Przezroczyste jezioro

Kinnojo

W tej chwili wszystkie jego rojenia pierzchły* daleko stąd. Uniósł łeb znad wody i popatrzył na wilczycę, odwracając ku niej łeb. - Kinnojo - ot co, to nie jest lekcja języka polskiego, by odpowiadał pełnym zdaniem. Skinął łbem jednak z należytą kulturą i obwinął ogon wokół łap.

Selena

Selena tylko kiwnęła łbem na znak iż rozumie.
-Z jakiej watahy jesteś?-Zapytała się go była ciekawa czy może i on jest z watahy ognia. Selena jeszcze nie spotkała nikogo z jej stada.

Kinnojo

- Nocy - kiedyś Kinnojo mawiał "Ignoration is your new friend.", co oznacza ignorancja jest twym nowym przyjacielem. Teraz tak nie jest, jednak widać tego wspomnienia, skutki. Nie dla wszystkich Kinuś jest przytulaśny jak misiek, szalony, czy choćby ciepły.

Selena

Selena kolejny raz kiwnęła łbem na znak iż rozumie. Nie znała jeszcze żadnego wilka z taj watahy. Słyszała jednak że nie należą one jednak do tych wylewnych i rozgadanych.

Kinnojo

Kinnojo opuścił łeb, jednak nie spuszczał wzroku z rozmówczyni. Ciekawe, że tylko on odpowiadał. W duchu westchnął głęboko, na zewnątrz jednak tylko zmrużył ślepia - A ciebie jak zwą? - zapytał w końcu, poruszając niezbyt puchatym ogonem na boki.

Selena

-Selena.-Powiedziała krotko.
Wilczyca spojrzała w taflę wody i zobaczyła swoje niezbyt ciekawe odbicie szaroczarnej wilczycy. Usiadła i owinęła ogonem łapy.

Kinnojo

- I jesteś z Watahy Ognia - stwierdził - Słyszałem, że macie nową parę Alfa. Gratulacje. Nasza postawa trochę się sypie, sądząc po wielkich mowach i rządzeniu się dwóch Łowczyń - prychnął na samą myśl drwiąco. Jedna z nich zapytała go, kim w ogóle jest. A kim ona jest? Wilkołakiem. Ani człowiekiem, ani wilkiem. Czy w ogóle ma jakieś prawo należeć do w i l k ó w Nocy?

Selena

-Tak mamy nowa parę alfy.-Potwierdziła Selena.
-Jednak nie wiem nic o łowczyniach.-Dodała po chwili.
Wilczyca była tu od niedawna i nie poznała jeszcze wszystkich.

Kinnojo

- O ile się nie mylę, Atrita i Brenda. Są tu już dość długo, choć widziałem je tylko kilka razy - powiedział, układając się w pozycji leżącej, machając na boki ogonem. Leniwie i ociężale. E tam. Nie warto się nimi przejmować. Przynajmniej on tak uważał.

Selena

-Będę na nie uważać.-Powiedziała Selena.
Selena podeszła do wody napiła się i z powrotem usiadła wpatrując się w drugi brze jeziora.
-A ty wpadłeś już z nimi w konflikt?-Zapytała się go

Kinnojo

- Nie wpadłem - odpowiedział, kładąc łapę na łapę - Ale to tylko kwestia czasu - dodał oschle. Nie, nie. Kinnojo nie był jednym z wilków, które pozwalają sobie w kaszę dmuchać. On znał dobrze swoje prawa, wiedział co mu wolno, a co nie. Znał swoją wartość i swoje zdanie.

Selena

-Rozumiem.-Powiedziała i nagle zadała mu pytanie tak of co.
-Jesteś wojownikiem prawda?
Selena miała to do siebie ze zadawała czasem takie dziwne pytania.

Kinnojo

- Gratuluję spostrzegawczości - odpowiedział z delikatną ironią w głosie. Zwykle gdy kogoś spotkał, od razu padało stwierdzenie "jesteś wojownikiem". Kin się jednak tym nie szczycił. Nie miał wystarczających umiejętności, żeby się tym przechwalać. No i cechy mało-skromnego.

Selena

-Wiesz nigdy nie wiadomo jak ktoś zareaguje na takie stwierdzenie.-Powiedziała Selena.
Zastrzygła uszami i się przeciągnęła aby znowu usiąść. Ogonem owinęła przednie łapy.

Kinnojo

Kinnojo wstał i otrzepał futro z osiadłych na niej kropelek deszczu, który nieustannie kapał z nieba, jak z niedokręconego kranu. - Ja już idę, Seleno. Miło było mi Cię poznać - powiedział i ruchem nieco żwawszym wybiegł z tego miejsca.

z.t

Selena

Selena tylko kiwnęła mu na pożegnanie łbem. Wstała ona również się otrzepała i zaczęła węszyć. Po pewnym czasie ruszyła w stronę krzaków aby po kilkunastu krokach odbić na lewo i opuścić tą krainę. Już jej tu nie było.

Wasp

Na nieskazitelnie czystej tafli jeziora pojawił się niewielki, lecz charakterystyczny cień skrzydlatego wilka. Wasp znad Bursztynowego wodospadu zawędrował aż tutaj, wiedziony myślą o krystalicznej, czyściutkiej wodzie, do której będzie mógł wskoczyć, by oczyścić skrzydła z resztek plam po jagodowym soku. Kołował bardzo wysoko nad zbiornikiem wodnym, powoli zniżał lot, aż wreszcie z donośnym pluskiem wylądował w jego centrum. Było to jezioro dla wilków dość głębokie, tak dużemu basiorowi jak Wasp przezroczysta ciecz sięgała niemalże po pysk. Wilk przepłynął kilka metrów w poszukiwaniu płytszego miejsca i kiedy je znalazł, zabrał się za czyszczenie piór, usiłując ich nie powyrywać.

Chris

Chris w zamyśle wędrowała po krainie, ta myśl nie dawała jej spokoju, czuła się dręczona. Zaraz za krzakami pojawiła się właśnie ona, przeskoczyła przez nie i rozejrzała się uważnie. Jej wzrok padł na jezioro, przyjrzała się bardziej i zauważyła basiora z dużymi skrzydłami. Tego co wtedy w górach; do jej nosa znów dotarł ten znajomy zapach. Podeszła do drzewa obserwując go i usiadła spokojnie. Zaś łapy owinęła, długi ogonem.

Wasp

Wasp nie zwrócił uwagi na towarzystwo, ba, nie spostrzegł nawet przybycia wadery, która kręciła się gdzieś pomiędzy drzewami, daleko od niego. Lekki, lecz mroźny wietrzyk wiał z zachodu i uniemożliwiał skrzydlatemu wyczucie wilczycy, stała ona bowiem w przeciwnym do wietrzyka kierunku. Wilk szorował łapami każe pióro z osobna, a słaby uśmiech, który majaczył na jego pysku już od dłuższego czasu, począł się rozszerzać. Fioletowy barwnik powoli schodził ze skrzydeł.

Chris

Biała wadera obserwowała go nadal... Przymknęła nieco ślepia i przyjrzała się jego poczynaniom. Czyścił swe skrzydła. Były ładne, pewnie musiał o nie dbać. Wilczyca uśmiechnęła się pod nosem i zastrzygła uchem. Ona zdecydowanie była bardzo cicha... Nawet, to nie chciałaby aby ją zauważył. Fajnie jest tak szpiegować kogoś... Ciekawe uczucie.