Bliźniacza Przełęcz

Kanna

- To długa historia... - zaczęła, z ponownym, głębokim westchnięciem - Gdy postanowiłam wybrać się za krainę, odwiedziłam moją starą przyjaciółkę z dawnej Watahy. Przywróciła mi wspomnienia, zapomniane przez amnezję. Zaciekawiły ją moje skrzydła. Skrzydlaty wilk, który nie lata. Za pomocą swoich książek odkryła, że tak naprawdę nigdy bym nie latała. Dzięki różnym magicznym bzdetom sprawiła, że skrzydła znikły. Wyjaśniła, skąd się pojawiły. Jeden z moich przodków miał skrzydła, tak jak cała jego Wataha. W niespodziewanych okolicznościach zginął, a skrzydlate wilki zmniejszyły swoją populację. Moja matka była już bez skrzydeł. Mimo wszystko jakieś geny przeszły na mnie. Teraz, jestem bezskrzydlata - wyjaśniła.

Beherit

- Twoi przodkowie byli w watasze skrzydlatych wilków? - powtórzył pytającym tonem, jakby niedosłyszał. Niewiele takich watah było na świecie. On niegdyś należał do jednej z takich.

Kanna

Kanna kiwnęła głową. Jednocześnie zdziwiło i zaniepokoiło ją zdziwienie Beherit'a. Dobrze wiedziała, że częste spotykanie wilków skrzydlatych jest tak nieprawdopodobne, jak to, że wilki zaufają ludziom. Jednak niepokoiło ją zachowanie towarzysza.

Beherit

- Być może mamy wspólnych przodków - powiedział, lecz nie sądził, by było to prawdopodobne. Dodał pospiesznie, zmieniając temat. - Szkoda, że pozbyłaś się tych skrzydeł. Ładnie z nimi wyglądałaś.

Kanna

Wilczyca podniosła wzrok na pysk wilka. Spojrzała mu w oczy.
- Nie sądzę - mruknęła, odpowiadając na pierwsze stwierdzenie, a potem szykując się do drugiego - Lepiej mi bez nich. Być skrzydlatym wilkiem i nie latać to tak samo jak być syreną i nie umieć pływać, czyli - bez sensu. Bez obrazy.

Beherit

Skrzywił się nieco, choć nie uraziły go słowa Kanny. - Ja mam nadzieję, że jeszcze kiedyś będę mógł polecieć - powiedział. W końcu kiedyś posiadał tę umiejętność. Widząc, ze Kanna patrzy mu w oczy, sam wlepił wzrok w jej czerwonkawe ślepia.

Kanna

- Ja wolę stanowczo stać czterema łapami na ziemi - uśmiechnęła się lekko.
Przeniosłam wzrok na słońce, które dawało ostatnie znaki. Niebo już ciemniało, a na nim pojawiały się świecące punkciki. Pierwsza wystąpiła ulubiona gwiazda Kanny - Gwiazda Polarna. Ta, co świeci najjaśniej.

Beherit

Roześmiał się. - Każdy tak mówi, dopóki po raz pierwszy nie wzbije się w powietrze - odpowiedział i usiadł, owijając łapy płomiennorudym ogonem. - Latałaś kiedyś?

Kanna

- Nigdy - przyznała, ruszając maniakalnie końcówką ogona.
W końcu położyła się, kładąc łeb na czarnych jak węgiel łapach. Słuchała, jak wiatr świszczał między skałami. Mimo wszystko była czujna na nowe wypowiedzi Beherit'a.

Beherit

- W takim razie jeśli kiedyś uda mi się znów wzbić w powietrze, to wezmę cię na krótką przejażdżkę. Od razu zmienisz zdanie - powiedział i poruszył skrzydłami, jakby już nie mógł się doczekać, aż znów poleci.

Kanna

- Nie mogę się doczekać - Kanna zaśmiała się.
Chwila... Kanna się zaśmiała? Zakryła po chwili łapami pysk. Tak dawno się nie śmiała, jak tylko pamięta. Zakończyła tylko delikatnym uśmiechem. Poruszyła ogonem, spoglądając na Beherit'a.

Beherit

Beherit z rozbawieniem, ale też i zdziwieniem patrzył, jak rozmówczyni zakrywa sobie pysk łapami podczas śmiechu. - A cóż to było? - zapytał. - Od naszego ostatniego spotkania postanowiłaś, że będziesz żyć bez śmiechu?

Kanna

- Nie miałam powodu do śmiechu - Kanna wzruszyła obojętnie barkami.
To co powiedziała, była prawdą. Od odejścia z krainy życie nie było różowe, ni też zielone. Patrzyła na nie po poprostu z pesymistycznego podejścia. Ciągle zło i zło. "Która godzina?", "Zła godzina!" "Godzina pierogów?", "Nienawidzę pierogów!". Ekghym.

Beherit

Przekręcił lekko łeb, patrząc na wilczyce. - Ale to nie jest powód, by wzbraniać się przed śmiechem, gdy ma się na niego ochotę - powiedział. Sam kiedyś był wiecznie ponury i oschły. Jednak ostatnie miesiące spędzone poza krainą zmieniły go nieco.

Kanna

Kanna jedynie odchrząknęła.
- Ale też niepotrzebnie jest się śmiać, gdy nie ma się powodu - odwróciła znaczenia słowa samca i poczęła mu się przyglądać.
Ogonem zamiatała kurz na glebie, w nieco powolnym tempie.

Beherit

- Każdy powód jest dobry. Śmiech to zdrowie - odparł, jak zwykle chłodnym spojrzeniem lustrując wilczycę. Tak samo, jak robiła to ona. - Nie mówię oczywiście o rechotaniu jak przygłup. Ale zaśmiać się od czasu do czasu nie zaszkodzi.

Kanna

- Nikomu się nie zabroni mieć własnego zdania - rzekła.
Tariss wcięła się do rozmowy, krakając po swojemu. Ostrym dziobem tknęła wilczycę zniecierpliwiona. Kanna posłała jej spojrzenie pełne spokoju, ale i irytacji. Ptak przewrócił oczyma i zamachał skrzydłami.

Beherit

Teraz to on z trudem powstrzymał wybuch śmiechu, lecz doskonale udało mu się go zamaskować. Życie uczyniło z Beherita doskonałego aktora. Zlustrował Kannę jeszcze jednym uważnym spojrzeniem. - Cóż, skoro tak stawiasz sprawę... nie będę się sprzeczać - powiedział po niedługim milczeniu. Nie rozumiał jednak postępowania wilczycy - całkiem niedawno cieszyła się, że spotkała jedynego chyba znajomego, tak więc można było wywnioskować, iż kontakty z innymi nie są jej obojętne. Z drugiej strony robiła wszystko, by tego grona znajomych nie powiększyć.

Kanna

- Świetnie - mruknęła nieco obojętnie.
Zamknęła oczy, łapiąc powietrze w nozdrza. Ogon wciąż zamiatał po ziemi. Ona zaś, by nie stać bezczynnie w miejscu, otworzyła znów ślepia i obeszła Beherit'a dookoła. Usiadła na końcu.

Beherit

Przeniósł wzrok z Kanny na spowite śnieżnobiałymi, puchatymi obłokami błękitne niebo. Wczesna wiosna. Piękny widok. Nie miał zamiaru podtrzymywać rozmowy. Kanna sprawiała wrażenie, jakby nie miała ochoty na dalsze jej ciągnięcie, więc nie zamierzał naciskać.