Katakumby Jerome

Jerome · Wysłany: Wto 21:46, 30 Mar 2010 Temat postu: Katakumby Jerome

Potężne podmokłe tereny, dzikie pnącza zwisające z koron drzew. Woń kwiatów w powietrzu, odgłosy lasu i rozmaitej zwierzyny. Za brzegiem bajora wodnego rozciąga się zielona łąka otoczona wysokimi dębami a na jej środku znajduję się ogromna płaska skała a zaraz obok niej sporych gabarytów jaskinia.

________________________
Jerome szybkim krokiem przedzierał się przez mokradła skacząc z jednego zwalonego pnia na drugi aż dostał się na brzeg i zatrzymał dopiero na polanie obok swojej jaskini. Oczyma wodził po horyzoncie ciekaw czy wilczyca go posłuchała.

Akeli

Przyszła zaraz zanim.Przeskakiwała zwinnie po pniach.I dotarła na brzeg.-No prowadź dalej.-powiedziała do niego.

Jerome

- Jesteśmy na miejscu. - sapnął układając się na skale i obserwował łapczywym wzrokiem wilczycę. Różne rzeczy chodziły mu po głowie przy tym. Na koniec zamachnął tylko ogonem i mlasnął kłami.

Akeli

-Fajnie tu.Podoba mi się.-Powiedziała i usiadła niedaleko wilka.-To co robimy?-zapytała.

Jerome

Wilk zaś wstał i zeskoczył ze skały z hukiem. Nie miał w tej chwili na nic ochoty, zebrał się więc i spojrzał znacząco na Akeli by już poszła a sam zniknął w zaroślach.
[sorry, brak weny i czasu | zt]

Akeli

Wyszła zaraz za wilkiem.Widać,że nie miał na nic ochoty.Zniknęła gdzieś w krzakach i se poszła.

[Aha spx]

[zt]

Reika

Weszła, ostrożnie stąpając.
- Jerome... - szepnęła.
Jego legowiskiem było ostatnie miejsce, które sprawdzała. Była wycieńczona. Kraina wcale nie jest mała. W końcu łapy się pod nią ugięły. Nie była w stanie iść dalej. Położyła się na trawie, odginając uszy do tyłu. To wszystko przez nią. Nic by się nie stało, gdyby rozpostarła skrzydła.

Jerome

Wilk ciężko i dość głośno oddychając przedzierał się przez chaszcze na swoich terenach. Nie miał już najmniejszej ochoty brodzić w błocie więc pochylił lekko łeb, napręzył się i wyskoczył do góry by wylądować na brzegu acz upadł z trzaskiem. Nadwyrężona łapa dała o sobie znać. Warknął głucho zwijając się na moment z bólu po czym podniósł się i znów splunął krwią. Wadera ognia mówiła, że po tych ziołach za kilka dni wszystko się zarośnie, ale będzie musiał się wycierpieć. Westchnął ciężko. Jego ciało było dośc pocharatane, jednak krew już nie płynęła z głębokich blizn. Wtem ujrzał skrzydlatą wilczycę. Jego źrenicę powiększyły się momentalnie. - Reika? - wyszeptał po czym nie zważając na ból podszedł do niej. Był to nie lada wyczyn. Leżała na ziemi. Nie wiedział w jakim jest stanie a pierwszy raz czuł się winny za to, że skrzywdził kogoś. Pochylił się i wsuwając swój pysk pod jej podciągnął ją do góry. - Reika...- urwał znów już lekko poddenerwowany.

Reika

Widząc straszny stan wilka, bardziej pogrążyła się w zamyślaniach i odrzuceniu siebie. - Nic mi nie jest. Muszę tylko odpocząć.. - mruknęła cicho.
Uśmiechnęła się przez chwilę delikatnie.
- Przepraszam Cię za to. Powinnam reagować natychmiast - wzrokiem błądziła gdzieś po podłożu - Czuję się teraz winna, na prawdę Cię przepraszam...
Poruszyła lekko końcówką ogona.

Jerome

Patrzył jeszcze chwile na nią z lekki zastygiem na pysku po czym roześmiał się siadając. - Daj spokój przecież to ja Cię namówiłem. Zresztą...zaraz moje rany się zagoją. Jesteś głodna? Mogę Ci jakoś pomóc? - mlasnął kłami zawijając ogon wokół łap.

