Bliźniacza Przełęcz

Xerri

Wilczyca szepnęła:
-Żegnaj!
Popłakała jeszcze trochę. Po czym wstała. Wdrapała się na drzewo. Pooglądała przez chwilę okolice. Po kilkunastu minutach zeskoczyła z drzewa i pobiegła.
z.t

Nirdosa

Zanim się obejrzała - została sama. Tak to właśnie w życiu bywa, w jednej chwili otacza się wianuszek przyjaciół po to, by gdy coś pójdzie nie tak zniknąć bez śladu. Gdy sylwetka Morta stała się całkiem malutką, szepnęła tylko tęskne słowa przeprosin, po czym odeszła niczym niepyszna, niemalże po ziemi ciągnąc ogon pokryty gęstym futrem. Znaki na łapie znów strzeliły smętnym światłem, wszem i wobec głosząc światu, iż oto przygnębienie dopadło naszą Nirdosę. Zupełnie, jakby zwieszony łeb nie wystarczył. Nauczka na przyszłość: kiedy ujrzysz coś świecącego, nie dotykaj tylko uciekaj! Żebyś tak wiedziała o tym wcześniej...

zt.

Morte

Tam, tam, tam.. Kto tu postanowił przyjść? Ano Morciak! Z chytrym uśmiechem i zmrużonymi ślepiami stanęła na szczycie góry. Zadrwiła sama z siebie i usiadła na zadzie. Ohmm, było tutaj nieco chłodno. Mówiąc nieco, miała na myśli bardzo! Szczękała zębami, a z jej nozdrzy i pyska, zaczęła wydobywać się dym. Tak było jej chłodno, a przecież musi jeszcze listy napisać! Zrobiła kwaśną minę i wyjęła lekko poszarpany kawałek pergaminu, oraz malutką fiolkę, w której to był atrament. Uniosła lekko łeb ku górze i głośno gwizdnęła. Chwilka ciszy, chwilka niepokoju, a na niebie pojawiła się mała i ciemna plama, która stopniowo obniżała się i zbliżała. Była to Kiara, jej feniks. Morte pociągnęła nosem, który zaczął lekko marznąć i popatrzyła na ptaszysko z uwagą. Uniosła lekko łapę do góry i gwałtownie opuściła w dół, uderzając nią o podłoże. To samo uczyniła Kiara, tyle że ona wykonywała te ruchy skrzydłami. Po kilku takich wymachach, feniksowi odpadło jedno pióro, które było waderze potrzebne. Podniosła je z podłoża i zamoczyła lekko w atramencie, a następnie starannie nabazgroliła coś na kartce. Zaraz jednak wyciągnęła jeszcze jedną i jeszcze jedną.. Konkretnie było ich kilka. W każdej było napisane w prawdzie to samo, jednak poszczególne fragmenty zmieniała. Wyciągnęła złoty sznureczek i przywiązała nim owe kartki do szponiastych odnóży Kiary.
- Leć mała! Roznieś je! Ty już wiesz komu!- krzyknęła a ptaszysko odleciało z łomotem. Morte uśmiechnęła się lekko i zgarbiła, cóż ona będzie o jakieś maniery dbała?! Jej kości strzeliły, chyba od braku ruchu. Trzeba będzie niedługo na jakieś polowanko iść, czy coś. Chuchnęła w łapy, by nieco się ociepliły. Powoli owinęła łapy, swym długim i lekko poszarpanym ogonem, a następnie niedbałym ruchem odgarnęła czarno-czerwoną grzywkę ze ślepi. Ale nuda..

Chris

I po chwili również Chris się tutaj zjawiła. Szła przed siebie powolnym krokiem, ze spuszczonym łbem - niczym zombie.
W połowie drogi zatrzymała się i uniosła łeb. Nie ukrywała zmęczenia, które nie dawało jej spokoju. W końcu szła już kilka dni bez jedzenia i picia spoza granic krainy, aż do tego miejsca.
Rozejrzała się uważnie, po czym dostrzegając dość pokaźny głaz - skierowała się w jego stronę. Gdy znalazła się przed nim, wskoczyła na niego i położyła się. Ułożyła łeb na łapach, a następnie owinęła swe łapy puszystym ogonem.
Rozejrzała się ponownie i dopiero teraz zauważyła niedaleko białą waderę o czarnych włosach i grzywce z czerwoną pasemką. Nie kiwnęła łbem, nawet się nie przywitała - ależ to aspołeczna istota.
Zamknęła ślepia, zaś jej grzywka zakryła jej oczy.

