Dżungla

Shajen

- Wiesz co? Wątpię w to moja droga, naprawdę... Ale skoro tak mówisz, to tak musi być. A co do mojego synka... No cóż, to on będzie miał opinię nie taka co powinien... A nie ja.
Powiedział i się podniósł, otrzepując futro. Szczerze... To na flirt go naszło. A może nie powinien się tak zachowywać? No ale trudno, przepadło.
- W takim razie moja droga... Bardzo Cię przepraszam z to poniżenie, i zwracam Ci honor.
Powiedział i się nawet ukłonił wilczycy. No dobra... Skoro go naszło, to go naszło.

Enary

Prychnęła jedynie na to wszystko. Według niej ta zniewaga krwi wymaga. Ale na to przyjdzie odpowiedni czas... Może już niedługo? W każdym razie uniosła łeb i odwróciła go w przeciwną stronę. No, niech próbuje, zobaczymy jak staruszek Reteska sobie radzi.

Shajen

Miał spróbować? Tylko tyle, że już dawno wyszedł z fachu. Ale jednak... Stary Podrywacz Shajena może jeszcze zna jakieś sztuczki.
- Enary, moja droga. Uwierz mi, nie wiem co mnie poniosło, skarbie... Wybacz mi tą zniewagę... Zachowałem się jak ostatni debil,nie zauważając, iż jesteś tak piękna, niczym księżyc w pełni, a może nawet piękniejsza?
Zaczął gadać te swoje trelelele... No dobra, pozapominał tekstów. Aczkolwiek ten urok został. Mówił tak uroczo i wręcz obłędnie. Ale cóż, Enary należy do flirciar i może być bardziej wymagająca niż inne wadery. Trudno będzie. Zresztą, co on się tak bawi? Nie wytrzymał i wybuchnął śmiechem, patrząc na Enary, tarzając się po ziemi.
- Jaka ty głupia jesteś! Plastik i Pustak do tego! Myślisz, że zniżę się do tego poziomu, aby Cię przepraszać?!
Zawołał ledwo wytrzymując. Ale dobra... Po chwili jednak się ogarnął i podniósł się z miejsca. Ona to się chyba z cipskiem na głowy pozamieniała (wybaczcie słownictwo Alankowi u_u).

Enary

Dla Enary to było za wiele. Może i była mała ale pozory mylą. Zamachnęła sie i grzmotnęła Shajena prosto w pysk aż plasnęło i echem się poniosło. Zawinęła ogon wokół jego pyska kilka razy i przyciągnęła go do siebie warcząc.
- Nie jestem jak inne wilczyce i uważaj do kogo mówisz. - wywarczała i zaczęła ruszać gwałtownie ogonem co spowodowało to, że głowa Shajena latała na boki. Żeby było zabawniej En część długiego ogona zahaczyła o jego kark co uniemożliwiło mu wykaraskanie się w tego. Po chwili odwinęła ogon i pacnęła go nim prosto w czoło, między oczy.

Samuerian

Samuel przyglądał się całej sytuacji z wyrazem głębokiej zniewagi.
- Shajenie, doprawdy... - powiedział w jego stronę. Może był zazdrosny? Zazdrosny, że jego synowi udało się być blisko z Enary, a jemu nie? No bo jakżeby inaczej? Jakoś nie wierzył, że nagle temu wilkowi przyszło na ratowanie świata. Znał go zdecydowanie za długo. - Droga pani, myślę, że nie powinna się pani unosić na te prostackie komentarze, jakie mogliśmy usłyszeć z ust tegoż wilka. - zwrócił jej uwagę. Jakoś nie był zwolennikiem przemocy. Co innego dać liścia za poniżanie, a co innego iść dalej...

Shajen

- Weź nie rób z siebie niewiadomo kogo. Jak dla mnie jesteś nikim zwykłą szmatą, której najchętniej bym zrobił krzywdę. Nie różnisz się niczym od innych wilczyc.
Nie, nie był zły o to, że Retes był z nią blisko. Nie miał o co, bo w takich wielorybach, czy też panienkach nie gustował.

Samuerian

- Drogi Shajenie, wyzywając w ten sposób Enery, a nawet jak usłyszałem grożąc jej nie naprawiasz świata, nie zniechęcasz do niej innych osób, nie przemawiasz jej do rozsądku, cokolwiek zrobiła, a jedynie przekonujesz mnie i pozostałych do tego, że jesteś zwykłym tchórzem i gnojem bez krzty honoru, który nie mając się na czym wyżyć wybrał sobie wilczycę, której zachowań nie toleruje i postanowił do swych poglądów przekonać innych. - powiedział spokojnie Samuel, chociaż zaczynał się już irytować całą sytuacją. - Chędoż się, bucu. - dodał jeszcze.