Reika

Podciągnęła się do siadu i uśmiechnęła się.
- Nie, dziękuję. Nic mi nie trzeba - rzekła, strzygąc uszami.
Spojrzała w niebo. Zamachała skrzydłami, chcąc poderwać się do lotu.
- Może gdybym zrobiła to spokojniej... - ta myśl nie dawała jej spokoju - Obiecuję Ci, że gdy się dostatecznie nauczę, zabiorę Cię na lot po krainie.
Zaśmiała się cicho, oczami wyobraźni widząc, że lata.

Jerome

Kącik jego pyska drgnął do góry w lekkim uśmiechu. Odchylił uszy do tyłu wpatrując błyszczące, zielone oczy w księżyc na niebie. - Może...jednak nie sądzę byś dała radę mnie unieść. - zaśmiał się szurając ogonem po podłożu. Silny podmuch wiatru, który zmierzwił jego futro przyniósł do jego nosa jej zapach. - Należysz do watahy Wody. - stwierdził kątem oka spoglądając na nią.

Reika

- Nie oceniaj książki po pierwszej stronie - uśmiechnęła się zadziornie.
Spojrzała na niego. Poczuł jej zapach. To pewne.
- Owszem, należę. Węch Cię nie zawiódł - strzepnęła uchem.
Ona również spostrzegła księżyc. Zadarła pysk do góry i głęboko, melodyjnie zawyła. Nawyk, przyzwyczajenie, wilcza natura.

Jerome

Obrócił pysk w jej stronę lustrując ją uważnym wzrokiem po czym wyszczerzył kły w cwanym uśmiechu. Odepchnął się łapami od ziemie i uderzając w bok wilczycy przewrócił ją na grzbiet. Przednimi łapami położonymi na jej barkach przybił ją do ziemi, następnie sam zadarł pysk do góry i wydobył z siebie ten wyjątkowy dźwięk, a mianowicie zawył. Glośniej niż wilczyca acz to naturalne.

Reika

Wycie się urwało, gdy wilk zwalił ją z nóg. Nie była na niego zła. Zaśmiała się. Wsunęła łapy pod brzuch i wybiła się tak nagle, lekko posuwając ciężar wilka do tyłu. To już połowa sukcesu. Z tylnymi łapami było gorzej. Nie mogła ich uwolnić. Padła pyskiem do ziemi, wzdychając. Uszy poruszyły się niczym radary, wsłuchując się w wycie wilka.

Jerome

Kiedy zaprzestał wyć spojrzał na w oczy wilczycy swoimi wzburzonymi ślepiami jakby czegoś w nich szukał. Jakby był zahipnotyzowany. Postawił uszy wsłuchując się w cykanie świerszczy i melodie grane przez dzikie ptactwo.

Reika

Gdy w końcu wysunęła łapy spod wilka, podciągnęła się do siadu, prostując skrzydła. Spostrzegła, że Jerome się w nią wpatruje.
- Taka jestem ciekawa? - zapytała, podchodząc bliżej niego.
Zaczęła go obchodzić dookoła.

Jerome

Uniósł jedną brew wodząc za nią wzrokiem aż...zakręciło mu się w głowie i gdy chciał się podnieść wycedził łbem o gałąź nad nim aż opadł na ziemie a nad głową pojawiły mu się gwiazdki. - Uaaa...- syknął przecierając łapą po swojej grzywie na łbie. - ...jak widać. - dokończył podnosząc się do siadu. Gdyby nie sierść widać byłoby rumieńce na pysku wilka. Czyżby tracił głowę przez tą wilczycę? Jerome wojownik i zielarz?

Reika

- No proszę, heh - mruknęła i usiadła obok niego.
Właściwie to się zatrzymała po kolistym chodzie. Machała nieprzerwanie końcówką ogona. Obróciła pysk w przeciwną stronę, błądząc wzrokiem po niewidzialnym punkcie na niebie.

Jerome

Zmrużył ślepia patrząc na nią po czym dodał złośliwie. - A może patrze na ciebie bo nic innego tutaj nie ma. - strzelił ogonem przecinając powietrze a przy tym musnął jej ucho. Po chwili wstał słysząc dziwne szelesty w krzakach. Uszy postawił na sztorc a jego sierść zjeżyła się momentalnie.