczęknięciem. Efekt na pewno był przerażający i z pewnością nadawał by się do bajki straszącej dzieci przed snem. Jednak przejdźmy do fabuły - zsunął łapę Sidney'a ze swojej głowy, po czym uchylił jedno oko i spojrzał na niego. Cóż to za wytwór natury kładzie swe odnóże na jego zacnej głowie?!

Sidney

Maluch przestraszył się. To żyje! Spojrzał na swego braciszka, niepewnym wzrokiem. Sidney wypróbował opcje, zjedzenia brata. Zakończyło się to nie powiedzeniem. Młodzian wiedział już, że to nie jedzenie. Przestraszony przytulił się do swe mamy, dokładnie obserwując basiora.

Noem

Noem spojrzał pytającym wzrokiem na brata.
- Cieć psysedł?! - ryknął obracając się w poszukiwaniu ducha - NIE NABEZES ME! - dodał potem robiąc minkę 'Are You Fu*** Kidding Me'.

Kanna

Szamanka stuliła uszy na te piski, krzyki i wrzaski. - Noem, nie krzycz tak - zmarszczyła lekko nos, przytulając do siebie wystraszonego Sidneya. Zerknęła na córkę. Wciąż nic.. Ile jeszcze.. ? Oblizała nos nerwowo.

Sidney

Mały spojrzał na matkę. - Cio to? - Spytał, pokazując łapką, niebudzącą się siostrę. Maluch, przekręcił zabawnie głową, przyglądając się waderze. - Tio mnie zje? - Spytał po chwili, pełny trwogi i przekonania, że dziwna istota, zaraz go zeżre.
Yhm, był trochę bojaźliwy, przyznaję. Taka jego natura, jeżeli nie wie co to, myśli, że to jet złe.

Kanna

Białogłowa zerknęła swymi ciepłymi, krwawymi ślepiami na bojaźliwego synka, uśmiechając się pobłażliwie. - Wilki wilków nigdy nie zjadają, głupiutki - mruknęła żartobliwie - To twoje rodzeństwo. Noem to brat, a ta mała kuleczka to siostra, Fallon. Ona jeszcze śpi. Ja jestem Kanna, twoją mamą, a to twój tata, Riohi. Ty jesteś Sidney. Jesteśmy rodziną.

Sidney

Mały uśmiechnął się do mamy przyjaźnie, po czym wtulił się w jej futerko. - Tio tata? - Wskazał na dorosłego basiora, nadal uśmiechając się ciepło. Był szczęśliwy, że ma rodzeni. Ojca, matkę, brata, siostrę... Tylko ta siostra... tak długo śpi. Jakby była jeszcze gdzieś indziej, gdzieś daleko.

//A jak nikt nie znajdzie się na Fallon ona umrze? :<//