Morte

Morte pociągnęła nosem i zamknęła na chwilę ślepia. Było zimno, nieprzyjemnie, ale właśnie takie klimaty lubiła Morte. Jesień jak jesień, każda normalna. Wilczyca zastrzygła uchem i skrzywiła pysk. Świat wydawał jej się jakby nieruchomy, w zwolnionym tempie. Wadera otworzyła w końcu ślepia. Powieki bezwładnie opadały jej na oczy. Najchętniej zaszyłaby się w jakimś ciepłym, miłym i przytulnym kącie, a następnie zasnęła. Mrruu. Zerknęła z ukosa i dostrzegła nieznaną jej dotąd postać.
- Witam.- rzekła. Jej słowa były pozbawione życia, takie głuche, chrapliwe i dziwne ''Witam''. Morte wstała z wolna i obróciła się na łapie, a następnie znów zasiadła, tyle, że przed sobą miała całą sylwetkę nieznajomej.

Chris

Tęczowe uszy Chris były opuszczone.. Z resztą jak zawsze.
Można powiedzieć, że drzemała do póki nieznajoma wadera się do niej odezwała. Uniosła lekko powiekę prawego oka, po chwili zrobiła to samo z lewą powieką. Poruszyła lekko uszami, w końcu uniosła łeb i rzuciła spojrzenie wilczycy. Odgarnęła łapką grzywkę z oczu, a następnie zaczęła się jej przyglądać.
- Witaj.. -. odpowiedziała cichym głosem.

Morte

Morciaka uśmiechnęła się lekko i machnęła obojętnie ogonem, by zaraz znów opatulić nim swe kończyny. Przyglądnęła się uważnie wilczycy i po raz kolejny pociągnęła nosem, sama już nie wiedziała który.
- Jestem Morte. A ciebie jak zwą?- spytała spokojnie, lecz nadal tym chrypliwym i dziwnym tonem głosu. Nasza Morte przechodziła od jakiegoś czasu różne zmiany, no tak.

Chris

- Chris.. Nazywam się Chris. -. odpowiedziała zaraz po jej pytaniu. Nawet się nie uśmiechała, zero zadowolenia na pysku.. Jednak nie przeszkadzało jej towarzystwo Morte, a nawet głęboko w sercu cieszyła się, iż ktoś się do niej odezwał i chce z nią porozmawiać.
Nagle usłyszała jak wadera pociągnęła nosem - przechyliła leciutko łeb w prawą stronę i zapytała.
- Przeziębiłaś się? Powinnaś siedzieć teraz w legowisku, a nie wałęsać się po krainie. -. nie spuszczała z niej wzroku.

Morte

- Miło mi cię poznać.- rzekła z lekko uniesionym ku górze łbem. Zaciągnęła się powietrzem, ahh.. Jakże miło spotkać kogoś z watahy Nocy, mm.
- Ehh tam. Toż to żadne przeziębienie nie jest. Tak reaguję na nagłą zmianę temperatury. Noo, ale nic. Poza tym, tyle teraz jest obowiązków.. Trzeba różne listy, spisy robić i niewiadome co jeszcze. Musze jeszcze patrole na terenach ognia podzielić, uhm..- powiedziała i pokręciła łbem. No tak, zimna coraz bliżej, spiżarka do uzupełnienia itp.. Eh, czasem ma się ochotę rzucić wszystko, no ale nic, to nie istotne, takie są uroki bycia dorosłym. Morte wyprostowała się nieco i popatrzyła na waderę z lekkim uśmiechem.

Chris

Słysząc jej odpowiedź kiwnęła lekko łbem na znak, że zrozumiała. Zaraz po tym przeanalizowała jej kolejne słowa, unosząc przy tym leciutko uszy w górę, jednak po krótkiej chwili znów zostały opuszczone.
- Spisy, patrole? Hm.. Kim jesteś? Tropicielem, Szpiegiem? A może jeszcze kimś innym? -. zapytała nie spuszczając z niej wzroku.

Morte

- Tropicielką i zarazem radną sojuszu NO. Zapewne o nim słyszałaś.- rzekła i machnęła ogonem, po czym znów opatuliła nim swoje chude łapy. Przyjrzała się uważnie i uśmiechnęła lekko.
- Wyglądasz mi na taką, co ma duże doświadczenie.. Też musisz być kimś.- powiedziała i zwilżyła swój nos zimnym językiem. Przeciągnęła się lekko, a jej kości chrupnęły.

Chris

Kiwnęła łbem, po czym odpowiedziała:
- Owszem. -. poruszyła lekko ogonem nadal mając owinięte łapy. Po jej następnych słowach przymrużyła ślepia i leciutko, prawie niewidocznie uśmiechnęła się.
- Miło to słyszeć. Rozmawiasz z dowódcą wojowników.. -. odpowiedziała spokojnym głosem. Ten jej leciutki uśmiech zniknął.

