Katakumby Jerome

Reika

Gwałtownie odwróciła łeb w stronę szelestu.
- Teraz jest... - szepnęła.
Jej sierść również lekko się uniosła. Postawiła uszy na sztorc, wpatrując się w tatmo miejsce. Wstała, uginając się lekko na łapach.

Jerome

Jego ślepia po błyszczały gdy zza krzaków dobiegł odgłos dzikiego warkotu. Podniósł się gwałtownie ustawiając w pozycji obronnej, pysk nisko przy ziemi. Obnażył długie, masywne kły a z jego pyska wydobywało się powarkiwanie. W krzakach mignęły żółte ślepia. Po chwili wyłoniła się z zarośli rosła puma a jej ryk rozbrzmiał na terenach Jerome.

Reika

Gdy puma wyskoczyła z krzaków, warknęła. Przyjęła pozycję obronną. Puma szykowała się by skoczyć na Jerome'go.
- Dość się przeze mnie nacierpiałeś... - mruknęła w jego stronę - Teraz Cię nawet nie draśnie!
Gdy tylko wykonała skok, Reika zwinnością węża z głuchym warknięciem uderzyła ją barkiem. Siła wyskoku wilczycy oraz pumy, dała upadek dzikiemu zwierzowi. Zaczęła się zażarta walka. Skrzydlata wilczyca wyglądała, jakby się z nią bawiła. Wykonywała lekkie ciosy w rozmaitych miejscach na ciele pumy. Potem puma niby nie wiadomo czemu osłabła. Teraz Rei miała pole do popisu. Skoczyła na nią i wpiła zęby w jednym miejscu na szyi. Ruchy zwierzaka zaczęły się krępować, aż zamarły zupełnie. Na koniec wadera przegryzła jej tętnicę. Teraz puma leżała martwa, zaś Reika była od czubka nosa po koniec ogona wybrudzona krwią.
- Kto mieczem wojuje, od miecza ginie - sapnęła jedynie.
Zadarła pysk ku górze i zawyła zwycięsko.

Jerome

Wilk zamarł. Nie zdążył nic zrobić. Biała wilczyca stanęła w jego obronie? Jego oczy były pełne zaskoczenia. Obrócił się w jej stronę z lekko ugiętą nadwyrężoną łapą.
- Czyż ty zwariowała? To zwierzę mogło Cię zabić! - wybuchnął lekko lecz była to niekontrolowana złość spowodowana tym, że zwyczajnie się o Nią martwił. Zabawne bo dotąd nie interesował go niczyi los. Wodził wzrokiem po jej ciele. - Jesteś cała upaprana w krwi. - zrobił pauze podchodząc do niej. Cały czas jeszcze kulał. - Ty brudasie. Chodź. - mruknął i bez wyjaśnienia począł ją prowadzić w stronę jaskini, w której zaraz zniknął. Przystanął przy krystalicznie czystym źródle wody w grocie i czekał na ów wojowniczkę.

Reika

Rei pobiegła za Jerome'm. Obróciła się na chwilę, by spojrzeć na martwą pumę. Strzepnęła jedynie uszami i zmrużyła ślepia. Zaraz truchtem znalazła się w jego jaskini.
- To był odruch - tłumaczyła się - Mnie nie obchodzi, co stanie się ze mną. Ważne, by ważne dla mnie osoby żyły dalej.
Uśmiechnęła się do niego i zaczęła czyścić futerko z krwi.

Jerome

Pokiwał pyskiem z dezaprobatą po czym usiadł zaraz obok niej. - Skoro tak to po cóż narażasz się dla takiego wilczyska jak ja? - patrzył na nią pustymi, przygasłymi tęczówkami. Dalej czuł się jak potępiony wilk. Przejechał pazurami po ziemi robiąc głębokie rowy. Jego łapa zdawała się być już całkiem sprawna.

Reika

- A czy wygląda, że jesteś mi obojętny? - podniosła głowę znad futra, by popatrzeć na wilka.
Zastrzygła uchem, kątem oka rozglądając się po jaskini. Usiadła normalnie, po czym rózowym językiem zaczęła czyścić prawą łapę.

Jerome

Opuścił łeb nieco niżej spoglądając w podłożę. - Pozory bywają zgubne. - mruknął i odchylił uszy do tyłu. - Nie chcę by Ci się coś stało z mojego powodu. Starczy, że naraziłem Cię już nad wodospadem. - dodał i umoczył końcówkę ogona w wodzie po czym chlapnął nią w pysk wilczycy ze swoim normalnym zadziornym uśmiechem.

Reika

Zaśmiała się tylko na jego słowa.
- Powiedziałam Ci już. Dla mnie ważne jest szczęście ważnej dla mnie osoby. To tylko się liczy - mruknęła.
Była już prawie czysta. Jeszcze tylko skrzydła. Z tym to będzie mały kłopot. Więc namoczyła łapy w wodzie i poczęła je czyścić do bieli.

Jerome

Zauważył, że ma mały kłopot z umyciem skrzydeł. Westchnął przewracając oczyma teatralnie i umoczył łapy w wodzie stając za nią. - Pomogę Ci. - złapał za jedno z jej skrzydeł delikatnie i rozłożył je namaczając w wodzie zaczął oczyszczać muskając opuszkami łap.

Reika

Nastawiła uszy i przyglądała się poczynianiom wilka. Gdy tylko do niej podszedł, cofnęła łapę.
- Dziękuję - uśmiechnęła się ciepło.
Zaraz jednak sama zaczęła czyścić drugie skrzydło. Nie uważała, że grunt to wygląd. Ale kto jej zabroni ładnie wyglądać? Dla niej liczyła się tylko osobowość.

Jerome

- Nie ma za co. - odrzucił z uśmiechem odskakując na bok gdy skończył. Zawinął ogon wokół łap przyglądając się skrzydlatej wilczycy z pewnym błyskiem w oku. - Jakieś życzenia? Głodna? Może spacer? - wyrzucił z siebie potok słów.