Shajen

- Mój drogi Samuelu... Sądzę, że w tej sprawie też mam coś do powiedzenia. Zresztą... To, że Ty tolerujesz wszystkie wilczyce, nie oznacza, że ja również mam to robić.[/i]
Odpowiedział i podniósł się z miejsca. Uśmiechnął się tylko i machnął ogonem. Najwidoczniej każdy wilk w tej krainie, lubił takie puszczalskie dziewczynki. Shajen otrzepał futro i zaczął iść w kierunku watach, po chwili zniknął z pola widzenia.

z/t

Enary

- Dziękuję. - odparła już spokojnie. Położyła się za ziemi i położyła pysk na łapach z głośnym westchnieniem. Tak, miała dosyć Shajena, dosyć wszystkiego. Po prostu niech się wszystko zatrzyma, stanie w miejscu i będzie święty spokój.

Samuerian

- Ależ nie ma sprawy. - powiedział Samuel z uśmiechem. - Shajen zapewne miał dzisiaj zły dzień. - na pewno okres mu się spóźnia. No cóż, wilk odwrócił się w stronę Enary. Nie lubił, kiedy ktoś znieważał cześć jakiejś niewiasty, czuł wtedy że jego iście rycerska dusza średniowiecznego męża musi zdziałać coś w tej sprawie.

Enary

- Wybacz mi, ale potrzebuję odpoczynku. Ostatnie przeżycia mnie zmęczyły, mam momentami dosyć. Do zobaczenia. - uśmiechnęła się doń życzliwie i obróciła by zniknąć. Spokojnym krokiem oddalała się coraz bardziej aż w końcu zniknęła z pola widzenia Samuela.

[zt]

Samuerian

No, więc i na Samuela nadszedł czas. Wilk przeciągnął się i rozwarł szczęki w celu ziewnięcia. Zaraz też był gotowy do drogi. Na niego również czekały... obowiązki i inne takie. Basior oderwał się od ziemi i leniwie machając skrzydłami odleciał znad Dżungli. Koniec odpoczynku.

zt.

Elena

Wojowniczka wyczerpana usiadła pod jednym z drzew i poprawiła bandaż przepasający jej bok. Westchnęła głęboko i spojrzała w niebo.
Tato... mamo... pomóżcie... - pomyślała i przypomniała sobie o amulecie matki ukryty w jej futrze. Wzięła go w łapę i przyjrzała mu się uważnie.

Stella

Stella powoli przybyła w to miejsce. Czuła się jakoś dziwnie. Po tym przemówieniu Atrity... Troszkę żałuje swojej decyzji. Ale jak mama to usłyszy, to napewno się ucieszy. Usiadła i wpatrywała się w jakąś roślinkę. Gdy zobaczyła mamę ucieszyła się.
-Mamo!-powiedziała, podbiegajac do wadery.

Elena

- Dzień dobry córeczko. - powiedziała gładząc wilczycę po policzku. - Tak się cieszę, że cię widzę! Co u ciebie słychać? - zapytała kładąc sie na ziemi, dokładnie między dwa wielkie korzenie. Poprawiła jedynie bandaż i skrzywiła się nieco gdyż rana dokuczała.

Stella

-Postanowiłam zmienić watahę. Od teraz będe z Tobą w Ogniu!-powiedziała wesoło, uśmiechając się do mamy i kładąc na przeciwko niej. Teraz odczuwała szczęście, jak zawsze gdy jej rodzicielka była w pobliżu.

Elena

- Na prawdę? To świetnie! Ale czemu zmieniłaś watahę? - zapytała uśmiechając się do córki. Po chwili sięgnęła łapą po amulet i odpięła łańcuszek, na którym wisiał owy przedmiot.
- Stello, wiesz co to jest? - zapytała pokazując go córce.

Stella

-Chciałam być bliżej ciebie, chciałam być Wojownikiem w tej watasze i jej pomagać.-powiedziała wesoło. Spojrzała na amulet.-Nie wiem co to jest.-powiedziała lekko zdziwiona.

Elena

- Amulet mojej matki. Był jej talizmanem, dostała go od swojej matki. A teraz ja dam go tobie. Niech tobie teraz służy. - powiedziała zapinając go na szyi Stelli. - I bardzo się cieszę, że to kierowało twoim wyborem. Bardzo się cieszę, że chcesz być bliżej mnie i zostać wojownikiem. - przytuliła ją mocno i uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

Stella

Stella z zachwytem wpatrywała się w medalion.
-Dziękuje!-powiedziała uradowana, przytulając swoją mamę.-Zawsze będe chciała być jak najbliżej ciebie. A właśnie- co się stało z tym lisem? O co chodzi? Co to za panika?