Morte

Morte uśmiechnęła się cwanie i zmrużyła na ułamek sekundy swe ślepia. Po chwili lekko kiwnęła jej łbem. Miała szacunek do wszystkich, a zwłaszcza do tych, co są wyżej od niej rangą.
- Więc gratuluję tak ważnego i wysokiego stanowiska.- powiedziała i odgarnęła swoją grzywkę, która non stop opadała jej na ślepia. Oblizała swoje kły i znów przeniosła swój wzrok na waderę, a uśmiech z jej pyska zszedł..

Chris

Kiwnęła znów lekko łbem, odpowiedziała:
- Dziękuję.. -. spojrzała znów na nią, a raczej na jej grzywkę. Nieco się zamyśliła, w końcu spuściła wzrok na swoje łapy i ułożyła z powrotem łeb na nich. Była zmęczona i to bardzo. Oczy same jej się zamykały, miała wrażenie, że całe jej ciało jest sparaliżowane - westchnęła pod nosem.

Xerri

Wilczyca przykuśtykała tutaj ze smutkiem w oczach. Te bandaże bardzo jej ciążyły. Ale nie mogła ich teraz zdjąć. Wielka szkoda. Czyli test na wojownika będzie musiał poczekać. Mówi się trudno i płynie się dalej, płynie się dalej xD. Xerri ujrzała dwie, ładne wadery. Jedna biała. Druga bardzo kolorowa. To ta druha przykuła jej uwagę. Podeszła do niej i powiedziała:
-Witaj...

Sevarro

Zwinny niczym piskorz biegnął pośród krzaków. Wymijał głazy i wszelkie przeciwności. W końcu przystanął, oglądając okolicę.
-Pięknie tu! - powiedział do siebie. Uśmiechnął się, był młodym i niedoświadczonym gryfem, mimo to lubiał zwiedzać świat.

Chris

Uniosła powoli łeb i rozejrzała się po raz trzeci - coraz więcej osób się tutaj zbierało, co niepokoiło Chris. Nagle fioletowa wadera, jak się domyśliła - dojrzewająca podeszła do niej i przywitała ją. Wojowniczka uniosła lekko brwi, po chwili jednak odpowiedziała:
- Witaj.. Morte - Czas na mnie, zobaczymy się jeszcze kiedyś.. -. pożegnała się z białą wilczycą. Podniosła się, zeskoczyła ze skały i zniknęła z pola widzenia.
z/t

Xerri

Wilczyca poprawiła bandaż na prawej łapie. Spojrzała na Chris. Ona musiała iść. Szkoda... Ale Xerri nie podda się tak łatwo. Będzie ja śledzić, aż w końcu Wojowniczka raczy z nią pogadać. Taki miała genialny plan! Buhahahaha! Stała na obolałe nogi. I pobiegła. Naprawdę, pobiegła! Mimo bandaży i strasznego bólu. Dała radę. Tak jak przystało na przyszłą wojowniczkę.
z.t

Morte

Morte potrząsnęła łbem i rozglądnęła się dookoła. Faktycznie, zbierał się tu mały tłumik, czego szczerze mówiąc.. Nienawidziła!
- Żegnaj Chris! Z pewnością.- rzekła do niej i machnęła nerwowo ogonem. Popatrzyła z ukosa na natrętną wilczycę i wystawiła kły. Najchętniej skoczyłaby jej do gardła i nauczyła dobrych manier, jednak popsułby to Morte reputację. Cóż za niesprawiedliwy świat. Wilczyca zmrużyła ślepia i wstała. Łeb ją zaczął boleć.. Myślała, że to już koniec z tymi nieoczekiwanymi i głupimi bólami głowy, ale nie, jednak nie. Coś zaczęło w niej szumieć, być może pustak? Pokręciła łbem i pociągnęła nosem, po czym niedbałym krokiem ruszyła ku wyjściu. Po chwili całkowicie znikając z horyzontu.

zt.

Smash

Wilczek wesoło przydreptał, rozglądając się to tu, to tam, podziwiając piękną przełęcz. Spodobało mu się tu, więc postanowił zostać. Siedział samotnie wśród gór. Poezja, czysta poezja. Wiatr w jego sierści...
...co ja wygaduję. Smash odstał ataku ADHD, zaczął latać, w przenośni oczywiście. Wietrzył zęby i jęzor, jednak po jakimś, bliżej nieokreślonym czasie uspokoił się i przystanął, podziwiając widoki. Dorastał. To takie przykre...